να ανατραπεί το «μνημόνιο» στο συνδικαλισμό

με σωματεία ταξικά και αγωνιστικά, 

όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά

του Αλέξη Φυτσιλή, καθηγητή από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Όχι, αυτό δεν μας το επέβαλλε καμιά τρόικα και δεν «υπογράφτηκε» μαζί με κανένα από τα τρία μνημόνια. Εννοούμε τη μακρόχρονη κυριαρχία στο συνδικαλιστικό μας κίνημα μιας κατεύθυνσης που επέβαλλε και επιβάλλει τη λογική της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας. Της διαφύλαξης από τη μεριά των καθεστωτικών παρατάξεων (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ και σήμερα ΣΥΝΕΚ) ότι δε θα υπάρξει καμία ουσιαστική κινηματική παρέμβαση. Καμιά σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική και τους εκάστοτε φορείς της. 

Αντ’ αυτού προβάλλονταν και προβάλλεται ένας εικονικός-συμβολικός συνδικαλισμός που η πληθώρα «δράσεων», «αιτημάτων» και «συνελεύσεων» που διαμόρφωνε δε πατούσε πουθενά παρά μόνο στην αναπαραγωγή του. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί προωθούσαν τη διάβρωση -από κάθε άποψη-συνειδήσεων και κινήματος. Ζήτημα που αποκαλύφθηκε στις πραγματικές του διαστάσεις τα τελευταία χρόνια όταν η επίθεση στα δικαιώματα μας κάθε άλλο παρά εικονική είναι.

Τελευταίο «προαπαιτούμενο» του εν λόγω «μνημονίου» η απόφαση του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ μαζί) να μη γίνει νέος γύρος συνελεύσεων του κλάδου, ακυρώνοντας έτσι την απόφαση της ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ. Αποδείχτηκε έτσι ότι η προηγούμενη πρόταση των δυο (νυν και πρώην) κυβερνητικών παρατάξεων δεν ήταν «κατώτερη των περιστάσεων» όπως τη χαρακτήρισε το ΔΣ της τοπικής ΕΛΜΕ, αλλά μια συνειδητή προσπάθεια εμπέδωσης της αδράνειας, της απογοήτευσης, της ανημποριάς. Να αποφευχθεί δηλαδή η όποια πιθανότητα να ανοίξει κινηματική χαραμάδα σ’ αυτό το μαύρο τοπίο που οι δυνάμεις του συστήματος (συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και μνημονιακή αντιπολίτευση) «παίζουν μόνες τους». Σιγοντάρισμα αυτής της πρακτικής και από το ΠΑΜΕ που θεωρεί ότι η απεργία στις 12/11 ήταν η …κορύφωση. Βέβαια οι ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ καβγαδίζουν για το «πάπλωμα», είναι σε πόλεμο για τις θέσεις στα ΠΥΣΔΕ και στο διοικητικό μηχανισμό (Δ/ντες Β/θμιας).

Ο στόχος τους είναι να πειστεί ο κόσμος ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Για να είναι θεατής άντε ψηφοφόρος και όχι απεργός, διαδηλωτής, αγωνιστής δηλαδή πραγματική δύναμη ανατροπής. Και ξέρουμε ότι οι μόνες απόπειρες να «σπάσει» αυτό το «συνδικαλιστικό μνημόνιο» το Μάη του ’13(επιστράτευση στις πανελλαδικές) και το Σεπτέμβρη του ’13(απεργία διαρκείας) πολεμήθηκαν λυσσασμένα. “Να μην εκβιαστεί ή κυβέρνηση”(ΠΑΜΕ)  γιατί δεν υπήρχαν “όροι και προϋποθέσεις”(ΣΥΝΕΚ) για να “κλιμακώσουμε την 5ημερες απεργίες των καθηγητών με 48ωρες” (ΠΑΜΕ). Πάτησαν στις πραγματικές δυσκολίες του κινήματος όχι για να προσπαθήσουν να τις αντιμετωπίσουν αλλά για να κάνουν (συγκαλυμμένα ή κυνικά) την άθλια δουλειά να πολλαπλασιάσουν την ηττοπάθεια, την αίσθηση αδυναμίας και μοιρολατρίας - ουσιαστικά να διαιωνίσουν το τέλμα και την ακινησία.

Το ζήτημα της ανασυγκρότησης του κινήματος είναι ζήτημα που με προφανή πια τρόπο είναι ζήτημα ζωής. Η ανασυγκρότηση αυτή θα γίνει. Αλλά θα γίνει δια πυρός και σιδήρου! Με ελπίδες και αναστολές, με αβεβαιότητες, με προχωρήματα και πισωγυρίσματα. Με αναμέτρηση με τις πραγματικές αδυναμίες. Όποιος ελπίζει σε βελούδινο περιβάλλον βεβαιοτήτων, σιγουριάς και ασφάλειας, κάνει λάθος. Η μόνη εγγύηση που υπάρχει είναι ότι όσο ο λαός και οι εκπαιδευτικοί είναι στη γωνία τόσο θα αποθρασύνεται ο αντίπαλος.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους να αντιμετωπίσουν την παραλυσία και την ηττοπάθεια που επιβάλλουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να μετατρέψουν το δικαιολογημένο σκεπτικισμό τους σε δημιουργική συμμετοχή στο κίνημα παρά την πληθώρα φανερών εχθρών και ψεύτικων φίλων. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών θα ενισχύσουν με κάθε τρόπο την ενεργητική εμπλοκή του πλατύτερου δυναμικού εργαζομένων σε ένα κίνημα αντίστασης και αγώνα. Και η μαζική συμμετοχή στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση τη Τρίτη1/12 πρέπει να έχει αυτό ως βασικό περιεχόμενο και όχι πως θα γίνονται οι εκλογές.

Θα προχωρήσουμε! Με πίστη στον μόνο παράγοντα που μπορεί να ανασχέσει το εφιαλτικό μέλλον που μας προετοιμάζει το σύστημα: Το κίνημα και την ταξική πάλη!