πολιτικό μνημόσυνο του Ηλία Καμαρέτσου

για να θυμηθούν και να τιμήσουν τον άνθρωπο, τον λαϊκό αγωνιστή, τον κομμουνιστή Ηλία Καμαρέτσο, η οικογένεια, οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές και οι φίλοι του θα συναντηθούν στο μνημόσυνό του που θα γίνει το Σάββατο 1 Φλεβάρη, 11 το πρωί στο ξενοδοχείο ΚΙΕΡΙΟ

 O Ηλίας Καμαρέτσος γεννήθηκε το 1945 στο ορεινό χωριό Καροπλέσι των Αγράφων (τότε νομού Ευρυτανίας, σήμερα Καρδίτσας), μια περιοχή αγροτική και κτηνοτροφική. Ήταν το ένατο από τα δέκα παιδιά της οικογένειας του Παναγιώτη και της Βασιλικής. Μόνο πέντε από αυτά τα παιδιά κατάφεραν να ζήσουν πολλά χρόνια. Κάποια πέθαναν σε πάρα πολύ μικρή ηλικία, από τις κακουχίες και τις αρρώστιες. Τα Άγραφα είχανε μεγάλη παράδοση προσφοράς στο κομμουνιστικό κίνημα και ειδικά στον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η οικογένεια του Ηλία όπως και όλος ο κόσμος θα αναγκαστεί να κρυφτεί από τους βομβαρδισμούς των Άγγλων ενώ θα ακούσει τους κρότους των αντάρτικων πολυβόλων που απελευθέρωναν την Καρδίτσα. Από μικρή ηλικία κατέβηκε στην Καρδίτσα για να παρακολουθήσει το Γυμνάσιο και κατάφερε να εισαχθεί στη Νομική σχολή.

Στα μαθητικά χρόνια αποκτά την πρώτη του καταγραφή στους φακέλους της ασφάλειας για «αντεθνική δράση»: τη συμμετοχή του σε ένα συλλαλητήριο αλληλεγγύης στην Κύπρο. Κατατάχθηκε στο στρατό το 1965 και υπηρέτησε ως την κήρυξη του στρατιωτικού πραξικοπήματος το 1967. Για 18 μήνες ήτανε στο Νεοχώρι του Έβρου. Μετά την απόλυση από το στρατό, τον πρώτο καιρό της δικτατορίας έρχεται σε επαφή με το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα και την παράνομη ΟΜΛΕ. 

Εγγράφεται στους καταλόγους των καταζητούμενων της Χούντας, περνά στην παρανομία και γι’ αυτό δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη σχολή του. Στο χωριό έρχονταν συχνά τηλεγραφήματα για την σύλληψή του. Τον πρώτο καιρό δρα παράνομος στην Θεσσαλονίκη. Το 1970 , ύστερα από τις συλλήψεις ηγετικών στελεχών της ΟΜΛΕ το 1969, κατεβαίνει στην Αθήνα για τις ανάγκες της οργάνωσης. Πετυχαίνει να διατηρήσει την σύνδεσή του και να αναπτύξει πολιτική δράση. Κάνοντας κάθε λογής δουλειές για την επιβίωση, αλλάζοντας σπίτια, ελέγχοντας τους ανθρώπους με τους οποίους δούλευε, τηρώντας τους κανόνες συνωμοτικότητας, κατορθώνει να μείνει ασύλληπτος μέχρι το 1973. Επιχειρεί μαζί με άλλους να στήσουν παράνομο τυπογραφείο για την έκδοση της «Προλεταριακής Σημαίας». Κατάφερε να βοηθήσει την φοιτητική δουλειά της ΟΜΛΕ, ειδικά στην παρέμβαση για αποχή από τις εκλογές που διοργάνωσε η Χούντα στους ελεγχόμενους φασιστικούς φοιτητικούς συλλόγους. Το 1973, η καθοδήγηση της ΟΜΛΕ του δίνει εντολή να διαφύγει στο εξωτερικό καθώς ο κλοιός έσφιγγε επικίνδυνα γύρω του. Θα διαφύγει με πλαστό διαβατήριο μαζί με τον Στέφανο Καραμήτρο (τον άνθρωπο που υπήρξε ο στενότερος σύντροφός του στα χρόνια της παρανομίας) στην Γαλλία, το Βέλγιο και θα φτάσει στον τελικό προορισμό: το Δυτικό Βερολίνο. Στον τελωνειακό έλεγχο για την είσοδο στην Γερμανία, ο υπάλληλος έβγαλε αφρούς από το στόμα όταν είδε τα βιβλία του Λένιν και του Στάλιν και του αρνήθηκε την είσοδο. Όμως κατάφερε να μπει με άλλο τρένο. Εκεί θα δραστηριοποιηθεί έντονα στον σύλλογο των ελλήνων μεταναστών του Βερολίνου, όπου θα παρεμβαίνει μέσω του ΑΜΕΕ, συσπειρώνοντας αξιόλογο δυναμικό. Το 1975, όταν η κατάσταση στην χώρα έχει ομαλοποιηθεί , επιστρέφει στην Ελλάδα. Τότε θα γνωριστεί με την συντρόφισσα της ζωής του, Στέλλα. 

