Τέτοιες μέρες, Απρίλη του 1942, μέσα στην Κατοχή, η Καρδίτσα
ζει μια πρωτόγνωρη κινητοποίηση. Σύσσωμος ο λαός συμμετέχει στην παλλαϊκή
κινητοποίηση ενάντια στην πείνα, ενάντια στους μαυραγορίτες και τις δυνάμεις
κατοχής που θέλουν να αρπάξουν τα αποθέματα σταριού.
Ο Αλέκος Καρυάς στο βιβλίο του «γυμνές αλήθειες-στις μέρες
της οργής και της ανάτασης» (Αθήνα 1992) περιγράφει πως έζησε αυτή την
κινητοποίηση:
«Ο αγώνας των
Καρδιτσιωτών άρχισε με τόλμη από τις πρώτες μέρες της Κατοχής. Στην αρχή
παθητική αντίσταση. Ανυπακοή, όσο φυσικά ήταν δυνατό. Για να φτάσουμε πολύ
γρήγορα στη γενική απεργία με αίτημα να τεθεί τέρμα στην αρπαγή των προϊόντων
μας. Για να μην πεθάνουμε από την πείνα.
Η απεργία έγινε στις 20
τ’ Απρίλη 1942. Τότε που στην υπόλοιπη Ελλάδα, εκτός από την Αθήνα, ναι μεν
βασίλευε η σιωπή, αλλά περίσσευε η οργή και η διάθεση για αγώνα. Από την
προηγούμενη μέρα όλοι οι οργανωμένοι στο ΚΚΕ και την ΟΚΝΕ βρισκόμαστε σε
συναγερμό. Ο καθένας και μια συγκεκριμένη αποστολή. Από σπίτι σε σπίτι. Από
μαγαζί σε μαγαζί. Από γνωστό σε γνωστό. Παντού όπου είχαμε πρόσβαση.
Ειδοποιούμε για την απεργία. Μοιράζουμε χειρόγραφες και δακτυλογραφημένες
μικρές προκηρύξεις. Το πρωί έκαναν την εμφάνισή τους και έντυπες. Δουλειά του
δημοσιογράφου Μήτσου Παπαγεωργίου, του Αποστόλη Στρογγύλη και του Θανάση
Τσουπαρόπουλου. Μπορεί και άλλων που δεν τους θυμάμαι.
Εκείνη η μέρα ήταν
ηλιόλουστη. Και δροσερή. Εγώ με τον Βασίλη Τσιρώνη περνούσαμε πρωί-πρωί στα
μαγαζιά που ήταν από την Άρνη ως την πλατεία. Προσεκτικά μην πέσουμε σε κάναν
καταδότη. Ένα δυο μαγαζιά δεν άνοιξαν καθόλου. Και αρχικά διαπιστώσαμε κάποια
επιφυλακτικότητα. Όλοι σαν κάτι να περίμεναν. Και έτσι ήταν. Μόλις ακούστηκε
ένα ρολό να κατεβαίνει, σε λίγο ο ένας κοντά στον άλλο σφράγισαν τα μαγαζιά.
Σαν αυτόματα. Λες και είχαν ορισμένη ώρα. (…) Μια ιταλική περίπολος που
περνούσε αυτές τις στιγμές τα ‘χασε. Αιφνιδιάστηκε. Και στα γρήγορα γύρισε πίσω
προς τη διοίκηση.
Στο μεταξύ οι δρόμοι
και η πλατεία γέμισαν από κόσμο: έμποροι, μπακάληδες, βιοτέχνες, εργάτες,
υπάλληλοι και πολλοί νέοι. Άνδρες και γυναίκες. Βγήκαν κι απ’ τις συνοικίες.
Άλλοι ειδοποιημένοι. Μερικοί από περιέργεια. Οι κουκουέδες πρώτοι ανάμεσα στον
κόσμο. Συζητάνε. Μιλάνε. Διαφωτίζουν. Και ενθαρρύνουν τον κόσμο, που δεν
κάμπτεται.
Βγαίνουν αμέσως
περίπολα ιταλικά. Και οι καραμπινιέροι στο πόδι. Απειλούν. Κάπου εκεί στο
ξενοδοχείο του Μπλέκα πιάνουν δύο άτομα, τους δίνουν χαστούκια και ένας από
αυτούς, μεγάλο κάθαρμα, το ξέραμε και φυλαγόμαστε, τους οδήγηση στη διοίκηση.
Φάγαν εκεί ένα μπερντάκι και το απόγευμα τους άφησαν. Αργότερα πιάσαν κι
άλλους.
Μεγάλη ήταν η προσφορά
στην κινητοποίηση αυτή της Παλλαϊκής Επιτροπής με πρόεδρο το Μήτσο
Παπαγεωργίου. Μαζί του ο Θανάσης Μανζάρας, ο Χρ.Βούρδας, ο Δημ.Κουτρώτσιος και
ο Κώστας Αναγνώστου. Όλοι τους γνωστά πρόσωπα και παράγοντες της καρδιτσιώτικης
κοινωνίας. Και με το κύρος τους συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην επιτυχία της
απεργίας και της κινητοποίησης.»
Ο Σόλων Γρηγοριάδης στη «Συνοπτική Ιστορία της Εθνικής
Αντίστασης» γράφει: «Η εκδήλωση της
Καρδίτσας υπήρξε πολύ σοβαρή και πολυήμερη. Ήταν πραγματικά παλλαϊκή και στη
διάρκειά της η πόλη είχε αποκτήσει όψη επάναστατική, με αποτέλεσμα η ιταλική
στρατιωτική διοίκηση να υποχωρήσει και να παραιτηθεί από τη συγκέντρωση του
σιταριού και να επιτρέψει τη διανομή τροφίμων», ενώ στο «Χρονικό αγώνων και
θυσιών του ΚΚΕ» αναφέρεται: «Στην
Καρδίτσα συγκροτήθηκε συλλαλητήριο 3.000 ατόμων. Έκλεισαν όλα τα μαγαζιά (…).
Μπροστά στη λαϊκή πίεση, η εξαγωγή σιταριού ματαιώνεται και ο Ιταλόε
συνταγματάρχης υπόσχεται διανομή τροφίμων».
Και ο Αλέκος Καρυάς
κλείνει την αφήγησή του: «Η απεργία της
Καρδίτσας, η δεύτερη στην Ελλάδα μετά την πανελλαδική των δημόσιων υπαλλήλων
από τις 12-21 Απρίλη 1942, έκανε μεγάλη εντύπωση σε όλη την Ελλάδα και άσκησε
σημαντική επίδραση στην παραπέρα κλιμάκωση και επέκταση των αγώνων για την
επιβίωση σ’ ολόκληρη τη χώρα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου