ο τυφλός σε τραβάει μέσα στη σπηλιά για να παλέψεις, εμείς θα πάμε από μόνοι μας;;;

Ήταν πάλι Μάιος του 2013 όταν σύσσωμες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες -από τη ΔΑΚΕ ΠΑΣΚ μέχρι τις ΣΥΝΕΚ(ΣΥΡΙΖΑ) σε ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ κλπ και με το ΠΑΜΕ ενάντια- αποφάσισαν ότι δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις για σπάσιμο της επιστράτευσης και απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις. Το ζήτημα που τότε τέθηκε ήταν, αν κόντρα στην υποταγή και το ξεπούλημα θα επιχειρούνταν η ΑΠΕΡΓΙΑ. Το ξέρουμε ότι δεν έγινε πράξη. Μ' άλλα λόγια τέθηκε το ζήτημα να ξεπεραστούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΑΠΕΡΓΩΝΤΑΣ. Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς σήμερα τίθεται από κάποιες δυνάμεις να ξεπεράσουμε αυτές τις ηγεσίες ΜΗ ΑΠΕΡΓΩΝΤΑΣ.

“Είναι εργοδοτική απεργία” λένε.  Φαντάζομαι ότι τα αφεντικά με λύσσα θα απειλούν τους εργαζόμενους τους να απεργήσουν ...αλλιώς θα απολυθούν.

“Όποιος απεργήσει, συμμαχεί με την εργοδοσία και τον ΣΕΒ”. Δηλαδή οι λίγοι που σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές θα απεργήσουν, θα καταγράψουν την υποστήριξη “της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας” και όχι την αντίθεσή τους στην πολιτική κυβέρνησης- κεφαλαίου; Αυτοί που καλούν σε απεργία με πλαίσιο την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων καταγγέλλοντας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και την “κοινωνική συμμαχία”, “συμπλέουν αντικειμενικά μαζί τους”, ενώ όσοι δεν θα απεργήσουν και πάνε στις δουλειές τους, συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση και στον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού κινήματος;!

Τη γραμμή της απεργοσπασίας στις 30 του Μάη, θα την καλοδεχτούν όσοι αναμεταδίδουν μέσα στα σωματεία τη γραμμή του συστήματος (κυβέρνησης -εργατοπατέρων), ότι οι απεργίες είναι τελειωμένη υπόθεση.  Θα συμφωνήσουν με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές –πρώην, νυν και επόμενους- που χωρίς ντροπή δηλώνουν ότι δεν απεργούν γενικώς και ειδικώς. Θα ανακουφιστούν και θα νιώσουν δικαιωμένοι όσοι θέλουν “...άλλες μορφές πάλης”.

Οι  ίδιες δυνάμεις που προτάσσουν την μη απεργία, παλεύουν “Να αποσυρθεί η ΑΔΕΔΥ από την κοινωνική συμμαχία”. Η ΓΣΕΕ να αποσυρθεί;; Η στο δημόσιο έχουμε ολίγον εργατοπατερισμό; Να παλέψουμε οι εργατοπατέρες να  μην είναι εργατοπατέρες; Καλό είναι να αποσύρουμε από τη σκέψη μας ότι είναι δυνατόν το μακρύ το μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στο εργατικό κίνημα να μετατραπεί στο αντίθετό του.

Τέλος πράγματι είναι αναγκαία μια τομή στο εργατικό κίνημα. Αυτή που θα εναντιώνεται στη γραμμή της συνδιαλλαγής, του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας. Ας αποσυρθούν λοιπόν από όλα τα συνδιοικητικά όργανα που το αστικό κράτος δημιούργησε για να ενσωματώσει και χειραγωγήσει το κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. Υπηρεσιακά συμβούλια σε όλο το δημόσιο, στους ΟΤΑ, στην εκπαίδευση ΠΥΣΔΕ, στα πανεπιστήμια τα συνδιοικητικά όργανα κλπ. Ας αναρωτηθούν πόσες φορές έχουν βάλει την υπογραφή τους σε  εφαρμογή νόμιμων αποφάσεων- άδικων νόμων. Αυτή και αν είναι “αντικειμενικά συμμαχία” με το αστικό κράτος. Αντίστοιχα η συμμετοχή στους επίσημους συμβούλους του αστικού κράτους (τεχνικού ΤΕΕ, ΓΕΩΤΕΕ, οικονομικού επιμελητηρίου κοκ)  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ,  είναι το κράτος και οι μηχανισμοί του.

Σίγουρα δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Ούτε υπάρχει πλήρες εγχειρίδιο με τα βήματα που απαιτούνται για τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού κινήματος και την ανασυγκρότηση του. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν μπορεί να προκύψει με την αναχώρηση από την ταξική πάλη και τη μετάβαση στην “ταξική” αδράνεια  και απεργοσπασία.

Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του θέλουν την απεργία παράνομη. Οι εργατοπατέρες έναν “άταφο νεκρό” για  εξευτελισμό. Δεν τους τη χαρίζουμε.

Θέλει ακόμη πολύ φως να ξημερώσει αλλά έχουμε πολλές φωλιές νερού να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες.

Α.Φ.