καθηγητές: ν' ανοίξει ένας άλλος δρόμος

Πίκρα και θυμό άφησε στους εκπαιδευτικούς η πραξικοπηματική απόφαση της ΟΛΜΕ για ματαίωση της απεργίας. Μαζί και ένα αίσθημα απογοήτευσης, και σ’ άλλα κομμάτια του λαού, για τη μάχη που χάθηκε πριν καν να δοθεί. 

Η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων, ανίκανη να ανταποκριθεί στην «εντολή αγώνα» που έδωσαν οι πρωτοφανείς σε μαζικότητα ΓΣ των ΕΛΜΕ, πολύ «λίγη» για να εκφράσει τις αγωνιστικές διαθέσεις των καθηγητών. 

Κόντρα στο ξεπούλημα, στην υπονόμευση, στην υποταγή και στους συμβιβασμούς προκύπτει πιο επιτακτικά από ποτέ η ανάγκη χειραφέτησης των εργαζόμενων από τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Για ν’ ανοίξει ένας άλλος δρόμος. 

Τίποτα πλέον δεν είναι όπως χθες. Τα ζητήματα άνοιξαν. Και κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται και θα κριθεί. 

Συμβάλλοντας σ’ αυτό το διάλογο που ήδη έχει ανοίξει μέσα στο κίνημα, δημοσιεύουμε ανακοινώσεις που μας έστειλαν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ(μ-λ) και το ΝΑΡ.

Τα μαθήματα αγώνα και αντίστασης που πρόσφεραν οι εκπαιδευτικοί δεν σβήνουν

Η αγωνιστική απόφαση των καθηγητών για απεργία στις εξετάσεις που καταγράφηκε στις δεκάδες μαζικές συνελεύσεις, ενώ ήταν ήδη γνωστό το θέμα της επιστράτευσης,  δείχνει ότι εργαζόμενοι οργανωμένα μπορούν να σπάσουν την ηττοπάθεια, να επιλέξουν τη σύγκρουση με στόχο τη νίκη. Μπορούν να αναμετρηθούν με το φόβο, με τον κοινωνικό αυτοματισμό-κανιβαλισμό, μπορούν να αναδείξουν αιτήματα που ενώνουν τους εργαζόμενους. Για αυτό και προκάλεσε τον πόλεμο από το μέτωπο κυβέρνησης, μνημονιακών ΜΜΕ και φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Αυτήν την αγωνιστικότητα ακύρωσε η αντιδημοκρατική ενέργεια των συνδικαλιστών ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ να κλείσουν την απεργία μέσα από πρωτοφανείς μεθοδεύσεις στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 15 Μάη.

Οι εκπαιδευτικοί έφεραν στο προσκήνιο την ανάγκη νικηφόρων αγώνων, ανέδειξαν το δικαίωμα στην εκπαίδευση, οδήγησαν σε απομόνωση την κυβέρνηση και τις αυταρχικές της επιλογές για επιστράτευση.

Όμως το κύμα συμπαράστασης και αγωνιστικής συμπόρευσης υπονομεύτηκε από την στάση των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που άδειασαν τους εκπαιδευτικούς και στήριξαν την κυβέρνηση. Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η συζήτηση για ένα άλλο, ταξικό εργατικό κίνημα, δημοκρατικό, αγωνιστικό, μακριά από συμβιβασμένες ηγεσίες.

Η απόρριψη της απεργίας από το ΚΚΕ, τα μισόλογα «ναι μεν, αλλά» ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η σύμπραξή του με τις κυβερνητικές παρατάξεις είναι ξεκάθαρο ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην αναδίπλωση. Φάνηκε ότι η αριστερά της υποταγής, η αριστερά που παραπέμπει είτε στην κυβερνητική λύση διαχείρισης του συστήματος είτε στη «λαϊκή εξουσία» οδηγεί σε αδιέξοδο και ήττα το λαό, αφήνει τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου να κυριαρχούν. Είναι ανάγκη του σήμερα η πάλη για μία άλλη αριστερά της ανατροπής, που στηρίζει και πιστεύει στους νικηφόρους αγώνες του κόσμου της εργασίας. Σε αυτό το δρόμο η αντικαπιταλιστική Αριστερά στους εκπαιδευτικούς στήριξε μέχρι τέλους τη γραμμή του αγώνα.

