για τη συνέλευση της ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Στη προηγούμενη γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ, τον περασμένο Οκτώβρη γράφαμε ότι “...οι καθηγητές συνεχίζουν να “κρατάνε τις αποστάσεις” από τις μαζικές διαδικασίες του κλάδου”. Αυτό επιβεβαιώθηκε ξανά και στη συνέλευση της Τρίτης 18/5 στο προαύλιο του Εσπερινού σχολείου. Λιγότεροι από 30 οι συνάδελφοι που συμμετείχαν, με παρόντα τα 5/9(!) των μελών του ΔΣ και την παρουσία καμιά δεκαριά συναδέλφων από το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο ΓΕΛ που χαρακτηρίστηκαν ...πειραματικά.
Η γραμμής ήττας και αδράνειας της συνδικαλιστικής ηγεσίας τόσο στην ΟΛΜΕ όσο και στην τοπική ΕΛΜΕ-κρατάει χρόνια αλλά στην καραντίνα απογειώθηκε- έχει τις “παρενέργειές” της, στη στάση των εκπαιδευτικών να απέχουν από τις μαζικές διαδικασίες του κλάδου.
Πολύ περισσότερο που το κλίμα στα σχολεία κυριαρχείται από το “να τελειώσει αυτή η χρονιά”. Μια χρονιά μπροστά σε οθόνες με το ΥΠΑΙΘ να νομοθετεί συνεχώς χτυπήματα στα εργασιακά δικαιώματα των καθηγητών και το δικαίωμα στις σπουδές των μαθητών. Μόνο που η χρονιά θα τελειώσει, αλλά δε τελειώνουν τα αντιδραστικά κυβερνητικά μέτρα.

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη βάζει στο απόσπασμα το 8ωρο-5ήμερο, τη σταθερή και πλήρη εργασία, τις συλλογικές συμβάσεις, την υπερωριακή αμοιβή, τη κυριακάτικη αργία, το δικαίωμα στην απεργία, τα σωματεία και τον ανεξάρτητο από το κράτος συνδικαλισμό. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής(ΕΒΕ) εκτιμάται ότι θ' αφήσει εκτός ΑΕΙ περίπου 25000 μαθητές. Και ενώ τα σχολεία αδειάζουν από προσωπικό η κυβέρνηση τάζει διορισμούς με το σταγονόμετρο, ενώ παράλληλα προωθεί πολιτικές που διαλύουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Αυτές είναι οι τρεις αιχμές που απαιτείται να αντιπαλέψει ο κλάδος το επόμενο διάστημα μαζί με το ζήτημα των “πρότυπων-πειραματικών”. Ζήτημα που μονοπώλησε τη συνέλευση.
Η τοποθέτηση των Αγωνιστικών Κινήσεων κινήθηκε στην αποκάλυψη των πραγματικών στόχων της κυβέρνησης και όχι στον εγκλωβισμό σε ψεύτικα διλήμματα αν είναι καλός ο πειραματισμός, αν πρέπει να δοκιμάζονται νέες μέθοδοι διδασκαλίας κλπ.
Πίσω από τις λέξεις πειραματικά- πρότυπα (δεν υπάρχει ουσιαστική διαφοροποίηση) η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει τις επιδιώξεις της:
Να επιβάλλει την αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολείων, δηλαδή την χειραγώγηση και κατηγοριοποίησή τους.
Να αναιρέσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας κάνοντας υποχρεωτική για τα σχολεία αυτά την εύρεση χορηγών.
Να δώσει ακόμη ένα χτύπημα στη μονιμότητα και τις σταθερές εργασιακές σχέσεις με την απώλεια των οργανικών των εκπαιδευτικών των σχολείων αυτών αλλά και την απουσία ωραρίου που ορίζεται από επιτροπές σύμφωνα με τις απαιτήσεις συμβούλων, επιμορφωτών κλπ.
Πραγματική και έντονη η ανασφάλεια των συναδέλφων των συγκεκριμένων σχολείων που μάλιστα δεν συμφώνησαν ποτέ -το αντίθετο μάλιστα- στη μετατροπή των σχολείων τους σε “πειραματικά”. Ο ΔΔΕ εισηγήθηκε και το υπουργείο έστειλε τη ντιρεκτίβα του.
Το δίλημμα είναι αποδοχή της κυβερνητικής ντιρεκτίβας και προσαρμογή σ' αυτή με τη διαφύλαξη(;) των οργανικών ή την πρόταξη των συγκεκριμένων συναδέλφων στην αναζήτηση νέας οργανικής ή συγκρότηση αγώνα μαζί με γονείς και μαθητές για να μην περάσει.
Οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές ντροπαλά ή ξεδιάντροπα δε θέλουν το δεύτερο. Απαιτείται και το ζήτημα αυτό να γίνει υπόθεση όλων των καθηγητών της περιοχής όχι μόνο των συγκεκριμένων σχολείων. Οι κινητοποιήσεις των γονιών του 8ου δημοτικού σχολείου αλλά και η πρώτη κινητοποίηση όταν κυκλοφορούσε η φήμη για το 3ο Γυμνάσιο δείχνουν το δρόμο.
Το δρόμο της συλλογικής στάσης και μαζικής οργανωμένης πάλης. Δύσκολος αλλά και ο μοναδικός που υπερασπίζει τα δικαιώματα μας.
Απαιτείται δηλαδή ΣΩΜΑΤΕΙΟ.
Αυτό πρέπει να οικοδομηθεί. Κόντρα στη λογική της ανάθεσης και τους συμβολικούς “αγώνες” δια εκπροσώπων, απαιτείται  με επιμονή και υπομονή να γίνονται συνεχώς βήματα συνελεύσεων (μαζικών διαδικασιών συζήτησης) και αποφάσεων αγώνα (απεργία, συγκεντρώσεις διαδηλώσεις).
Να αρνηθούμε την ΕΛΜΕ ως κυβερνητικό παράρτημα για να αποκτήσουμε μια ΕΛΜΕ εργαλείο αγώνα στα χέρια των καθηγητών.