κάτω από τις αναγκαιότητες οι κινητοποιήσεις της πρωτομαγιάς

Μικρότερες σε μαζικότητα από προηγούμενες χρονιές ήταν φέτος οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Καρδίτσα. Πολύ μικρά, μηδαμινά, τα ποσοστά των απεργών, με εξαίρεση τον ΟΤΕ και την Εθνική Τράπεζα όπου απείργησαν αρκετοί εργαζόμενοι. Πολύ μικρή η συμμετοχή ακόμα και των εκπαιδευτικών στις συγκεντρώσεις, παρά τις πασχαλινές διακοπές και παρά τις πρόσφατες εξελίξεις στον κλάδο και τα οξυμένα προβλήματα. Ζήσαμε βέβαια στο παρελθόν πολύ πιο άμαζες πρωτομαγιές στη πόλη μας. Δεν ήταν βέβαια η φετινή σαν και κείνες, σίγουρα όμως υπολείπονταν αρκετά όχι μόνο από τις αναγκαιότητες της περιόδου αλλά και από τις απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαμε τα τελευταία 2-3 χρόνια της «μνημονιακής περιόδου». Έπαιξε ρόλο σ’ αυτό και η μετάθεση της αργίας από την κυβέρνηση αλλά κυρίως η κινηματική ύφεση που ζούμε το τελευταίο διάστημα. Παρόλα αυτά, αν και αναντίστοιχη με την επίθεση που δεχόμαστε,  η συμμετοχή του κόσμου ήταν «ευπρόσωπη» και για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε ότι ένα σημαντικό κομμάτι έχει μονιμοποιήσει τη σχέση του με το κίνημα και δίνει παρών σε κάθε κινητοποίηση.

Δύο οι συγκεντρώσεις, για άλλη μια φορά,  που έγιναν στη κεντρική πλατεία, σχεδόν ισοδύναμες. Μία του ΠΑΜΕ (αισθητά άμαζη και υποτονική σε σύγκριση με προηγούμενες χρονιές) και μία από την Πρωτοβουλία Εργαζόμενων Καρδίτσας. Σε μια περίοδο που η επίθεση του συστήματος δυναμώνει και το λαϊκό κίνημα αποδεικνύεται ανήμπορο να την αποκρούσει, οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις δεν βοηθάνε. Ίσα-ίσα, αποτρέπουν και απομακρύνουν κόσμο από το κίνημα, το αδυνατίζουν. Για να αποκρουστεί η επίθεση του συστήματος χρειάζεται ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ώστε να οικοδομηθεί ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ-ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ που είναι ανάγκη ζωής για τους εργαζόμενους. Και για να υπερβούμε αυτή την αρνητική εικόνα της διάσπασης των εργαζόμενων χρειάζεται επιμονή, προσπάθεια και ενωτική διάθεση από κάθε πλευρά.

Όσο για το Εργατικό Κέντρο που παλιότερα καλούσε στη πλατεία Δικαστηρίων, όπου μάζευε όλο και όλο 15 με 20 μέλη ΔΣ, φέτος άλλαξε τακτική και κάλεσε και αυτό στην κεντρική πλατεία, και μάλιστα στο μέρος που καλεί η Πρωτοβουλία Εργαζόμενων. Ο πρόεδρος του Ε.Κ. επιχείρησε αυθαίρετα να χρησιμοποιήσει τη μικροφωνική της Πρωτοβουλίας αλλά κάτω από τις αντιδράσεις τελικά δεν κατάφερε πέρα από 2-3 συνθήματα και κάποια ολιγόλεπτα πλάνα για τα ΜΜΕ.   Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, επειδή αδυνατούν να κινητοποιήσουν ακόμα και τα μέλη των ΔΣ των σωματείων τους και επειδή κινηματικά είναι περιθωριοποιημένοι και απομονωμένοι, προσπαθούν – με τις πλάτες του ΣΥΡΙΖΑ – να προσκολληθούν στις ζωντανές κινηματικές διαδικασίες ώστε να αποκτήσουν ακροατήριο, παρουσία και λόγο. Και φυσικά την απαραίτητη προβολή στα ΜΜΕ… Φοράν λοιπόν την «αντιμνημονιακή» τους μάσκα και χωρίς ούτε στιγμή να πάψουν να στηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση και τα κόμματά τους, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς να διαχωρίζονται από τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και χωρίς να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για τη διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος το παίζουν αγωνιστές… Στη προσπάθειά τους αυτή έχουν συμπαραστάτη και το ΣΥΡΙΖΑ που επιδιώκοντας να  κερδίσει διάφορα «ορφανά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ τους αναβαπτίζει προσδίδοντάς τους «αγωνιστικά» εύσημα. Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ και η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΒΑΣΗ πάει μαζί με την αποκάλυψη, τον διαχωρισμό και το ξεπέρασμα των κυβερνητικών συνδικαλιστών που ο ρόλος τους είναι ακριβώς να υπονομεύουν μια τέτοια προοπτική. Μετά τη συγκέντρωση έγινε πορεία με επικεφαλής πρωτοβάθμια σωματεία της πόλης και κατάθεση στεφάνων.

Τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ  «ταξισυνειδησία, η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού» που συνδιοργάνωσαν την παραμονή της πρωτομαγιάς η κινηματογραφική λέσχη της πόλης και η Πρωτοβουλία Εργαζόμενων. Κρίμα που το προχωρημένο της ώρας δεν επέτρεψε να ανοίξει μια συζήτηση για τα πολύ σημαντικά ζητήματα που έθιγε η ταινία όπως για την καπιταλιστική κρίση, τον κεϋνσιανισμό, το new deal, το προλεταριακό διεθνισμό κλπ  Ζητήματα που αν και «παλιά» παραμένουν επίκαιρα, απασχολούν το κίνημα και με την πρώτη ευκαιρία αξίζει να τα ξανανοίξουμε.   

K.