τα πράγματα συνεχίζουν να βαίνουν καλώς... και εναντίον μας!

των Νίκου Φιλίππου (δάσκαλος) & Αλέξη Φυτσιλή (καθηγητής) από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Το υπουργείο Παιδείας δε σταματά με μεγαλύτερες ή μικρότερες παρεμβάσεις, να σφίγγει το κλοιό στην εργασία των εκπαιδευτικών. Με νόμους, υπουργικές αποφάσεις και εγκυκλίους, συνεχίζει την επιχείρηση “ερημοποίησης” του εργασιακού  τοπίου, ξεριζώνοντας από τη σχολική ζωή όσα δικαιώματα  δε συνάδουν με τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και της ΕΕ για ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τον ασφυκτικό έλεγχο του κλάδου.
Μέσα στον Ιούνιο η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει το προ-τελευταίο βήμα για την επιβολή της αξιολόγησης. Μέσω της αυτοαξιολόγησης (Συλλογικό προγραμματισμό και ανατροφοδοτική αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου των σχολικών μονάδων το λένε τώρα), επαναφέρει το πακέτο Αρβανιτόπουλου και με την ίδια ακριβώς διαδικασία επιχειρεί να εμπεδώσει την “κουλτούρα αξιολόγησης”. “Καλά το πάτε”, εκτιμά ο ΟΟΣΑ και οι θεσμοί για τον κυβερνητικό χειρισμό, που με αυτή την τακτική επιδιώκει να περάσει “αναίμακτα” σε επόμενη φάση και την ατομική αξιολόγηση. Αποδεικνύεται τόσο από την αξιολόγηση των στελεχών, όσο και από την αντίστοιχη διαδικασία στο δημόσιο, ότι δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την βασική τους κατεύθυνση της κατηγοριοποίησης σχολείων και εκπαιδευτικών. Του ελέγχου και της χειραγώγησης του κλάδου. Της μετακύλησης των ευθυνών, αλλά και της οικονομικής λειτουργίας των σχολείων στις πλάτες εκπαιδευτικών και γονιών μέσω της παραπλανητικής “αυτονομίας” της σχολικής μονάδας.

Στην Α/θμια το τελευταίο ΠΔ (79/2017) ενισχύει κάθε είδους διοίκηση, φτιάχνει μηχανισμό για να μετακινεί τους μαθητές από το ένα σχολείο στο άλλο και ανοίγει τον δρόμο για συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων. Η τελευταία απόφαση της κυβέρνησης για την δήθεν πιλοτική εφαρμογή της δίχρονης προσχολικής αγωγής ουσιαστικά  υπονομεύει τη δίχρονη προσχολική αγωγή και ανοίγει κερκόπορτα για να εισχωρήσουν οι Δήμοι στην εκπαίδευση. Στην αρχή  απ’ τα νηπιαγωγεία   και στη συνέχεια, βάσει του νέου νομοσχεδίου για τις δομές, να έχουν λόγο μέσω του προγραμματισμού (βλέπε αξιολόγηση) σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης.

Στη Β/θμια από 14/5 έχουμε την εφαρμογή των ηλεκτρονικών (προ)εγγραφών. Ουσιαστικά πρόκειται για e-κόφτη τμημάτων. Έτσι στα ΓΕΛ οι μαθητές δε δηλώνουν σχολείο αλλά “τοποθετούνται σύμφωνα με απόφαση του/της Διευθυντή/ντριας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης”. Ενώ στα ΕΠΑΛ “στην περίπτωση κατά την οποία μαθητής/τρια κατανεμήθηκε σε ολιγομελές τμήμα που χρειάζεται έγκριση για να λειτουργήσει, αναμένει νεότερη ενημέρωση μετά την 20ή Ιουλίου 2018”! Ο κεντρικός έλεγχος είναι η βάση ώστε το Υπουργείο να είναι σε θέση από νωρίς να κάνει τα απαραίτητα “μαγειρέματα”, που θα οδηγήσουν σε κλείσιμο – συμπτύξεις τμημάτων. Τα τμήματα θα “κλείσουν” γρήγορα και από κει και πέρα θα αρχίσουν οι “εξυπηρετήσεις” με τις ειδικές άδειες.

