το φασισμό τσακίζουν οι λαϊκοί αγώνες ενάντια στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα

του Στέφανου Καραμήτρου

Λέγεται ότι στην αστική δημοκρατία το μονοπώλιο της βίας ανήκει αποκλειστικά στο κράτος. Με τη ρήση αυτή δεν λέγεται ολόκληρη η αλήθεια αλλά η μισή. Στην αστική δημοκρατία το μονοπώλιο  της βίας ανήκει στην αστική τάξη, η οποία το ασκεί κατά κανόνα με το κράτος της, αλλά και με «παρακρατικούς» μηχανισμούς, με τους οποίους καλύπτει τα «κενά», της αστικής νομιμότητας. Τη δράση των μηχανισμών αυτών, άλλοτε την απλώνει ανάλογα με τη συγκυρία και τη φάση ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος και άλλοτε τη μαζεύει όταν η δράση αυτή εμποδίζει τις επιλογές του συστήματος και τους στόχους της αστικής τάξης και των αφεντικών της τη συγκεκριμένη φάση.

Το πολιτικό σύστημα εξαπολύοντας την επίθεση στο βιοτικό επίπεδο και τα λαϊκά δικαιώματα με τη μορφή χιονοστιβάδας, γνωρίζει ότι ο λαός δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια κατά το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω», αλλά θα αντιδράσει και μέσα σε μια πορεία θα βρει το βηματισμό του, για να στείλει στο καλάθι των αχρήστων το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης μαζί με όλο το προσωπικό του (πολιτικό, οικονομικό, προπαγανδιστικό, κατασταλτικό κλπ). Έτσι θωρακίζεται για να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις. Χρειάζεται, ως αστική δημοκρατία, εκτός από τους επίσημους «θεσμικούς» κατασταλτικούς μηχανισμούς, και «εξωθεσμικές» εφεδρείες, με τις οποίες καλύπτει «κενά», που έτσι και αλλιώς αφήνει η αστική νομιμότητα στην αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων. Τέτοια εφεδρεία του συστήματος είναι η χρυσή αυγή.

Οι φασίστες αναλαμβάνουν δράση όταν ο λαός ξεσηκώνεται, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν μαζικά τα δίκια τους, όταν οι αγώνες ενάντια στην εξαθλίωση και το μεσαίωνα δυναμώνουν. Αξιοποιώντας την οικονομική στήριξη των εφοπλιστών, των μεγαλοεργολάβων, του μεγάλου κεφαλαίου, την ανοχή και τη στήριξη του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης και των μηχανισμών του συστήματος, τρομοκρατούν, χτυπούν, τραυματίζουν και δολοφονούν, όσους αγωνίζονται για το ψωμί, το μεροκάματο, τη μόρφωση, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία.

Το μίσος των φασιστών, αυτών των ανθρωποειδών «παλληκαράδων» του κεφαλαίου, στρέφεται και ενάντια στους αδύναμους και ξεριζωμένους μετανάστες, αλλά δεν στρέφεται ενάντια στους αμερικάνους και τους άλλους ιμπεριαλιστές, που, για τα ιμπεριαλιστικά και οικονομικά τους συμφέροντα εξαπολύουν πολέμους ενάντια στους λαούς, τους δολοφονούν, τους αρπάζουν τα μέσα επιβίωσης και υποχρεώνουν μεγάλο μέρος να μεταναστεύσει, για να γλυτώσει από το δολοφονικό χέρι των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων λακέδων τους και να επιβιώσει μακριά από τα πάτρια εδάφη του.

Αλλά η κύρια δράση των φασιστοειδών της χρυσής αυγής στρέφεται ενάντια στην αριστερά, στο λαϊκό κίνημα, σε όλους όσους αγωνίζονται, για να ανατραπεί η επίθεση του συστήματος στο βιοτικό επίπεδο και στα λαϊκά δικαιώματα, ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα, ενάντια σε όσους δεν περιορίζονται να αποκαλύπτουν το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά αγωνίζονται για τη δημιουργία των όρων της ανατροπής του.

Η δολοφονία του αριστερού αγωνιστή Παύλου Φύσσα από τον φασίστα χρυσαυγίτη Ρουπακιά ανέδειξε εκτός των άλλων και τα ακόλουθα ζητήματα:

α) Ανέδειξε το μέγεθος της υποκρισίας του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης. Οι πλέον των 900 αιματηρές επιθέσεις των χρυσαυγιτών κατά πακιστανών μεταναστών, η επίθεση των φασιστών στην ιχθυόσκαλα, η οργανωμένη δολοφονική επίθεση στα μέλη του ΚΚΕ και πλήθος άλλων εγκληματικών πράξεων της χρυσής αυγής, δεν ήταν άγνωστα στο πολιτικό προσωπικό και στους μηχανισμούς του συστήματος. Και όμως όχι μόνο ανέχονταν τη δράση, αλλά και συγκάλυπταν τα εγκλήματα της χρυσής αυγής.

