δάφνες και πικροδάφνες

Δευτέρα 20 Ιούλη
Υπαίθριο θέατρο Μητρόπολης

«Κοινός τόπος θα ήταν να ξαναπούμε πόσο σπουδαίο, πόσο μαστορικό, πόσο σημαντική θέση καταλαμβάνει μέσα στο «σώμα» της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη - Ελένης Χαβιαρά «Δάφνες και πικροδάφνες». Κοινός τόπος είναι και το να πούμε πόσο διαχρονικό είναι και πόσο επίκαιρο, ειδικά αυτήν την περίοδο. Γιατί; Γιατί όσο κι αν έχει «εκσυγχρονιστεί» η πολιτική των κομμάτων της ελληνικής άρχουσας τάξης, όσο κι αν έχει αμερικανοποιηθεί η ανταγωνιστική συμπεριφορά τους στην εκλογική διαδικασία, η «λογική», ο ανταγωνισμός, τα προσωπικά κίνητρα, συμφέροντα, αμαρτήματα των τοπικών κομματαρχών, καλά κρατούν και φουντώνουν στην προεκλογική περίοδο. Δείτε τα πρωτευουσιάνικα και περιφερειακά «μαχαίρια» που έβγαλαν κομματάρχες και παραγοντίσκοι ενόψει των εκλογών, σχετικά με τις λίστες υποψηφίων για τις βουλευτικές έδρες και τους υπουργικούς θώκους, τα γκάλοπ και τα στοιχήματα για το ποιο κόμμα θα γίνει κυβέρνηση και θα καταλάβετε πόσο διαχρονικό και πόσο επίκαιρο είναι το έργο αυτό. Οι συγγραφείς μέσα από τέσσερα πρόσωπα, με δηλητηριώδη, γελοιοποιητικό σαρκασμό, αποκαλύπτουν σε όλες της τις διαβαθμίσεις τη ρουσφετολογική, συμφεροντολογική, αλληλοαρπακτική, αλληλοσυκοφαντική, αλληλομηχανοραφική, έως και αλιτήρια εκλογική δράση των τοπικών παραγόντων, δράση ανάλογη των πολιτικών «αφεντικών» τους.» (ΘΥΜΕΛΗ, Ριζοσπάστης 21/1/2004)

«Το έργο διαδραματίζεται στο «αρχηγείο» τεσσάρων μικροκομματαρχών στην Τρίπολη, σε προεκλογική περίοδο. Μικροπολιτικό παρασκήνιο, παραγοντισμός, κοτσαμπασίδικη νοοτροπία, παλαιοκομματισμός, μηχανορραφία, πελατειακές σχέσεις, «λίστες» κ.ά. καταγράφονται διαχρονικά και ανάγλυφα, όχι μέσα από ιστορικά γεγονότα αλλά μέσα από τους τέσσερις μικροπαράγοντες της ελληνικής επαρχίας. Είναι μία «ιστορική» παρτίδα πρέφας, παιγμένη από τέσσερις κλασικούς καφενόβιους πρεφαδόρους, που με μοναδικό πάθος, μαστοριά, πονηριά και καπατσοσύνη πετάνε στο τραπέζι τα ατού και τις μπλόφες τους, ανατρέποντας κάθε λίγο και λιγάκι όλα τα δεδομένα του παιχνιδιού. Οι εθνικοί αγώνες, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η φιλία, η εμπιστοσύνη, ο έρωτας μετατρέπονται σε «καπίκια» και διακυβεύονται. Το έργο καταφέρνει, με εξαιρετική δραματουργική μαεστρία, περνώντας συνεχώς από το ειδικό στο γενικό, να πραγματοποιήσει μια ανάγλυφη χαρτογράφηση της εξουσίας, απομυθοποιώντας την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.» (Ριζοσπάστης 18/3/2012)

«Ένα από τα εξοχότερα επιτεύγματα της θεατρικής πολιτικής σάτιρας είναι το αριστούργημα των Κεχαΐδη - Χαβιαρά «Δάφνες και πικροδάφνες». Ο Κεχαΐδης κουβαλούσε τραυματικές εμπειρίες από τον επαρχιώτικο πολιτικαντισμό της Θεσσαλίας, όπου γεννήθηκε. Εγώ τουλάχιστον τον καταλαβαίνω στις λεπτομέρειες, επαρχιώτης Ρουμελιώτης δα! Εγώ όπως και ο Κεχαΐδης γνωρίσαμε εκλογές με σημαδεμένα ψηφοδέλτια, ακόμη και ψηφοφόρους που έφταναν στην κάλπη δεμένοι με τριχιά από τον τοπικό κομματάρχη και το ψηφοδέλτιο κλειστό στο χέρι.

Μεγαλώσαμε με τις ουρές στα πολιτικά γραφεία των επαρχιωτών βουλευτών που απαιτούσαν διορισμούς, δάνεια, απαλλαγές από μηνύσεις, εξόντωση αντιπάλων ή εμπορικών ανταγωνιστών, ακόμη και προβιβασμό κάθε μαθητή «μπουμπούνα» που οι δάσκαλοι τον έκριναν στάσιμο.

Το «Δάφνες και πικροδάφνες» μας οδηγεί στα «στρατηγεία» των κομματικών στρατοπέδων και μάλιστα μας μυεί με τρόπο αποκαλυπτικό στον εσωτερικό πόλεμο των κομματαρχών του ίδιου κόμματος να συγκροτήσουν τα ψηφοδέλτια προβάλλοντας ο καθένας τον δικό του υποψήφιο.

Ο Κεχαΐδης και η Χαβιαρά είχαν την έμπνευση να αναγάγουν το όλο αυτό πολιτικό παιχνίδι σε καφενόβιο χαρτοπαίγνιο. Θες πικέτο, θες πόκα, θες πόκερ, θες ακόμη και τάβλι (πλακωτό, φεύγα, πόρτες) οι κομματάρχες χρησιμοποιούσαν όλες τις τεχνικές, τις τακτικές, τις στρατηγικές, τις παραλλαγές, τη φενάκη, την προσποίηση, τον αιφνιδιασμό, την κρυψίνοια, την παραπλάνηση, την μπλόφα, τον ψυχολογικό εκβιασμό, την παρόξυνση του νευρικού συστήματος, τα υπονοούμενα για τον προσωπικό βίο, το κουτσομπολιό, τη διαβολή και όλες τις αναπτύξεις ενός πολεμικού επί τραπέζης παιγνίου για να επιβάλουν τον δικό τους υποψήφιο ώστε να εξασφαλίσουν τα ανταλλάγματα της προσφοράς τους μοιράζοντας ρουσφέτια, θέσεις, προνόμια, διορισμούς, απαλλαγές ή ωφελήματα στους ψηφοφόρους που κατευθύνουν, ελέγχουν και προωθούν.

Τέσσερις αλεπούδες επί σκηνής, όσους απαιτεί μια παρτίδα πόκας, παίζουν την παρτίδα μπλοφάροντας και παραπλανώντας τους συμπαίχτες τους Ντάμες, Ρηγάδες, σπαθιά. Οι πολιτικοί που διεκδικούν μια θέση στο κομματικό ψηφοδέλτιο. Πίσω από κάθε γύρο της παρτίδας υπάρχουν μυστικά, απόρρητα, ερωτικά απωθημένα, διαπλοκές και οικονομικά σκάνδαλα, ρεμούλες, προδοσίες και καταδόσεις αντιπάλων.» (Κώστας Γεωργουσόπουλος, ΤΑ ΝΕΑ 1/11/2015)