τι μένει στα χαρτιά;

Η ανακοίνωση του σωματείου εμποροϋπαλλήλων και υπαλλήλων με σχέση ιδιωτικού δικαίου Ν. Καρδίτσας για συμμετοχή σε μηχανοκίνητη πορεία στις 14/5 ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο- έκτρωμα της κυβέρνησης (εδώ) κατέληγε: ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ.

Μια κατεύθυνση που συνεχώς προβάλλεται από το χώρο του ΠΑΜΕ, αλλά έλκει και δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ακόμα και του α/α χώρου. Το διαπιστώσαμε και στις λίγες νεολαιίστικες κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοίδη που έγιναν στην Καρδίτσας όπου φωναζόταν το παραπάνω σύνθημα.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για παιγνίδι λέξεων αλλά για ύπαρξη δυο αντιτιθέμενων κατευθύνσεων. Αυτή  της “μη εφαρμογής” του “να μείνει στα χαρτιά” κάθε αντιδραστικός νόμος και αυτή του “να μη περάσει” της “ανατροπής” του.

Αλήθεια, η επίθεση του συστήματος του και των κυβερνήσεών του (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) έχει μείνει στα χαρτιά; Η έχει δημιουργήσει μια κατάσταση εργασιακής ζούγκλας, συντρίβοντας δικαιώματα στη σταθερή μόνιμη δουλειά, στο εισόδημα, στην περίθαλψη, στην υγεία, στις σπουδές, στις ατομικές ελευθερίες... Με αμέτρητα μέτρα στήνουν εργασιακά κάτεργα και απλά μένουν ...στα χαρτιά οι διακηρύξεις αγώνα.

Τι δηλαδή; Να ψηφιστεί ο νόμος αλλά εμείς στην πράξη δεν θα τον εφαρμόσουμε. Θα αναγκάσουμε το σύστημα, την κυβέρνηση, να μην τον εφαρμόσει στη πράξη. Οπότε τι κάνουμε; Μερικές κινητοποιήσεις μέχρι τη μέρα της ψήφισης του νόμου(ή ακόμα χειρότερα μόνο σε αυτή) και έπειτα ουδέν. ‘Η μάλλον καλύτερα προσαρμογή στο νόμο. Η θα περιμένουμε την επόμενη κυβέρνηση που υπόσχεται να μην τον εφαρμόσει...

Ουσιαστικά αυτή η γραμμή επιχειρεί να συγκαλύψει την υποταγή στην κυβέρνηση και υπονομεύει την ανάγκη να αντιπαλευτούν τα κυβερνητικά σχέδια. Πρόκειται λοιπόν για μια λογική που αποπροσανατολίζει από το ζήτημα της πάλης και του αγώνα, καλλιεργεί λογικές ανάθεσης, αναμονής και αυταπάτες. Όμως ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ.

Η γραμμή της πάλης για να μη κατατεθεί το νομοσχέδιο, η πάλη για την ανατροπή του πιστεύουμε ότι είναι η μονή αναγκαία και ρεαλιστική για να φρενάρει και να σταματήσει την επίθεση που δεχόμαστε. Είναι η κατεύθυνση που σαν αναγκαίο καθήκον βάζει την δημιουργία μετώπου αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, θέτοντας το ζήτημα της προσπάθειας ενεργοποίησης και μαζικοποίησης των διαδικασιών των σωματείων.

Ή με το σύστημα και με την αποδοχή-υποταγή στην πολιτική του. Ή με το κίνημα και τη δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης των μαζών που αγωνίζονται! Η με το συμβιβασμό ή με την αναμέτρηση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα δικαιώματα των εργατών, των εργαζομένων και όλου του λαού, από το δρόμο της πάλης ενάντια στην πολιτική του συστήματος!