τρεις πραγματικές ιστορίες ξενοφοβίας και ρατσισμού

Του Απόστολου Βεργίνη

Α) Ήταν στον τέλος της δεκαετίας του 60, μέσα στην καρδιά της λεγόμενης επταετίας, που μια κοπέλα από την επαρχία, ταξίδεψε στην Αθήνα, για να πάει κάποια πράγματα στην αδελφή της, που σπούδαζε εκεί.
Μόλις έφτασε στην πολυκατοικία που έμενε η αδελφή της, στην είσοδο του ανελκυστήρα, είδε έναν καλοντυμένο κύριο, που της άνοιγε ευγενικά την πόρτα.
Μόνο, που ο κύριος αυτός, ήτανε νέγρος.

Η κοπέλα, δεν είχε ποτέ, στη ζωή της, δει άνθρωπο σκούρου χρώματος και έκανε πίσω. Είπε μια δικαιολογία, πως κάτι ξέχασε και ανέβηκε στο διαμέρισμα που έμενε η αδελφή της, αργότερα…
Όταν διηγήθηκε στην αδελφή της το γεγονός, με πολύ φόβο, έμαθε από εκείνη, πως ο νέγρος που είχε συναντήσει, ήταν σπουδαίος γιατρός, σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας…

Β) Τέλος της δεκαετίας του 70 αυτή τη φορά και μια δασκάλα, από την επαρχία, δούλευε στην Αθήνα…Εκεί ερωτεύτηκε ένα παλικάρι και αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του, την υπόλοιπη ζωή. Αποφάσισε τότε να ενημερώσει τους δικούς της και ειδοποίησε, πως θα κατέβαινε στην πόλη. που έμενε η οικογένεια της για αυτό το σκοπό. Και το έκαμε…Σε λίγες μέρες η κοπέλα και το παλικάρι έφτασαν στο πατρικό της σπίτι… Εκεί τους περίμενε όλη η οικογένεια. Μόλις είδε τον «γαμπρό» η μητέρα της, αμέσως έπαθε καρδιακή προσβολή και σε πολύ λίγες ημέρες, πέθανε…Ναι…το παλικάρι ήταν έγχρωμο και η μητέρα της κοπέλας δεν είχε κι αυτή ποτέ στην ζωή της δει άνθρωπο μαύρο..
Στο μεταξύ στην κηδεία, ο…μαύρος, την έκλαψε πιο πολύ από όλους…Και το ζευγάρι, έζησε και ζει μιαν αρμονική ζωής, έχοντας δημιουργήσει μια υποδειγματική οικογένεια…

Γ) Πριν λίγα χρόνια, βρέθηκα σε γήπεδο της Ελληνικής επαρχίας, για να παρακολουθήσω έναν αγώνα του Παναθηναϊκού, με την τοπική ομάδα Εκείνη την εποχή, στον Παναθηναϊκό, έπαιζε ο σπουδαίος έγχρωμος  ποδοσφαιριστής Σισέ. Με το που μπήκε ο Σισέ στον αγωνιστικό χώρο, μια κερκίδα με οπαδούς της τοπικής ομάδας, απευθυνόταν προς αυτός, με κραυγές, που θύμιζαν τους πιθήκους, όταν αυτοί πηδούν από δέντρο σε δέντρο…
Μια φίλη, που καθόταν δίπλα μου, με ρώτησε «Γιατί κάνουν έτσι για τον Σισέ και όχι για τους έγχρωμους παίκτες, που έχει η δική τους ομάδα;»
Θυμάμαι της απάντησα, πως απλά το κάνουν αυτό, γιατί ο Σισέ, είναι «ο μαύρος της αντιπάλου ομάδας» και όχι ο δικός τους…Τους μαύρους της δικής τους ομάδας τους είχαν εξαγνίσει οι λέξεις, «οι δικοί μας».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1)Ο φόβος του άγνωστου, βοηθά  στην δημιουργία ρατσιστικών συναισθημάτων.

2)Ο ρατσισμός στην ουσία, στρέφεται προς αυτούς, που δεν είναι δικοί μας.

3)Άτομα που έχουν έλλειψη παραστάσεων και γνώσεων, είναι ευάλωτα σε φιλο-ρατσιστικές προπαγάνδες.

4)Η μαζική παρουσία ανθρώπων σε εκδηλώσεις, μπορούν να περάσουν ασυναίσθητα συνθήματα, που αυτοί που τα λένε, δεν τα πιστεύουν απαραίτητα…Πολλές φορές δε το μετανιώνουν, που τα φωνάζουν.

5)Κοινωνικές ομάδες, που εξαιτίας της διαφορετικότητα, που τους διακρίνει, χωρίς να το θέλουν κουβαλάνε μαζί τους ένα μυστήριο, γίνονται χωρίς να το θέλουν φορείς πλαστών φόβων και οι φόβοι αυτοί, τους κάνουν στόχους για ρατσιστικά σχόλια και πρακτικές.

6)Στην εποχή της χούντας, ένας νέγρος, παρά τα παράξενα βλέμματα, που εισέπραττε, μπορούσε άνετα να εργάζεται…Τότε ο ρατσισμός εκδηλωνόταν προς όποιος δήλωνε κομουνιστή ή κάτι που να έμοιαζε(στην ανατολική Ευρώπη αντίστοιχα, σε όποιον δεν δήλωνε κομουνιστής)…

Δηλαδή τελικά αν το προσέξουμε ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι απαραίτητα το ίδιο πράγμα. Θα έλεγε κανείς πως ο φασισμός χρησιμοποιεί τον ρατσισμό, όπως τυχαίνει αυτός να εκδηλώνεται κάθε φορά και κατά πως του βολεύει…

Κάθε φασισμός και ο ρατσισμός του…