ΕΚΘΕΣΗ ΙΔΕΩΝ: «Πως νιώθετε μετά την αναστολή της απεργίας των καθηγητών»

του Αλέξη Φυτσιλή

καθηγητή

Πίκρα, απογοήτευση, θυμός… Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, το βράδυ να φωνάζεις σε ένα μαζικό και μαχητικό συλλαλητήριο «Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Η ΠΑΛΗ ΘΑ ΤΗ ΣΠΑΣΕΙ» και το πρωί να ξημερώνει με αναστολή της απεργίας. Το κεφάλι δεν είναι ψηλά και στο βλέμμα  αποτυπώνεται η υποχώρηση, η ήττα.

Δεν είναι στην πρόθεση μου-στο μικρό αυτό σημείωμα- να αναδειχτούν οι  ευθύνες όλων αυτών που «ανακάλυψαν» χθες την «έλλειψη όρων και προϋποθέσεων» και με πραξικοπηματικούς χειρισμούς ματαίωσαν την απεργία. Θα γίνει και αυτό. Πρέπει να γίνει. Να κριθούμε όλοι -και ο υπογράφων- να διδαχτούμε από αυτά που συνέβησαν για να πάμε μπροστά. Να αναμετρηθούμε με τις αδυναμίες μας, για να βγούμε νικητές, στις επόμενες μάχες που έρχονται.

Γιατί όσο προχωρά η μέρα, υποχωρεί η πίκρα και ο θυμός, ξαναβγαίνει μπροστά η εμμονή, το πείσμα για να προχωρήσει η υπόθεση μας, που είναι και υπόθεση όλου του λαού. Το «κούρεμα» των διαθέσεων του κλάδου μας και συνολικά του κόσμου που συστρατεύτηκε μαζί μας είναι προσωρινό. Η εικόνα της Γενικής Συνέλευσης στο 1ο ΓΕΛ δε μπορεί να σβήσει. Η μαχητικότητα των συναδέλφων δεν μπορεί να παραγραφεί. Αποτελεί παρακαταθήκη για το αύριο. Και αυτό το αύριο, το δικό μας, των παιδιών μας, των μαθητών μας, «απαγορεύει», έχει κηρύξει «παράνομη» την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την υποταγή. Μας έχει επιδώσει ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ  ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ.

Συνεχίζουμε!! Με τα λόγια του Μπ. Μπρεχτ:

«Λες: πολύν καιρό ήλπιζες, δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.

Ήλπιζες τι; Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;

Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που: αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.»