22 Μάρτη 2014 – ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ. Η εργασία «εάλω» - ο αγώνας συνεχίζεται

της Διονυσίας Ματιάτου,

προέδρου της ΕΛΜΕ Καρδίτσας-απολυμένη

Η 22^η του Μάρτη μπορεί να καταγραφεί ως μαύρη μέρα για τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων, γιατί για πρώτη φορά έγιναν μαζικές απολύσεις εργαζομένων, εκπαιδευτικών και σχολικών φυλάκων. Στο κύμα αυτών των άδικων απολύσεων, το οποίο παρασέρνει εκατοντάδες ανθρώπινες υπάρξεις, τις οικογένειές τους, τις ζωές, τα όνειρα, τις ψυχές τους, ανήκει και η υπογράφουσα. Αυτό είναι απλώς το πρώτο κύμα, όπως με κυνική βεβαιότητα μας ανακοίνωσε ο Υπουργός Διοικητικής Απορρύθμισης, Μητσοτάκης, στη συνάντηση που είχαμε μαζί του στις 21 Μάρτη, παραμονή της καταληκτικής ημερομηνίας της διαθεσιμότητάς μας. Θα ακολουθήσουν κι άλλες.

Πώς μπορεί να νιώθουμε όλοι εμείς  που ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα υπό το φάσμα της απόλυσης που σήμερα έγινε πια πραγματικότητα;

Τα συναισθήματα πολλά και δύσκολα.

Ασίγαστος θυμός, οργή για την αδικία, αλλά και για τον εμπαιγμό που έχουμε υποστεί όλο αυτό το διάστημα. Απέραντη θλίψη για την απώλεια της εργασίας μας, απογοήτευση για την αποτυχία των προσπαθειών μας να ματαιώσουμε τα εξ αρχής ολοφάνερα σχέδιά «τους» να μας οδηγήσουν στην απόλυση και να μας βυθίσουν στην απόγνωση της ανεργίας.

Μαζί μ’ αυτά, εξίσου έντονα, νιώσαμε την απίστευτη δύναμη που μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος. Οι περισσότεροι από εμάς σηκώσαμε περήφανα στους ώμους μας το βάρος ενός αγώνα που θα έπρεπε να είχε σηκωθεί τουλάχιστον από 500.000 εργαζόμενους. Ήρθαμε αντιμέτωποι με τη χυδαιότητα των κυβερνητικών εξαγγελιών, την κρατική συκοφαντία και τρομοκρατία και με την σκληρότητα και τη βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής, που έστειλαν απέναντί μας. Αντιπαρήλθαμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό που προσπάθησαν να προκαλέσουν και παλέψαμε ως εδώ με συνέπεια και αξιοπρέπεια, ενωμένοι και δυνατοί χωρίς να λυγίσουμε. Μέσα στις μάχες που δώσαμε είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ανθρώπους ορόσημα για τη ζωή μας και να νοηματοδοτήσουμε ξανά από την αρχή λέξεις που έχουμε αφήσει να φθαρούν, όπως συναδελφικότητα, φιλία, αλληλεγγύη. Ξεκαθαρίσαμε στ΄ αλήθεια ποιοι είναι «φίλοι κι αδελφοί», γιατί στα δύσκολα φαίνεται η ποιότητα των ανθρώπων, το «ανάστημα» και η ψυχή τους. Είμαστε περήφανοι. Δώσαμε το χέρι ο ένας στον άλλο και δώσαμε με γενναιότητα και αυταπάρνηση έναν άνισο, αλλά τίμιο αγώνα. Αυτός είναι ο δικός μας απολογισμός και ώρα είναι η ώρα να κάνει ο καθένας τον δικό του απολογισμό, να αναλογιστεί τι μπορούσε να κάνει και δεν έκανε…

