προβολή ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ

Καινούργιος Ουρανός. Ένα ντοκιμαντέρ του Γιάννη Ξύδα (με πλήθος συνεργατών) για τις γυναίκες μαχήτριες του ΔΣΕ. Αντιγράφουμε και δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την παρουσίαση των συντελεστών (εδώ):

«Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας τον Φλεβάρη του 1945 ξεκινάει η περίοδος της Λευκής Τρομοκρατίας. Χιλιάδες αγωνίστριες και αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και οι οικογένειές τους κυνηγιούνται από κρατικούς και παρακρατικούς σχηματισμούς. Εμπρησμοί σπιτιών, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, φυλακίσεις και εξορίες δημιουργούν έναν ασφυκτικό κλοιό εξωθώντας τους καταδιωκόμενους να ανέβουν στο βουνό συγκροτώντας εκεί ομάδες, οι οποίες θα αποτελέσουν τη μαγιά του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ).

Πρόκειται για έναν επαναστατικό στρατό, όπου οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά και ουσιαστικά, από τις μάχες μέχρι την ισότιμη λήψη αποφάσεων. Νέες κοπέλες κυρίως από αγροτικές περιοχές, μεγαλωμένες στο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας και της υπαίθρου, έχοντας όμως την παρακαταθήκη των αγώνων της Κατοχής συμμετέχουν και χειραφετούνται μέσα από τον αγώνα του ΔΣΕ.

Στο ντοκιμαντέρ “Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας” οι μαχήτριες του ΔΣΕ αφηγούνται. Γυναίκες διωκόμενες, γυναίκες που συνειδητά επιλέγουν να πολεμήσουν, γυναίκες επιστρατευμένες, συνθέτουν το βιωματικό ψηφιδωτό ενός εμφυλίου πολέμου. Ενός πολέμου που εμπεριέχει την οδύνη, αλλά και την αυταπάρνηση και την ελπίδα της εφόδου προς τον ουρανό.»

Το ντοκιμαντέρ «Καινούργιος ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος» πρωτοπαίχτηκε στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Για μας πρέπει να παιχτεί σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου, σε κάθε λέσχη νεολαίας, στα σωματεία και στις γειτονιές, σε φοιτητικά στέκια και πολιτικούς χώρους. Γιατί παίρνει θέση μάχης όχι με τα ψέματα και τη διαστρέβλωση, αυτό δηλαδή που έκαναν και κάνουν οι κονδυλοφόροι της αστικής τάξης αλλά το αντίθετο. Επειδή μιλάει με τη «φωνή της αλήθειας», δηλαδή αποτυπώνει τη φωνή του λαού μας και του ένοπλου αγώνα για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική.

Το ντοκιμαντέρ αυτό στέκεται επάξια δίπλα στα εξίσου ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ για τις αγωνίστριες γυναίκες του λαού μας, της αξέχαστης Αλίντας Δημητρίου. Βάζει ένα κόκκινο λιθαράκι ακόμα στο οδόφραγμα της γενιάς μας που έχει σηκωθεί για να αντιμετωπίσει τους αναθεωρητές, τους αντικομμουνιστές, τους πάσης φύσεως διαστρεβλωτές των νοημάτων που έδωσε στον αγώνα ο ΔΣΕ. Οι γυναίκες του ΔΣΕ που αφηγούνται τη συμμετοχή τους στο αντάρτικο κατάγονται από όλη την Ελλάδα και αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο το μέγεθος της τόλμης αλλά και της συντροφικότητας, της πίστης για τη νίκη, αλλά και τη διαχείριση της ήττας. Χωρίς έπαρση και μεγαλοστομίες ξετυλίγουν τα πατήματά τους ως λεύτερες νέες που πάλεψαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στον μοναρχοφασισμό και τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές.

Ένας σημαντικός λόγος που πρέπει να αγκαλιαστεί από τις γυναίκες του τόπου ο Καινούργιος Ουρανός είναι το γυναικείο ζήτημα ως ζήτημα μέσα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση. Σε μια περίοδο που στη χώρα μας οργιάζουν οι βιασμοί, οι σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές, τα εγκλήματα κατά των γυναικών, η συνεχής υποτίμηση της εργάτριας και οι έμφυλοι διαχωρισμοί οι μαχήτριες του ΔΣΕ δίνουν πραγματικά μαθήματα για την γυναικεία χειραφέτηση και την κατάκτησή της μέσα στον αγώνα.

