το ΟΧΙ των λαών στην ΕΕ πρέπει να προωθηθεί με
ένταση των λαϊκών αγώνων
1. Η επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα
της Βρετανίας αποτελεί σημαντική στιγμή στον ολοένα εντεινόμενο ενδοϊμπεριαλιστικό
ανταγωνισμό για τη διαμόρφωση καλύτερων όρων στο ξαναμοίρασμα του
πλανήτη και στο βάθεμα της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της
εργατικής τάξης και των λαών.
Παρά τις πιέσεις σημαντικών τμημάτων της βρετανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης -αλλά και των ΗΠΑ και της ΕΕ- για επικράτηση του ”μένουμε” και παρά τη συστράτευση σ’ αυτήν την προσπάθεια τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών, το δημοψήφισμα έγειρε υπέρ του ΟΧΙ. Οι πιέσεις του Κάμερον και του City, που από καιρό ασκούνται στο πλαίσιο της ΕΕ για διεύρυνση των “ειδικών όρων” παραμονής της Βρετανίας στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ και ως εναντίωση στη γερμανική κυριαρχία, φάνηκε ότι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος θεώρησε ότι η απειλή ενός δημοψηφίσματος θα ευνοούσε περαιτέρω τους όρους πίεσης.
Από την άλλη μεριά, είχαμε -πάντα με τον ίδιο στόχο- τη στοίχιση πίσω από το Brexit μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου που επανεκτιμούν τις αυτοκρατορικές δυνατότητες του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και εθνικιστικών-αντιδραστικών δυνάμεων που σφετερίστηκαν τη διογκούμενη αγανάκτηση λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης Κάμερον, γεγονός που έγειρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της εξόδου.
Πρόκειται για μια απόφαση που σηματοδοτεί το ανέβασμα σε νέο επίπεδο του ανταγωνισμού συνολικά στον πλανήτη, όπου οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις αλληλοδιαδέχονται τα σχέδια “ειρήνευσης” και με τάσεις ενίσχυσης του ιδιαίτερου ρόλου που αναζητά στις συνθήκες αυτές ο κάθε ιμπεριαλιστής, τόσο για λογαριασμό του όσο και για τη συγκρότηση νέων συμμαχιών.
Πρόκειται για συντριβή των αυταπατών περί ολοκληρώσεων και παγκοσμιοποίησης.
Τέλος, ακριβώς γιατί η επιλογή αυτής της εξαιρετικά παρακινδυνευμένης πολιτικής κίνησης που άπτεται στρατηγικών επιλογών ανήκει στο αστικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, γίνεται φανερό ότι ο χειρισμός του αποτελέσματος εναπόκειται στο ίδιο.
Παρά τις πιέσεις σημαντικών τμημάτων της βρετανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης -αλλά και των ΗΠΑ και της ΕΕ- για επικράτηση του ”μένουμε” και παρά τη συστράτευση σ’ αυτήν την προσπάθεια τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών, το δημοψήφισμα έγειρε υπέρ του ΟΧΙ. Οι πιέσεις του Κάμερον και του City, που από καιρό ασκούνται στο πλαίσιο της ΕΕ για διεύρυνση των “ειδικών όρων” παραμονής της Βρετανίας στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ και ως εναντίωση στη γερμανική κυριαρχία, φάνηκε ότι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος θεώρησε ότι η απειλή ενός δημοψηφίσματος θα ευνοούσε περαιτέρω τους όρους πίεσης.
Από την άλλη μεριά, είχαμε -πάντα με τον ίδιο στόχο- τη στοίχιση πίσω από το Brexit μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου που επανεκτιμούν τις αυτοκρατορικές δυνατότητες του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και εθνικιστικών-αντιδραστικών δυνάμεων που σφετερίστηκαν τη διογκούμενη αγανάκτηση λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης Κάμερον, γεγονός που έγειρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της εξόδου.
Πρόκειται για μια απόφαση που σηματοδοτεί το ανέβασμα σε νέο επίπεδο του ανταγωνισμού συνολικά στον πλανήτη, όπου οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις αλληλοδιαδέχονται τα σχέδια “ειρήνευσης” και με τάσεις ενίσχυσης του ιδιαίτερου ρόλου που αναζητά στις συνθήκες αυτές ο κάθε ιμπεριαλιστής, τόσο για λογαριασμό του όσο και για τη συγκρότηση νέων συμμαχιών.
Πρόκειται για συντριβή των αυταπατών περί ολοκληρώσεων και παγκοσμιοποίησης.
Τέλος, ακριβώς γιατί η επιλογή αυτής της εξαιρετικά παρακινδυνευμένης πολιτικής κίνησης που άπτεται στρατηγικών επιλογών ανήκει στο αστικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, γίνεται φανερό ότι ο χειρισμός του αποτελέσματος εναπόκειται στο ίδιο.