Πέρα από τα συναισθήματα όμως υπάρχει και η επίγνωση της κατάστασης, την οποία βιώνουμε όλοι. Απέναντί μας έχουμε ένα σύστημα «τέρας» που αδηφάγα «τρώει» οτιδήποτε ζωντανό, δημιουργικό στο πέρασμά του. Ο αόρατος πόλεμος που διεξάγεται καθημερινά δίπλα μας, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, με μαζικές απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, εφεδρείες, κατάργηση κοινωνικής ασφάλισης, διαθεσιμότητα, μαύρη εργασία, ανεργία, όσο και σε ατομικό, έχει πολλά θύματα. Πόσοι άνθρωποι δίπλα μας έχασαν κι αυτοί τη δουλειά τους, πόσοι άνθρωποι, πολλοί απ΄ αυτούς νέοι, με την αγωνία της ψυχής τους στο βλέμμα ψάχνουν μάταια για δουλειά, διεκδικώντας θέση στην αξιοπρέπεια και τη ζωή; Έχουν ποδοπατήσει ατομικά και εργασιακά κεκτημένα αιώνων. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι βάρβαρη και ανηλεής.

Έχουμε λοιπόν επίγνωση της κατάστασης, γνωρίζουμε καλά με ποιον έχουμε να κάνουμε, ποιος είναι ο αντίπαλός μας. Κι αν χάθηκε μια μάχη, ο πόλεμος μαζί του δεν τελείωσε και πρέπει για ακόμη μια φορά να ετοιμάσουμε τα όπλα μας για να νικήσουμε.

Ας θυμόμαστε πως ο αγώνας μας είναι μακροχρόνιος και ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ μεγαλύτερος από τη ζωή του καθενός μας. Οπλιζόμαστε λοιπόν με αντοχή, υπομονή και επιμονή για να κάνουμε το «χρέος» μας προς την πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, που ονομάζεται ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Οπλιζόμαστε ακόμη με αποφασιστικότητα, αγωνιστικότητα, συντροφικότητα, αλληλεγγύη για να ξεριζώσουμε -σε πείσμα αυτών που μας κυβερνούν που το έθρεψαν με περισσή ευλάβεια- το μικρόβιο του ατομισμού. Αυτό το μικρόβιο που πήγε και ρίζωσε άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, στις καρδιές μας.

Επειδή στέρεψαν πια τα αποθέματα υπομονής μας, ανοχής και αντοχής σε όσα συμβαίνουν γύρω μας, στα στραβά και τα ανάποδα, στα προβλήματα, στην κοινωνική εξαθλίωση, στους μορφωτικούς αποκλεισμούς, στις κοινωνικές αδικίες και διακρίσεις, στην εκμετάλλευση, τη σκληρότητα και τη βιαιότητα, στο πνίξιμο της «αναπνοής» μας,  συλλογικά, ενωτικά και αποφασισμένα πολεμάμε για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και να κάνουμε πάλι τις αμυγδαλιές να ανθίσουν.

Συνειδητοποιώντας ότι έχουμε πλέον φθάσει στο Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ και ότι ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ συνεχίζουμε τον αγώνα μας που θα δικαιωθεί μόνον, όταν όλοι οι μαθητές και οι καθηγητές επιστρέψουν στα σχολεία τους, με την επαναλειτουργία όλων των τομέων και των ειδικοτήτων στο νέο ΕΠΑΛ. Μας πετάνε στο δρόμο, αλλά θα μας βρούνε μπροστά τους. Αύριο απολύονται άλλοι διακόσιοι συνάδελφοί μας. Θα κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας για να διεκδικήσουμε τις θέσεις εργασίας που είχαμε, συντονιζόμενοι με τους άλλους διαθέσιμους, τους απολυμένους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, γιατί τώρα που άνοιξε η κερκόπορτα των απολύσεων, η εργασία «εάλω» για όλους κι είναι ώρα να πολεμήσουμε για να την πάρουμε πίσω.

Θα ‘ρθει καιρός -γράφει η Κατερίνα Γώγου σ’ ένα ποίημά της - που θ’ αλλάξουν τα πράγματα… Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές/με γερμένους απ’ έξω/και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε/δε θα ‘μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια./Οι άνθρωποι, σκέψου,/θα μιλάνε με χρώματα/κι άλλοι με νότες, /να φυλάξεις μοναχά/σε μια μεγάλη φιάλη με νερό/λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές,/../μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,/για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,/δύσκολοι καιροί και θα ‘ρθουνε κι άλλοι,/δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά,/τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω,/κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά.
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή, παρ’ όλα αυτά Μαρία…

Ο αγώνας συνεχίζεται, μέχρι την τελική νίκη!