οι πλατείες, οι συνδικαλιστές κι άλλη μια χαμένη άνοιξη

του Απόστολου Βεργίνη

Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια, από τη στιγμή που μεγάλη μερίδα Ελλήνων, παρακινημένοι από κάτι που έκαναν, αλλά και συνεχίζουν να κάνουν οι πολίτες της Ισπανίας, τους μιμήθηκαν και βγήκαν στις πλατείες, για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση, που ήδη είχε ξεκινήσει να περιέρχεται η ζωή τους, μετά από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής της λεγόμενης πολιτικής των μνημονίων…
Και εγένετο …κίνημα των πλατειών και των αγανακτισμένων…

Σε μια μικρή πλατεία της Ελληνικής επαρχίας, ήμουν τότε κι εγώ. Στην ίδια πλατεία -άδεια πλέον – βρίσκομαι και σήμερα, που γράφω τούτες εδώ τις αράδες…
Απέφυγα συστηματικά τα δυο χρόνια που πέρασαν, να αναφερθώ σε αυτά που έζησα τότε σε αυτό τον χώρο, περιμένοντας πρώτα τον χρόνο, να μου δείξει πορείες και αποτελέσματα, από εκείνο το κίνημα, ώστε η κριτική (και η αυτοκριτική) μου, να γίνει με πιο δίκαιο τρόπο.
Ένα πράγμα που με βοηθά πολύ να αναλύω εκείνη την εποχή, αλλά και ότι ακολούθησε είναι, πως στην δική μας πλατεία δεν είχαμε βία (ούτε αστυνομική, ούτε άλλη…), αλλά ούτε και πάρα πολύ κόσμο, αλλά και το γεγονός, πως όσοι διαβιώνουμε σε κλειστές κοινωνίες, είμαστε λίγο πολύ γνωστοί…
Τι έγινε τότε; Τότε έγινε ένα ομαδικό προσκλητήριο διαμαρτυρίας, απέναντι στις βίαιες αλλαγές, που έφεραν τα μνημόνια…Και μαζεύτηκαν άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές ομάδες και πολιτικούς σχηματισμούς…
Κάποιοι έλλειπαν … Έλλειπε πρώτα από όλους το Κ.Κ.Ε., με όλο του τον κόσμο, το οποίο περιχαράκωνε το κοινό του, εντός των τειχών των δικών του εκδηλώσεων μέσω του Π.Α.Μ.Ε. (κάτι, που κάνει ακόμη και σήμερα…)… Έλειπε ο κόσμος του τότε κυβερνητικού κόμματος… Κάποιοι από εκεί, ήταν εχθρικοί απέναντι στο κίνημα που πήγαινε να διαμορφωθεί, υπερασπιζόμενοι τις αποφάσεις τότε ιεραρχίας του κόμματος και της τότε κυβέρνησης, ενώ άλλοι ντρεπόταν να συμμετάσχουν, αλλά υπήρχε και μια τρίτη ομάδα προερχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, που έμεναν θεατές, προσπαθώντας να βρουν τις νέες ισορροπίες που θα δημιουργούνταν, ώστε να σχεδιάσουν τα επόμενα πολιτικά τους βήματα…Αυτή η ομάδα είχε άτομα, που προερχόταν κυρίως από τον συνδικαλιστικό χώρο…Έλλειπαν και δυο ακόμη κοινωνικές ομάδες… Η μια ήταν οι άνθρωποι που έχουν σαν μότο της ζωής του τις φράσεις «πω πω τι μας βρήκε» και «απ’ τον Θεό να το βρούνε», υπομένοντας την μοίρα τους… Και η άλλη αποτελούνταν από ανθρώπους, που δόξαζαν τον ύψιστο (και  κάποιους άλλους…), που παρέμεναν κάπου βολεμένοι, έστω και με λιγότερες αποδοχές…
Μα η πλατεία είχε κόσμο…Ίσως, για την μικρή μας πόλη, πρώτη φορά τόσο πολύ και τόσο διαφορετικό, δημιουργώντας μια πολύ παράξενη σύνθεση…