Οι χιλιάδες καθηγητές που συμμετείχαν στις συνελεύσεις και υπερψήφισαν το «ναι» στην απεργία κόντρα στην επιστράτευση, αποτελούν τη βάση για την αγωνιστική, ενωτική ανασυγκρότηση του κινήματος και την επιστροφή του με ένα κύμα ακόμα πιο ισχυρό και συνειδητό, το οποίο θα σαρώσει τον κυβερνητικό ολοκληρωτισμό, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τις ηττοπαθείς ταλαντεύσεις. Ούτε υποχώρηση, ούτε απαισιοδοξία: βγάζουμε τα συμπεράσματά μας και προχωράμε. Ο αγώνας για τη ζωή, τα δικαιώματα, τις ανάγκες και τις ελευθερίες του λαού και της νεολαίας συνεχίζεται με τη νίκη!

ΚΟντρα στα πραξικοπΗματα και την υπονΟμευση

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών να βρει τη συνέχειά του!

 Η χθεσινή συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ αποκάλυψε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το σχέδιο που απεργάστηκαν τα κυβερνητικά επιτελεία για την εξουδετέρωση των απεργιακών διαθέσεων του κλάδου των καθηγητών. Με έναν χειρισμό πραξικοπηματικού χαρακτήρα, το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στην ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ), με την αμέριστη στήριξη της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ και της παράταξής του (ΣΥΝΕΚ), δρομολόγησαν την αναστολή της απεργίας, την ουσιαστική της ματαίωση.

Αξιοποιώντας τις δικαιολογημένες αγωνίες και τα ερωτηματικά που έκφρασαν οι καθηγητές για το πώς θα αντιμετωπίσουν την φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση, κρυμμένοι πίσω από το περίφημο «όροι και προϋποθέσεις» (που οι ίδιοι φρόντισαν από νωρίς να πλασάρουν) και τη στάση της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ, όχι μόνο αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των καθηγητών και το αγωνιστικό κλίμα που εκφράστηκε με πρωτόγνωρη μαζικότητα στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μαζικά, αλλά τις υπονόμευσαν, τις διέβαλαν, τις απαξίωσαν. Άξιος ο μισθός τους!!!

Πιο «ειλικρινές» και «ξεκάθαρο» απʼ όλους το ΠΑΜΕ, φρόντισε ευθύς εξαρχής να βγάλει την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση και να υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά ότι η ρεφορμιστική Αριστερά αποτελούσε και αποτελεί πιστό σύμμαχο της αστικής τάξης στις πραγματικές κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις.

Η πραξικοπηματική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια της στάσης που έχουν κρατήσει οι ανώτατες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες) όλα τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα το τελευταίο τρίχρονο που η πολιτική της τρόικας των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων αστικών κυβερνήσεων προκάλεσε μαζικούς, αποφασιστικούς αγώνες των εργαζομένων και του λαού. Αλλά είναι και προοίμιο της ακόμη πιο υπονομευτικής στάσης που θα κρατήσουν το επόμενο διάστημα, όσο οι αγώνες ενάντια στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα θα ξετυλίγονται και θα δυναμώνουν.

Ας είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο: Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσουν οι εργατικοί αγώνες προοπτική είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους, να βάλουν στην άκρη τον υποταγμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα ψευτοαριστερά δεκανίκια του!

Μπροστά μας βρίσκονται σκληρές ταξικές αναμετρήσεις. Το σύστημα θα εκμεταλλευτεί άμεσα αυτήν την αρνητική για το κίνημα εξέλιξη και θα κλιμακώσει την επίθεσή του. Γιατί φοβάται. Και αυτό πρέπει να σημάνει γενικό συναγερμό, τόσο για τον κλάδο των εκπαιδευτικών όσο και για το σύνολο των εργαζομένων. Δεν υπάρχει χώρος για απογοήτευση και μεμψιμοιρία. Οι αγωνιστικές διαθέσεις που κυριάρχησαν στις συνελεύσεις δεν παραγράφονται. Πρέπει να ενισχυθούν, να τροφοδοτηθούν, να οργανωθούν.

Γιατί η ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική βαρβαρότητα πρέπει να ανατραπεί, μπορεί να ανατραπεί!

Πέμπτη 16 Μάη 2013

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΝΑΡ

Για τις εξελίξεις σχετικά με την απεργία των καθηγητών

Οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σε μαζικότατες γενικές συνελεύσεις, έχοντας γνώση της ανακοινωμένης πολιτικής επιστράτευσης της κυβερνητικής χούντας, προέταξαν τη θέση για παρατεταμένο διαρκή αγώνα ανατροπής του κυβερνητικού αυταρχισμού και της πολιτικής των απολύσεων, της συγχώνευσης των σχολείων, των αυθαίρετων μετακινήσεων, της εξαθλίωσης των εκπαιδευτικών, της ιδιωτικοποίησης και υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης.