Την προβολή συνοδεύει μια μικρή έκδοση 70 σελίδων που «στέκεται» και μόνη, πλούσια σε συμπεράσματα και ιστορικά στοιχεία που βοηθά και αυτή να κατανοηθεί ο χαρακτήρας του ΔΣΕ και η γυναικεία συμμετοχή σε αυτόν. Αξίζει ένα μπράβο και σε αυτή τη σκέψη των συντελεστών να εμπλουτίσει τις γνώσεις του ο θεατής, διαβάζοντας ιστορικά τεκμηριωμένα στοιχεία για τη περίοδο αλλά και βιβλιογραφία άκρως κατατοπιστική. Έτσι, μαζί με την μουσική επένδυση αλλά και τις σκηνοθετικές δεξιότητες του Τάσου Κωνσταντόπουλου οι αφηγήσεις των μαχητριών ενισχύονται στο μέγιστο βαθμό και με αυτό το βιβλίο.

Τελειώνοντας, ξέρουμε πως οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ δεν θέλουν λιβανίσματα. Δεν τα χρειάζονται εξάλλου. Μιλάει το ίδιο τους το έργο το οποίο είναι άλλο ένα πολύτιμο εργαλείο πρώτα και κύρια για τις νέες γενιές που θα πάρουν την σκυτάλη της υπεράσπισης των επαναστατικών ιδανικών του σοσιαλισμού/κομμουνισμού στη χώρα μας. Όμως δε μπορούμε να μη σταθούμε και σε κάτι ας πούμε πιο προσωπικό (ζητάμε συγχώρεση από τους αναγνώστες και από τους συντελεστές) αλλά πολύ σημαντικό για μας και δε το κρύβουμε, φορτισμένο συγκινησιακά.

Πίσω από τις κάμερες λοιπόν, όπως και στους «Παρτιζάνους των Αθηνών», βλέπουμε τους συντρόφους και συντρόφισσες της γενιάς μας που σε μια μαύρη περίοδο μετά το 90 αγωνίστηκαν με λάθη, σωστά, μονομέρειες, ατέλειες, πείσματα, πολιτικές αντιπαραθέσεις, διαφωνίες και συμφωνίες για να σπάσουν την ιδεολογική «περικύκλωση» των αναθεωρητών. Όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν με όλη τους τη ψυχή το δίκοχο με το Δέλτα στον κύκλο… Δηλαδή δεν άφησαν να περάσει ο αντικομμουνισμός, ο αντιζαχαριαδισμός και η αντεπαναστατική στροφή που σκίαζε τα πάντα προσπαθώντας να μετατρέψει το κίνημα σε μια εναλλακτική «φασούλα» ροζ και παρδαλών πολιτικών αποχρώσεων. Αυτό το ντοκιμαντέρ λοιπόν φίλε Γιάννη ήταν για μας μια αγκαλιά που χωθήκαμε μέσα της 75' και ακούγοντας αυτές τις γυναίκες θυμηθήκαμε παππούδες, γιαγιάδες, χωριά, τραγούδια, θρήνους, τάφους, πρόσωπα γελαστά και δακρυσμένα, ιστορίες από την εξορία και την πολιτική προσφυγιά, και τόσα άλλα που θα κούραζαν να γράψουμε… Γιάννη σε ευχαριστούμε για αυτή την αγκαλιά…
Σήμερα, δεκαετίες μετά και παρά τον αρνητικό συσχετισμό στην ταξική πάλη ο αγώνας ενάντια στην λήθη και η υπεράσπιση του ΔΣΕ φαίνεται καλά ριζωμένος και συνεχώς εμπλουτίζεται με νέες επεξεργασίες, εκδόσεις, βιβλία, μπροσούρες, ιστορικά δοκίμια, θεατρικά, κινηματογραφικά έργα και ντοκιμαντέρ. Σχεδόν εβδομήντα πέντε χρόνια μετά το καθήκον των αγωνιστών στο επίπεδο της υπεράσπισης των λαϊκού αγώνα είναι η απόκρουση των «σύγχρονων ναπάλμ» από τους ιστοριογράφους της αστικής τάξης και η συνέχιση του αγώνα με την καπιταλιστική βαρβαρότητα για την εργατική εξουσία και τον κομμουνισμό.

(*) Το κείμενο το δανειστήκαμε από εδώ.