5+1

του Αλέξη Φυτσιλή

καθηγητή

5 και σήμερα. Τόσες μέρες απομένουν μέχρι περίπου 1850 μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι-εκπαιδευτικοί, να απολυθούν, ανοίγοντας το δρόμο για τους επόμενους. Κυβέρνηση και Τρόικα βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από την εκπλήρωση του πολυπόθητου στόχου του συστήματος, αυτόν της πλήρους κατάργησης της μόνιμης και σταθερής εργασίας. Ας δούμε 5+1 λόγους (από τους εκατοντάδες) για να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό.

1. Γιατί ο εμπαιγμός, η κοροϊδία από τη μεριά της κυβέρνησης είναι στο ανώτατο στάδιο. Όλο αυτό το οκτάμηνο οι συνάδελφοί μας εισπράττουν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις «τακτοποίησης», μάλιστα πολλοί αναγνώστες αυτού του σημειώματος θα ξαφνιάζονται από το συγκεκριμένο γεγονός καθώς θα θυμούνται στα ΜΜΕ τον υπουργό Παιδείας να μιλάει για αυτούς σα να εργάζονται ήδη σε νέες θέσεις  και τον Άδωνη να τους περιμένει στα Νοσοκομεία(!!) .Ακόμα και αυτές τις μέρες παίζουν με την αγωνία και τον πόνο του κόσμου αυτού. Εναλλάσσονται στους ρόλους του «καλού» (Αρβανιτόπουλος) και

«κακού» υπουργού (Μητσοτάκης) δεν δεσμεύονται για τίποτα και παίζουν «καθυστέρηση» με την αυριανή συνάντηση με τον Πρωθυπουργό. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση θέλει απολύσεις και πολλές.

2. Γιατί πρέπει έμπρακτα, να σταθούμε αλληλέγγυοι στους συναδέλφους μας που τόσα χρόνια βρισκόμασταν μαζί καθημερινά στα σχολεία μας. Για να κάνουμε πράξη το ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ-ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ–ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ κόντρα στη διαίρεση που προωθούν οι «από πάνω» για να συνεχίζεται η καταστροφική βασιλεία τους. Γιατί  αυτοί οι συνάδελφοι μας, μήνες τώρα δίνουν μάχες καθημερινό μόνοι τους ή περίπου μόνοι τους. Αλυσοδένονται έξω από τη Βουλή, καταλαμβάνουν το γραφείο του Αρβανιτόπουλου, και το υπουργείο Παιδείας, κυριολεκτικά τους έχουν φάει οι δρόμοι και οι κινητοποιήσεις. Ας σκεφτούμε αν ήμασταν στη θέση τους πως θα θέλαμε να σταθεί ο κλάδος. Ο ΑΓΩΝΑΣ τους θέλει τη στήριξη τη συμμετοχή μας.

3. Γιατί είναι και δικός μας ΑΓΩΝΑΣ. Η οριστικοποίηση των απολύσεων στις 22 Μάρτη, θα δημιουργήσει άμεσες συνέπειες σε όλους τους εργαζόμενους καθώς το ερώτημα για πόσο ακόμη θα δουλεύω και με τι όρους εργασίας, θα αποτελεί το εργαλείο τρόμου που θα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να περνάει το σύνολο των αντιδραστικών της ρυθμίσεων στην εκπαίδευση και παντού! Γιατί αν δεν τη σταματήσουμε η κυβέρνηση δε θα σταματήσει να προσθέτει συνεχώς εκπαιδευτικούς στα εκατομμύρια ανέργων του τόπου μας. Με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις σχεδιάζει να αξιοποιήσει το «πρωτογενές» πλεόνασμα υπεράριθμων εκπαιδευτικών, αυτό που θα μεγεθυνθεί με τον επαναπροσδιορισμό της οργανικότητας στη σχολική μονάδα, με τις νέες συγχωνεύσεις –κλεισίματα σχολείων, τη νέα αύξηση ωραρίου που αιωρείται(;), τα μεγάλα τμήματα, την κοπτική-ραπτική των αναθέσεων κλπ. Από κοντά κ η μαζική παραγωγή πειθαρχικών και η συνέχεια της αυτοαξιολόγησης με την εφαρμογή της ιεραρχικής-ατομικής αξιολόγησης με τα σεμινάρια που ξεκινά το υπουργείο παιδείας αυτό το Σαββατοκύριακο.