Στη χθεσινή συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ, η απεργία διαρκείας και μέσα στις εξετάσεις, που είχαν υπερψηφίσει σε μαζικότατες συνελεύσεις χιλιάδες εκπαιδευτικοί την Τρίτη, ενταφιάστηκε «μετά πολλών επαίνων».

Σε πείσμα των πυροσβεστών των αγώνων το πνεύμα της συλλογικής αντίστασης και της ανατροπής εκφράστηκε. Είχε μια πρώτη συγκρότηση στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, παρότι είχε μπροστά του τα πανίσχυρα «τανκς» της πολιτικής επιστράτευσης, που διέταξε η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, υπό τις επευφημίες της Χρυσής Αυγής. Θα έχει και συνέχεια, με τη συγκρότησή του σε ανώτερο επίπεδο.

Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα:

Πρώτο: Πριν ακόμα από τις γενικές συνελεύσεις και ακριβώς για να τις επηρεάσει σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ), έχει δηλώσει ανοιχτά πως αν γίνει επιστράτευση, δεν θα γίνει απεργία (‘’για να μην δώσουμε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κάνει απολύσεις’’).

Δεύτερο: Η ΑΔΕΔΥ σε διατεταγμένη υπηρεσία υπονομεύει την απεργία!, Η ΓΣΕΕ, αλλά και το ΠΑΜΕ, αρνούνται να γενικεύσουν τη μάχη και να στηρίξουν τον αγώνα των καθηγητών, με γενική πολιτική απεργία κατά της επιστράτευσης τη μερα έναρξης της απεργίας των καθηγητών. Αντίθετα, με απόφαση των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΠΑΜΕ αποφασίζεται απεργία-ανέκδοτο την Τρίτη,  πριν την απεργία των καθηγητών και ακριβώς τη μέρα που οι καθηγητές είχαν τις συνελεύσεις τους.

Τρίτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο και της στρατηγικής του ‘’ώριμου φρούτου’’ και σε μια προσπάθεια να αποσείσει την βαριά κατηγορία της υποκίνησης δυναμικών αντιδράσεων, διαμόρφωσε ΠΡΙΝ τις συνελεύσεις τα όρια του αγώνα! Χωρίς διάθεση για μια νικηφόρα αναμέτρηση επέλεξε την τακτική ‘’Ψηφίζουμε υπέρ της πρότασης της απεργίας ως την καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής αλλά το αν θα γίνει η απεργία θα εξαρτηθεί από την ύπαρξη προϋποθέσεων’’.

Τέταρτο: Το ΠΑΜΕ, στο όνομα του υπαρκτού προβλήματος δημιουργίας κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών με το οποίο ώφειλαν να αναμετρηθούν μέσα στο καμίνι του αγώνα, έδωσε λυσσώδη μάχη κατά της απεργιακής πρότασης, συμμαχώντας με ότι συντηρητικό στοιχείο μπορούσε και με τον αρνητικό πόλο της εύλογης ταλάντευσης του κόσμου.

Πέμπτο: Μία μόλις μέρα μετά τις συνελεύσεις και τη συντριπτική επικράτηση της απεργιακής πρότασης, η συνέλευση των Προέδρων της ΟΛΜΕ, με εισήγηση και από το ΔΣ της, με μόνη πολιτική διαφωνία από το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αποφασίζει την μη πραγματοποίηση της απεργίας. Χαρακτηριστικό στοιχείο αυτό της λευκής ψήφου των περισσότερων προέδρων, μιας και δεν τολμούσαν να πάνε ανοιχτά ενάντια στην εντολή των συνελεύσεων για απεργία. (18 υπέρ της απεργίας, 9 κατά, 54 λευκά)

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά θεωρεί πως: Η απεργία έπρεπε να προχωρήσει και η διαχείριση της να βρίσκεται στις γενικές συνελεύσεις και στις απεργιακές επιτροπές, στα χέρια του αγωνιζόμενου κλάδου που αυτός και μόνο αυτός είναι ο αρμόδιος να αποφασίσει! Η απεργία έπρεπε να περιφρουρηθεί! Εκεί στον αγώνα, ενάντια στην επιστράτευση όφειλαν να μπουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, και κάθε αγωνιστής! Μέτωπο προστασίας μπορούσε να δημιουργηθεί στην πράξη! Σε κάθε περίπτωση ο αγώνας όφειλε να είχε συνέχεια με πυρήνα τη δημιουργία ενός μετώπου Παιδείας Εργασίας Δημοκρατίας την κατάλληλη περίοδο!