Τα επόμενα χρόνια εκλέγεται στην ΚΕ του ΚΚΕ(μ-λ). Ζει και σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη, όμως δραστηριοποιείται κομματικά στο χώρο των εργαζομένων και ειδικά των οικοδόμων. Αναλαμβάνει την ευθύνη της παρέμβασης στο συνδικάτο οικοδόμων, το θρυλικό «Καραβάν Σαράι» και βοηθάει στην ανάπτυξη της ΠΕΣΠ. Συμμετέχει με το ψηφοδέλτιο της ΠΕΣΠ στις αρχαιρεσίες στο συνδικάτο. Είχε επίσης έντονη συμμετοχή στην λαϊκή οργάνωση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που δημιούργησαν οι σεισμοί του 1978 στην Θεσσαλονίκη.

Όταν γίνεται φανερή η προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ(μ-λ) με την ανοχή της τότε καθοδήγηση της οργάνωσης, θα συγκρουστεί με τον διαλυτισμό και θα συμβάλλει στην ανασυγκρότηση της οργάνωσης το 1982. Συνυπογράφει το κείμενο των μελών της μειοψηφίας της ΚΕ, συμμετέχει ενεργά στην εσωκομματική συζήτηση και αντιπαράθεση και από κοινού αναλαμβάνει την δύσκολη επιλογή της ανοικτής αναμέτρησης για να ανακοπεί η ραγδαία διάλυση. Τόσο πριν όσο και μετά την συνδιάσκεψη της ανασυγκρότησης, ο Ηλίας Καμαρέτσος θα αναδειχθεί σε μια από τις βασικότερες σταθερές για πολλούς νέους συντρόφους και ολόκληρες κομματικές οργανώσεις στην Θεσσαλονίκη και την επαρχία. Εκείνους τους δύσκολους καιρούς για την ύπαρξη του ΚΚΕ(μ-λ), μάχεται καθημερινά ενάντια στην απογοήτευση, το κύμα της αποστράτευσης και τις παραλυτικές επιδράσεις της σοσιαλδημοκρατίας και του ρεφορμισμού. Αν και είναι δύσκολο και εν πολλοίς αυθαίρετο να γίνουν αξιολογήσεις τέτοιου χαρακτήρα, δεν θα ήταν μακριά από την αλήθεια να πούμε πως εκείνη η περίοδος υπήρξε μια από τις κορυφαίες συνεισφορές του Ηλία Καμαρέτσου όχι μόνο στενά στο ΚΚΕ(μ-λ) αλλά ευρύτερα στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Εκείνη ακριβώς την περίοδο ο Ηλίας Καμαρέτσος θεμελίωσε την ευρύτερη αναγνώρισή του στην οργάνωση και το κίνημα. Αρκετά από τα κομματικά κείμενα εκείνης της περιόδου και η αρθρογραφία στην «Προλεταριακή Σημαία» είναι αποτελέσματα της πνευματικής πολιτικής δουλειάς του Ηλία Καμαρέτσου, θεωρητική δουλειά που με σεμνότητα μέχρι παρεξήγησης δεν ήθελε να γίνεται γνωστό πως προερχόταν από εκείνον. Φανατικός οπαδός της συλλογικής εργασίας, αρνούνταν να γίνονται προσωπικές αναφορές στις επεξεργασίες του και στην συμβολή του. 
Το 1987 μετακομίζει στην Καρδίτσα και αρχίζει να εργάζεται ως δικηγόρος. Δραστηριοποιείται μέσα από την οργάνωση της Καρδίτσας και καθοδηγεί για μεγάλο διάστημα τις επαρχιακές οργανώσεις της Θεσσαλίας. Το 2010 συνταξιοδοτήθηκε και μετακόμισε με την οικογένεια του στην Θεσσαλονίκη. Από την πρώτη ημέρα η καινούρια παρουσία του στην ΚΟ Θεσσαλονίκης υπήρξε αισθητή και πολλαπλώς σημαντική. Δραστηριοποιείται τόσο σε κομματικό όσο και ευρύτερα σε κοινωνικό επίπεδο. Συμμετέχει στην ανάπτυξη της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Τούμπας και παίρνει μέρος σε κάθε μικρή και μεγάλη κινητοποίηση αυτά τα τρία και πλέον χρόνια. Οι παλιοί σύντροφοι ξαναβλέπουν τον ίδιο και απαράλλαχτο δραστήριο αγωνιστή και οι καινούριοι γνωρίζουν έναν κομμουνιστή παλιό και ταυτόχρονα σύγχρονο, παράδειγμα και στήριγμα στους καθημερινούς πολιτικούς αγώνες. Μέχρι την τελευταία στιγμή στην κυριολεξία, λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο για την τελευταία μεγάλη αναμέτρηση, ο Ηλίας Καμαρέτσος ήταν όρθιος και παρών στις δράσεις της οργάνωσης Θεσσαλονίκης. Παρότι πονούσε και η ασθένεια δυνάμωνε, δεν το έβαζε κάτω. Η δημόσια παρέμβασηή του σε εκδήλωση στο στέκι «Σφεντόνα», τις τελευταίες ημέρες του Νοέμβρη, το πιστοποιεί.

Στους δύσκολους καιρούς που ήρθαν αλλά και στους δυσκολότερους που έρχονται, το αγωνιστικό πνεύμα, το πείσμα και η αποφασιστικότητα του Ηλία Καμαρέτσου θα μας συντροφεύουν. Θα αποτελεί για όλους μας πηγή έμπνευσης και κουράγιου.