κάτω από τις αναγκαιότητες η σημερινή απεργία

Καμιά σχέση δεν είχε η σημερινή απεργία και συγκέντρωση με την προηγούμενη της 18/9. Πολύ μικρά τα ποσοστά των απεργών (8,5% στους δασκάλους, 11% στους καθηγητές κλπ) και πολλοί λιγότεροι οι απεργοί που συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, οι συγκεντρωμένοι στο ΠΑΜΕ που τα μάζεψαν γρήγορα-γρήγορα και δεν αποτόλμησαν ούτε τη συνηθισμένη πορεία τους. Μερικές δεκάδες οι απεργοί στη συγκέντρωση των σωματείων (ΕΛΜΕ, ΟΤΑ, κλπ) στην alpha bank η οποία μαζικοποιήθηκε κυρίως από μαθητές Λυκείων της πόλης που από χθες έχουν καταλάβει τα σχολεία τους σε ένδειξη συμπαράστασης στους καθηγητές. Ακολούθησε πορεία, με τους μαθητές να προηγούνται, και οι οποίοι με τα συνθήματά τους έδιναν παλμό και ζωντάνια στη διαδήλωση.

Παρά τα μικρά ποσοστά των απεργών, παρά τα παπαγαλάκια της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας που τώρα θα ξαναεμφανιστούν στην πιάτσα για να καταλογίσουν ευθύνες στο λαό ότι τάχα «δεν τραβάει», το σίγουρο είναι ότι οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων και υπάρχουν και έχουν ήδη καταγραφεί. Το αν αυτές οι διαθέσεις εκφραστούν, αν θα βρουν διέξοδο και προοπτική, αν θάχουν συνέχεια και μονιμότητα, αν θα συνενωθούν και κλιμακωθούν για να συγκρουστούν και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική, εξαρτάται από την πολιτική γραμμή που κυριαρχεί στο κίνημα. Και όπως φάνηκε και σ’ αυτές τις κινητοποιήσεις, είναι πολλοί αυτοί που ενώ μιλούν για αγώνες, ουσιαστικά τους υπονομεύουν. Που αφού δεν κατάφεραν να τους αποτρέψουν, τους υποσκάπτουν με τη γραμμή της ηττοπάθειας και της αναποτελεσματικότητας. Που θέλουν τους αγώνες και τις απεργίες των εργαζόμενων ως μια απλή διαμαρτυρία, τάχα «για να ακουστεί η φωνή μας», με γενικόλογα πλαίσια, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς στόχους πάλης, χωρίς αιτήματα αιχμής. Που δεν θέλουν τη σύγκρουση με τη κυβέρνηση και την αποφεύγουν παραπέμποντας σε «ανατροπές», «εκλογές», «λαϊκές εξουσίες» και άλλες «πολιτικές» λύσεις. Παρά όμως τους τέτοιους καλοθελητάδες και παρά τους συσχετισμούς που παραμένουν αρνητικοί για το λαό και το κίνημα, οι εργαζόμενοι κάνουν τα βήματά τους. Συγκροτούν τη πάλη τους, ξεχωρίζουν εχθρούς και ψεύτικους φίλους, ανασυντάσσουν το κίνημά τους, ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο. Βέβαια, με ζικ-ζακ και πισωγυρίσματα, με αναλαμπές και υφέσεις, με άμπωτες και πλημμυρίδες. Και είναι σίγουρο ότι μέσα σ’ αυτή τη κίνηση, με το δυνάμωμα της πάλης τους, αργά ή γρήγορα, θα ανατραπούν οι συσχετισμοί και θα ξεπεραστούν όλα αυτά τα εμπόδια που σήμερα φαντάζουν ανυπέρβλητα.

Σ.