β) Ανέδειξε τις επιλογές του συστήματος. Η αστική τάξη και τα ξένα αφεντικά της στην τωρινή φάση επιλέγουν να ενισχυθεί το πολιτικό κέντρο Σαμαρά-Βενιζέλου. Η εφεδρεία τους, που ακούει στο όνομα της χρυσής αυγής πρέπει να ψαλιδιστεί, ως και να ξεδοντιαστεί, για να μη δημιουργεί προβλήματα η δολοφονική δράση της στις κεντρικές επιλογές της αστικής τάξης και των πατρόνων της. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με αφορμή τη δολοφονία του αριστερού αγωνιστή Παύλου Φύσσα αξιοποιεί το ψαλίδισμα της χρυσής αυγής και αποπροσανατολιστικά. Οι κινήσεις της Κυβέρνησης ενάντια στη χρυσή αυγή κουκουλώνουν τον ερχομό των υπαλλήλων της τρόικας, που με άνωθεν εντολές απαιτούν πρόσθετα μέτρα και ακόμα σκληρότερη λιτότητα. Και το σημαντικότερο πλήττει τις προσπάθειες απάντησης του λαϊκού κινήματος στην πολιτική της βαρβαρότητας του συστήματος.

γ) Ανέδειξε την αδυναμία του λαϊκού κινήματος να απαντήσει μαζικά, αποφασιστικά και οργανωμένα  και να αναχαιτίσει τη δράση των υπανθρώπων του φασισμού. Φυσικά η αδυναμία αυτή του λαϊκού κινήματος να απαντήσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά στην επίθεση του φασισμού, έχει να κάνει με την αδυναμία του να αναχαιτίσει την επίθεση του συστήματος στο βιοτικό επίπεδο του λαού και τα δικαιώματά του. Για την εξέλιξη όμως αυτή δεν φταίει ο λαός, που σε κάθε ευκαιρία δείχνει τις διαθέσεις του και τις δυνατότητές του, αλλά η αριστερά, που αρνείται το ραντεβού της με την ιστορία. Ενώ οι λαϊκές μάζες χρειάζονται μια ανατρεπτική αριστερά, για να πολιτικοποιεί τους αγώνες και να τους στρέφει ενάντια στην Κυβέρνηση και τους αφεντάδες αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για να ξεκαθαρίζει στο λαό τους πραγματικούς από τους ψεύτικους φίλους του, να οργανώνει τους αγώνες, να τους κλιμακώνει και να τους δίνει συνέχεια συνέπεια και προοπτική, αντί για μια τέτοια αριστερά, που χρειάζεται ο λαός, η κοινοβουλευτική «αριστερά» από τη μια σπέρνει αυταπάτες στον κόσμο ότι θα λύσει τα προβλήματα η «αριστερή» κυβέρνηση μέσα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη (κούνια που τους κούναγε) και από την άλλη «δια της φυγής προς τα μπρος» ευαγγελίζεται χωρίς ανατροπή της αστικής τάξης «λαϊκές εξουσίες» και «λαϊκές οικονομίες», όχι μόνο αποφεύγοντας το καθήκον που βγάζει η ίδια η πραγματικότητα για τη συγκρότηση μετώπου αντίστασης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά υπονομεύοντας τις λαϊκές αντιστάσεις και διευκολύνοντας είτε το καταλαβαίνει είτε όχι (ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις) την κυβέρνηση και τα αφεντικά της να περνούν πιο ανώδυνα τη βαρβαρότητα.

Ο λαός και η εργατική τάξη, για να αντιμετωπίσουν το φασισμό, τα σημερινά και αυριανά μορφώματα του, οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα τι αριστερά χρειάζονται. Τη μεταρρυθμιστική χρεοκοπημένη αριστερά, που επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της κάτω από τον καπιταλιστικό ήλιο, ή την ανατρεπτική αριστερά, που επιδιώκει την ανάπτυξη της πάλης του λαού και το μαζικό τους αγώνα. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό που ληστεύει τη χώρα και το λαό, και προωθεί σχέδια μετατροπής της σε ορμητήριο των πολεμικών του επιδιώξεων. Ενάντια στην επίθεση στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού. Που προσανατολίζει τις λαϊκές μάζες  να απορρίψουν ριζικά την επίσημη -και με την ιμπεριαλιστική έγκριση- πολιτική διαχείριση του συστήματος, και όταν αυτή χρησιμοποιεί ανοιχτά το φασισμό και όταν στρέφεται «ενάντια» του. Για να ανατραπούν οι σημερινοί δυσμενείς για την εργατική τάξη και το λαό συσχετισμοί και να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση με το λαό κουμανταδόρο και αφέντη στον τόπο του.