Πρώτα από όλα είχαν εμφανιστεί άνθρωποι, που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με θέματα πολιτικής, αλλά έβλεπαν τις ζωές τους να αλλάζουν και να περιορίζονται πλέον μέσα στα όρια των μνημονίων με την ανεργία, να τους χτυπά δυνατά την πόρτα. Μετά, ήταν οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, που βλέποντας πολύ έξυπνα, πως ο αέρας πλέον φυσούσε προς άλλες κατευθύνσεις, μακριά από τα τότε κόμματα του συστήματος…Αυτοί εμφανίστηκαν όπως φάνηκε μετά, όχι τόσο για την διαμαρτυρία και κάποιον αγώνα, αλλά για την δημιουργία  σχέσεων με μελλοντικούς ψηφοφόρους, για την προβολή των στελεχών και γενικά αυτό που λέμε δημόσιες σχέσεις, φερόμενοι ως προστάτες των  εκδηλώσεων διαμαρτυρίας…Η επόμενη ομάδα, ήταν μια μάζα δεξιών, που βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει ένα σκληρό αντιπολιτικό λόγο, αποκτώντας κάποιο ακροατήριο…Ήταν αυτοί, που καθιέρωσαν την χυδαία φρασεολογία και κάποιες δράσεις εξτρεμισμού… όπως τα συνθήματα για την Βουλή και τα αβγά… και δυστυχώς λίγοι αντέδρασαν σε αυτό… Τέλος, στην δική μας πλατεία, υπήρχαν και δυο ομάδες ανθρώπων, που σαν άνθρωπος, ίσως συμπάθησα πιο πολύ απ΄ όλους… Ήταν οι αριστεροί της διανόησης και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που με τις ατέλειωτες τους συζητήσεις, πρόσφεραν μια ιδιότυπη ψυχοθεραπεία στους  συνομιλητές τους και ας ήταν τα λόγια τους ουτοπικά… Και ήταν και τα παιδιά, που έλεγαν τον εαυτό τους αναρχικό, άλλα ήταν η χαρά του χιούμορ και της μπύρας…
Κάποια στιγμή, το κίνημα ξεφούσκωσε (ή τα ξεφούσκωσαν)… Οι απλοί πολίτες απογοητευμένοι, πήγαν σιγά- σιγά στα σπίτια τους… Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αφού γέμισαν τα άλμπουμ των βιογραφικών τους με αγωνιστικές φωτογραφίες και αφού το κόμμα τους έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, έφυγαν… Οι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συζητάνε ακόμη…Και οι «άλλοι», πλέον σηκώνουν τα μαύρα λάβαρα της βίας και του φόβου…Οι απόντες δε, συνεχίζουν να είναι απόντες…
Μάιος και πάλι, δυο χρόνια μετά… και την μέρα της γιορτής της ετεροχρονισμένης Εργατικής Πρωτομαγιάς, είχα την τύχη να είμαι ξανά στην ίδια πλατεία… Συγκέντρωση σε limit down…Ο πολύς κόσμος, έχει πλέον εγκαταλείψει την ιδέα της δημιουργίας κινημάτων και κλείνεται σε μια αντιπαραγωγική ή για κάποιους λίγους, παραγωγική ατομικότητα…Πλέον τα πλακάτ, τα κρατούσαν οι επανακάμψαντες παλαιάς κοπής συνδικαλιστές (που βρήκαν μια ιδανική κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για να εξαγνιστούν…), με  άλλα χρώματα πλέον και δίπλα τους ολίγα κομματικά στελέχη, να συνθέτουν την τραγική μορφή της όλης συγκέντρωσης…Με τον κόσμο, απέναντι τους, να τους βλέπει απόμακρος, κοιμισμένος και θα έλεγα ενοχλημένος…
Από την άλλη μεριά της πόλης, ήταν τα » παιδιά με τα μαύρα» και τις βάρβαρες κραυγές…Στην πόλη τον τελευταίο καιρό, σε ύποπτες μέρες, κάνουν την εμφάνιση τους και διμοιρίες ΜΑΤ…Ο καιρός έχει φτιάξει, αλλά και τούτη η άνοιξη, πάει να χαθεί…Τελικά ίσως φταίει η εποχή…