ξεκινούν οι δίκες για τα διόδια

του Παναγιώτη Καμηνιώτη

Σε λίγες μέρες, στις 15 & 31 Ιανουαρίου καθώς και στις 10 Φεβρουαρίου, πρόκειται να δικαστούν στο μονομελές πλημμελειοδικείο Λάρισας  πάνω από 60 πολίτες από τη Λάρισα, το Βόλο και τα Τρίκαλα, μέλη  πρωτοβουλιών ενάντια στα διόδια. Στα δικαστήρια οδηγούνται επειδή συμμετείχαν σε πανελλαδικές κινητοποιήσεις ανοίγματος των δρόμων, από τις μπάρες που έχουν στήσει οι εταιρείες, με την κάλυψη την παρότρυνση και τη στήριξη των  κυβερνήσεων των μνημονίων,  εμπορευματοποιώντας ένα ακόμη κομμάτι της λαϊκής περιουσίας, καταργώντας παράλληλα το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών εντός της χώρας.

Η διώξεις των αγωνιστών των διοδίων αποτελούν μια ακόμη πτυχή του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, που επιβάλει την αντιδραστική θωράκιση ενάντια στον «εχθρό λαό» και τις διεκδικήσεις του. Είναι προφανές πως

η απόλυτη κοινωνική απονομιμοποίηση της πολιτικής της τρόικας και της κυβέρνησης και η διάρρηξη όλων των κοινωνικών συμμαχιών της  τελευταίας, με εξαίρεση τη διαρκή και μόνιμη συμμαχία με τα συμφέροντα τον πολυεθνικών ομίλων και των τραπεζών, πρέπει να αντικατασταθεί με ένα όργιο αυταρχισμού και καταστολής προκειμένου να σκύψουν όλα τα κεφάλια και να επιβληθεί σε όλο της το μεγαλείο η κοινωνική καταστροφή.

Σε αυτή την κατεύθυνση, δε διστάζουν, να ποινικοποιήσουν το φρόνιμα και της ιδέες με κατηγορίες περί «αυτουργίας» και περί «παρότρυνσης σε παράνομες πράξεις», ανασύροντας τα άρθρα 183 και 184 των μετεμφυλιακών χρόνων του ποινικού κώδικα. Επιδιώκουν με  μια καταδίκη σήμερα απέναντι σε μεμονωμένους αγωνιστές να ανοίξουν το δρόμο ώστε αύριο να διώκουν  όποια συλλογικότητα, σωματείο, φορέα, οργάνωση, θεωρείται πως με τα καλέσματα του παροτρύνει άλλους να τελέσουν «πλημμελήματα ή κακουργήματα» ή τους διεγείρει «σε απείθεια κατά των νόμων».

Την επιχείρηση ποινικοποίησης του αγωνιζόμενου λαού  στηρίζουν χέρι χέρι κυβέρνηση και οι πολυεθνικές κοινοπραξίες εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει για το χαρακτήρα της «εθνικής σωτηρίας» που ζούμε τα τελευταία χρόνια από το πολύχρωμο πάζλ κυβερνητικών σχημάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ), του ΔΝΤ και της ΕΕ. Η «σωτηρία» αυτή μεταφράζεται σε μια άνευ προηγουμένου ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου και της εργοδοσίας και σε μια καθολική κοινωνική καταστροφή για τον κόσμο της δουλειάς. Είναι ίσως πιο ξεκάθαρο από ποτέ, πως τα δύο στρατόπεδα αυτού του αδυσώπητου κοινωνικού πολέμου είναι δύο. Εκείνο των πολυεθνικών ομίλων, των τραπεζών, της εργοδοσίας και του αστικού προσωπικού που τους υπηρετεί και εκείνο της εργαζόμενης πλειοψηφίας, του κόσμου της ανεργίας και της φτωχομεσαίας αγροτιάς που αν και είναι οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου, «φλερτάρουν» καθημερινά με την πείνα, τη φτώχια και την εξαθλίωση.

Αυτή η απόπειρα τρομοκράτησης της αντίστασης του λαού μας, αποτυπώνει όμως και τον φόβο τους. Απέναντι σε ένα κίνημα  που υιοθετεί την κοινωνική ανυπακοή και αντίσταση στην πράξη απέναντι στην επιδρομή στα δικαιώματα μας, στη φορομπιξία, τα χαράτσια και τους πλειστηριασμούς, που επιβάλουν η τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού κατ’ επιταγή  του κεφαλαίου.  Απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση, όλοι εμείς που βρεθήκαμε στους δρόμους του αγώνα ξεδιπλώνουμε τη δική μας αλυσίδα που λέγεται αλληλεγγύη και μάχη για την ανατροπή. Ο αγώνας ενάντια στα διόδια, έρχεται να συναντηθεί με τους αγώνες στον χώρο της υγείας και της παιδείας. Έρχεται να συναντήσει τα αιτήματα που θέτουν πρωτοπόρα μαχόμενα κομμάτια του εργατικού κινήματος στο χώρο των συγκοινωνιών για δωρεάν μετακίνηση.

Θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους. Δε θα δεχτούμε να ζήσουμε σ’ αυτό το απάνθρωπο μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει, δε θα γίνουμε εμείς και τα παιδιά μας η καύσιμη ύλη για να ξαναπάρει μπροστά η καπιταλιστική μηχανή. Έχουμε μόνο μια επιλογή, τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία έξω από τα δεσμά του καπιταλισμού, των μηχανισμών του και της εκμετάλλευσης.

Στις δίκες αυτές δεν διώκονται κάποιοι μεμονωμένοι συναγωνιστές αλλά οι κοινωνικές αντιστάσεις του λαού μας στην πράξη. Διώκεται η ελπίδα μας για να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Η ελπίδα όμως, ούτε ποινικοποιείται, ούτε δικάζεται, ούτε φυλακίζεται… Είναι η φλόγα που κάψει τον κόσμο των αφεντικών για να χτίσει την κοινωνία της κοινωνικής απελευθέρωσης.

ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΥΣ

ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΗΣΤΡΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ – ΝΑ ΑΘΩΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ

 ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟΙