κάτω από τις αναγκαιότητες οι σημερινές κινητοποιήσεις

Πολύ μικρά τα απεργιακά ποσοστά (πλην εξαιρέσεων πχ ΕΒΕ) και πολύ λίγος, ελάχιστος ο κόσμος που συμμετείχε στις σημερινές (20/6) απεργιακές συγκεντρώσεις στη πόλη μας. Τόσο σ’ αυτή που καλούσε το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων στη Δημοτική Αγορά, όσο και – στη μεγαλύτερη – του ΠΑΜΕ, που καλούσε στη κεντρική πλατεία και στη συνέχεια κατέληξε με πορεία στη Δημοτική Αγορά. Η απουσία εκπαιδευτικών (οι καθηγητές λόγω της επιστράτευσης) ήταν ένας από τους λόγους. Ρόλο έπαιξε επίσης και ο λίγος χρόνος για την προπαγάνδα της απεργίας. Όμως η μη συμμετοχή του κόσμου έχει να κάνει πρώτα και κύρια με την κινηματική ύφεση και υποχώρηση που βιώνουμε εδώ και κάμποσους μήνες. Και βέβαια, καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το άσχημο κλίμα από την πρόσφατη «μη απεργία» των καθηγητών με τις τεράστιες ευθύνες των δυνάμεων που συνέβαλαν σ’ αυτή την εξέλιξη.

Είχε προηγηθεί χθες Τετάρτη 12/6 μια μαζική απογευματινή συγκέντρωση και πορεία, στα γραφεία της ΕΡΑ, με αρκετό κόσμο αλλά λιγότερο του αναμενόμενου και κάτω από τις αναγκαιότητες της περιόδου. Στη συγκέντρωση συμμετείχε και το ΠΑΜΕ χωρίς όμως μπλοκ, πανό, σημαίες κλπ και χωρίς μετά να ακολουθήσει στη πορεία.  

Μούδιασμα και προβληματισμός στο κόσμο. Και χθες και σήμερα. Για το τι σημαίνει η κίνηση Σαμαρά, για το πως συνδέεται με τις γενικότερες εξελίξεις (GAZPROM, TAP κλπ), για τη ρευστότητα και τις κινήσεις ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών κλπ Κυρίως όμως το μούδιασμα και ο προβληματισμός είχε να κάνει με τη συνειδητοποίηση των πραγματικών συσχετισμών και του πόσο αρνητικοί είναι σε βάρος του λαού. Συσσωρεύεται οργή και αγανάκτηση χωρίς να βρίσκει διέξοδο. Οι εκλογικοί στόχοι-εκλογικές αυταπάτες (για «πτώση της κυβέρνησης») μεταθέτουν το ζήτημα, το παραπέμπουν στις εκλογές, υπονομεύουν την ανάπτυξη μαζικού κινήματος, δρουν διαλυτικά. Τα σικέ κοινοβουλευτικά παιχνίδια δεν πείθουν, ίσα-ίσα εγκλωβίζουν και αποπροσανατολίζουν. Η ίδια η ζωή, η επίθεση της κυβέρνησης και του συστήματος βάζει πολύ πιο επιτακτικά την αναγκαιότητα να ενισχυθεί η κατεύθυνση της ανατροπής της πολιτικής του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Οι προκλήσεις, οι αναγκαιότητες, τα καθήκοντα πολλά και μεγάλα. Όσο και αν τα ξορκίζουμε, όσο και αν τα «προσπερνάμε», η αναμέτρηση μ’ αυτά είναι αναπότρεπτη.