4. Γιατί η συρρίκνωση του εκπαιδευτικού προσωπικού πάει παρέα με τη συρρίκνωση του μαθητικού πληθυσμού. Η προσθήκη νέων ταξικών φραγμών με τον όλο και μεγαλύτερο περιορισμό του «δωρεάν», το σύστημα της διδασκαλίας που όλο και περισσότερο προσαρμόζεται σε «διδασκαλία του συστήματος», με τον εξεταστικό μαραθώνιο στο Λύκειο και την «τράπεζα θεμάτων» να ετοιμάζονται τα «κατασχετήρια» της αποτυχίας, οδηγώντας χιλιάδες μαθητές σε έξωση από το Λύκειο, στέλνοντας τους στη δουλεία της μαθητείας ή σε δομές κατάρτισης, προσαρμοσμένες στο πρότυπο του ευέλικτου και απλήρωτου εργάτη – εργαζόμενου

5. Γιατί αυτό θα αποτελέσει ένα συντριπτικό χτύπημα στη μαζική, συλλογική και ενιαία στάση των εκπαιδευτικών και όχι μόνο. Αν το μεγαλύτερο σωματείο στη χώρα δεν μπορεί να αποτρέψει απολύσεις των μελών του είναι σαφές ότι αυτό δημιουργεί μια ψυχολογία και μια στάση ατομικής σωτηρίας. Και είναι σαφές ότι μέσα σ’ αυτή τη κοσμοχαλασιά τα σωματεία μας θα καταντήσουν «άταφοι νεκροί».

Και ό τελευταίος λόγος, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Γιατί η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΠΑΛΗ ΤΑΞΙΚΗ. Αυτή που διδάσκει πως οι κατακτήσεις του 19^ου και 20^ου αιώνα κερδήθηκαν με πολύ κόπο και θυσίες. Τέτοιου μεγέθους, που θέτει σε εμάς το ιστορικό καθήκον να τις υπερασπιστούμε και να τις διεκδικήσουμε ξανά για λογαριασμό δικό μας και των παιδιών μας.

Η κατάσταση στον κλάδο δεν είναι καθόλου καλή. Η συμμετοχή των συναδέλφων στην απεργία της 12/3 και τη ΓΣ της ΕΛΜΕ ήταν απογοητευτική. Αλλά αυτή την τελευταία στιγμή, πρέπει να πάμε κόντρα στην ψυχολογία της ήττας και του τετελεσμένου. Μας ψεκάζουν μοιρολατρία, ψέματα και εκλογικές αυταπάτες. Ότι τάχα θα βρούμε το δίκιο μας στις αίθουσες των δικαστηρίων ή στις κάλπες του Μαΐου. Όμως δεν είμαστε διάδικοι ή ψηφοφόροι αλλά εργαζόμενοι- εκπαιδευτικοί και είμαστε, μπορούμε να γίνουμε, ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ αυτής της πολιτικής που μας γυρίζει έναν αιώνα πίσω. ΟΛΟΙ παρόντες στις απεργιακές κινητοποιήσεις της εβδομάδας .Να μιλήσουν οι δρόμοι και οι πλατείες.

Τέλος για αυτούς που ρωτούν ότι δηλαδή τι ισχυριζόμαστε, δεν θα υπάρχει ζωή μετά τις απολύσεις. Ναι η ζωή θα συνεχιστεί, το ερώτημα όμως είναι τι ζωή θα είναι αυτή…