το κλείσιμο της ΕΡΤ πυροδοτεί νέες εξελίξεις

του Σωκράτη Βασιλάκου

Σκέφτεται κανείς και μονολογεί, αν πρέπει να πάρει μολύβι και χαρτί για να γράψει, ή να πάρει παλούκια, τσεκούρια και σπαθιά και να βγει στους δρόμους για ένα άγριο κυνηγητό όλων αυτών, που οδήγησαν τη χώρα μας ένα σκαλί πριν την καταστροφή.

Είναι αλήθεια ότι το αυτί των φασιστών που μας κυβερνούν δεν ιδρώνει από κουβέντες και ειρηνικές διαμαρτυρίες, ελέγχουν την κατάσταση ίσως απόλυτα στο πεδίο αυτό. Άρα αυτό που απομένει είναι η συλλογική η μαζική, η δυναμική, η οργανωμένη αντίδραση στις φασιστικές αποφάσεις τους, όπως αυτή που στην κυριολεξία «εν μια νυκτί» έκλεισαν την κρατική ραδιοτηλεόραση.

Ανθρώπου νους δεν μπορεί ακόμη να συλλάβει και να συνειδητοποιήσει την βάρβαρη, φασιστική πράξη τους, που ούτε η πιο στυγνή στρατιωτική χούντα δεν θα μπορούσε να κάνει. Και όμως, αυτά τα τρία κόμματα που μας συγκυβερνάν, το τόλμησαν. Τόλμησαν κάτι που βέβαια ήταν προαποφασισμένο και με πλήρη συμφωνία (και ας κάνουν Βενιζέλος και Κουβέλης τις μωρές παρθένες) : να στείλουν χιλιάδες εργαζόμενους στα σπίτια τους και κυρίως να στείλουν μήνυμα πυγμής και μήνυμα αποφασίζουμε και διατάσουμε, με στόχο να καταστείλουν, από δω και μπρος, κάθε αγωνιστική διάθεση του λαού, εφόσον βέβαια οι συγκυβερνώντες καταφέρουν και περάσουν αυτά τα φασιστικά μέτρα.

Αν και ο περισσότερος κόσμος, είναι εγκλωβισμένος στη λογική της αστικής δημοκρατίας, την οποία με επιτυχία «διδάσκουν» όλα τα αστικά ΜΜΕ ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα της αναμέτρησης. Δεν υπάρχουν περιθώρια για σκέψεις και αναστολές. Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα του πολίτη και στους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας είναι πρωτοφανής για τα τελευταία 40 χρόνια (μετά τη στρατιωτική χούντα των συνταματαρχών).

Αξίζει όμως να δούμε για ποια δημοκρατία μιλάμε και πόση δημοκρατία έχουμε σήμερα: Σε ένα βιβλιαράκι που εξέδωσα το 1998 με τίτλο: «ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΗΜΑΡΧΙΑ μέσα από τους αγώνες και την αυτογνωσία» στις σελίδες 44, 45 γράφω απόψεις παρμένες από φιλοσοφικά και σοσιαλιστικά λεξικά: «Στην αστική κοινωνία η δημοκρατία είναι μια μορφή ταξικής κυριαρχίας, της κυριαρχίας δηλαδή της αστικής τάξης. Η αστική τάξη ενδιαφέρθηκε για λίγο μόνο για τη δημοκρατία, όσο της ήταν απαραίτητο για την πολιτική της επικράτηση. Επεξεργάζεται Συντάγματα, εκλέγει Βουλές ή άλλους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς, καθιερώνει (κάτω από την πίεση των μαζών) την καθολική ψηφοφορία και προσφέρει , στα χαρτιά μόνο, πολιτικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα. Ολόκληρος ο μηχανισμός της αστικής δημοκρατίας είναι φτιαγμένος κατά τρόπο που να απομακρύνει τους εργαζόμενους από την πολιτική ζωή, να τους κάνει άβουλους, ανενεργούς και «φιλήσυχους» πολίτες. Η αστική δημοκρατία, μολονότι αποτελεί μια μεγάλη ιστορική πρόοδο σε σύγκριση με το μεσαίωνα, παραμένει πάντα – και δεν μπορεί να μην παραμένει τέτοια κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς- μια δημοκρατία στενή, ακρωτηριασμένη, ψεύτικη, υποκριτική, ένας παράδεισος για τους πλουσίους, μια παγίδα και ένα δόλωμα για τους εκμεταλλευόμενους, για τους φτωχούς.»

Συμπαραστεκόμαστε στους καταδιωκόμενους εργαζόμενους στην ΕΡΤ και καλούμε το λαό της Καρδίτσας να βγει στους δρόμους τώρα, γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά, γιατί θα το έχουμε ίσως χάσει το παιχνίδι, γιατί το κακό θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα και τότε δεν θα υπάρχει κανένας για να του ζητήσουμε συμπαράσταση.