Αυτό προς το παρόν αναβλήθηκε! Ωστόσο οι εικόνες που ζήσαμε μιας μεγάλης αναμέτρησης που αναπτύχθηκε χωρίς να κορυφωθεί σε απεργιακό αγώνα, έρχονται από το μέλλον του κινήματος! Πρόκειται για πολιτικές εικόνες που πολύ σύντομα θα αποδειχτεί ότι υπερβαίνουν τα όρια των καθηγητών. Αντίθετα, αναδεικνύουν ζητήματα, που θα βάλουν σε μεγάλη δοκιμασία το εργατικό κίνημα και θα προκαλέσουν κρίση πολιτικής στρατηγικής και φυσιογνωμίας στις κυρίαρχες δυνάμεις της Αριστεράς.

Το εργατικό κίνημα χρωστάει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κλάδο των καθηγητών για το θαρραλέο «ναι» στον απεργιακό αγώνα, σε αυτές τις συνθήκες και κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», απειλές, κινδυνολογίες, προβοκάτσιες και υπονομεύσεις. Στην παρατεταμένη πολιτική μάχη, που θα συνεχιστεί και θα κορυφωθεί, ανάμεσα στην υπεραντιδραστική πολιτική ενός σύγχρονου μεσαίωνα που προωθεί η τρικομματική κυβέρνηση, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ και στον κόσμο της εργασίας, οι χιλιάδες μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, με μια βεντάλια προσεγγίσεων και προβληματισμών, πήραν θέση. Η εργατική τάξη έχει αστείρευτες δυνατότητες και αυτό το φάντασμα θα πλανάται για καιρό πάνω στα κεφάλια των λιπόψυχων και των τακτικιστών.

Το βήμα αυτό, θα μπορούσε να στερεωθεί από την ίδια την πραγματοποίηση της απεργίας, ανεξάρτητα από το αν αυτή θα μπορούσε να είναι νικηφόρα αυτή ακριβώς τη στιγμή.

Το δεύτερο αυτό βήμα δεν έγινε, για δύο αλληλένδετους λόγους:

Ο πρώτος είναι «εξωτερικός»: ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, μεγάλες ομοσπονδίες, αλλά και το ΠΑΜΕάδειασαν και υπονόμευσαν τους καθηγητές. Κατά τα άλλα μεγάλα λόγια…

Ο δεύτερος είναι «εσωτερικός», αφορά το ίδιο το εκπαιδευτικό κίνημα: Η ηγεσία της ΟΛΜΕ αποδείχτηκε ότι δεν μπορούσε να δώσει αυτό τον μεγάλο αγώνα. Με καθοριστική –στα αριστερά-την ευθύνη δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, ακύρωσαν μια απεργία χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα, κρυπτόμενοι ταπεινωτικά πίσω από τη λευκή ψήφο. Η αγωνιστική αντικαπιταλιστική πτέρυγα μέσω των Παρεμβάσεων και ευρύτερα, αντιστάθηκε, χωρίς να μπορεί να ανατρέψει αυτή την επιλογή.

Δεν έχει κλείσει τίποτα. Η αναμέτρηση είναι μπροστά. Και οι απαντήσεις αναζητούνται. Είμαστε στην εποχή προσωρινής «ισορροπίας των αδυνάτων». Η κυβέρνηση αδυνατεί να συντρίψει τον κόσμο της εργασίας πολιτικά. Αλλά και το εργατικό κίνημα, αδυνατεί να αντεπιτεθεί και να ανατρέψει την αντεργατική πολιτική. Κινείται ακόμη με τα πολιτικά, κινηματικά και ιδεολογικά όρια του παρελθόντος.Όρος για την ανατροπή του κοινωνικού κανιβαλισμού, η ανατροπή αυτής της κατάστασης στο εργατικό κίνημα προς την κατεύθυνση του αποφασιστικού μαζικού ανατρεπτικού αγώνα, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, χωρίς σιγουράτζες, κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ανοιχτές προδοσίες. Όρος, ένα νέο εργατικό κίνημα και μια άλλη Αριστερά. Ή θα χαράξει κόκκινα και γλυκά ή θα έλθει μια σκανδιναβική μακρά ολόμαυρη νύχτα.

Αθήνα, 16/5/2013

Το Γραφείο Τύπου του ΝΑΡ

www.narnet.gr