Από την άλλη καμιά σχέση με την πραγματικότητα δεν έχει ότι η παραπάνω διαδικασία αφορά τους μαθητές και τους κηδεμόνες τους. Είναι ακόμη μια εξωδιδακτική εργασία -θα φτάνει το 30ωρο;- που σε μια περίοδο επαναλήψεων, βαθμολογιών, εξετάσεων, συλλόγων και αποτελεσμάτων, φορτώνει και την γραφειοκρατική δουλειά της προεγγραφής. Αυτή η πιεστική περίοδος με τις διπλές καθημερινές ενδοσχολικές εξετάσεις -κύρια στα ΓΕΛ και στα ΕΠΑΛ-, τις πανελλαδικές, τη διόρθωση-βαθμολόγηση γραπτών, τις επιτηρήσεις κοκ, με πολλούς συναδέλφους να τρέχουν σε περισσότερα από δυο σχολεία, δεν είναι “λάθος”, δεν έτυχε, αλλά αποτελεί “τεστάρισμα” για να γίνει καθεστώς τα επόμενα χρόνια.

Με την κατάργηση της θέσης δάσκαλου στο ολοήμερο, με την ενοποίηση των ειδικοτήτων και τις τροποποιήσεις στις αναθέσεις, με άλλες ειδικότητες να γίνονται “αόρατες” (χωρίς α' ανάθεση) και άλλες “πασπαρτού”, επιδιώκεται η διαχείριση του υπάρχοντος προσωπικού ώστε να φτάνει και -κύρια-να περισσεύει. Ο μεγάλος αριθμός υπεραρίθμων εκπαιδευτικών σε όλη τη χώρα, αυτή την κατεύθυνση υπηρετεί.

Χιλιάδες αναπληρωτές έρχονται αντιμέτωποι όχι απλά με το φάσμα της θερινής απόλυσης αλλά της οριστικής. Κάθε υπόσχεση της κυβέρνησης προς τους αναπληρωτές είναι χοντρό δούλεμα για να κρύψει την απόφασή της για κανένα μόνιμο διορισμό. Αυτό που ως αίτημα μπορεί να ενώσει όλους τους αναπληρωτές-συμβασιούχους, είναι το αίτημα για μονιμοποίηση όλων χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Και όλα τα παραπάνω υλοποιούνται σε καθεστώς ...πολέμου. Ταξικού από τη μια, με τα νέα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης να προστίθενται στα προηγούμενα, εντείνοντας την επίθεση στα λαϊκά δικαιώματα, στο εισόδημα, στην υγεία, στην κατοικία, φέρνοντας και νέα ξεπουλήματα- ιδιωτικοποιήσεις. Κανονικό πόλεμο από την άλλη, καθώς η περιοχή μας φλέγεται από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών. Οι εμπρηστές των πολέμων, οι φονιάδες των λαών και ληστές του πλανήτη θα συνεχίσουν να ελέγχουν τη χώρα και τις ζωές μας όποια μορφή και να πάρουν τα νέα μνημόνια.

Αυτή η πραγματικότητα βγάζει φωνή πάλης, αντίστασης, διεκδίκησης. Η συνδικαλιστική ηγεσία στην ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ υλοποιεί σιωπή, αδράνεια, συνδιαλλαγή, υποταγή. Καλοδέχεται την αυτοαξιολόγηση και διοργανώνοντας εκπαιδευτικά συνέδρια και ημερίδες, προσπαθεί να καλύψει την ολοκληρωτική παραίτησή της από την διοργάνωση αγώνων καθιστώντας την, βασική υποστηρικτή δομή του υπουργείου. Έτσι στην πρόσφατη ΓΣ των προέδρων των ΕΛΜΕ οι παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ-ΠΕΚ τάχθηκαν ενάντια στην απεργία -αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης και συντάχθηκαν με την απεργία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 30/5. Οι εργατοπατέρες επιχειρούν να σύρουν τους εργαζόμενους κάτω από τις σημαίες των εργοδοτών τους . Η “κοινωνική συμμαχία” τους εξυπηρετεί αλλότρια και αντίθετα συμφέροντα από αυτά του κόσμου της εργασίας. Ουσιαστικά η απεργία από τη μια χτυπιέται από το κράτος και τις κυβερνήσεις του που θέλουν να τη καταστήσουν παράνομη και από την άλλη ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός να την εξευτελίσει.

Το ΟΧΙ στα σχέδια των εργατοπατέρων έχει πρακτικό επίδικο το σπάσιμο της αδράνειας της παράλυσης στον κλάδο. Να πάρουμε οι εκπαιδευτικοί την υπόθεση στα χέρια  μας, γιατί αφήνοντας την στα χέρια της κυβέρνησης και των στηριγμάτων της μέσα στον κλάδο, θα βιώσουμε και άλλο γκρεμό και νέα βύθιση των δικαιωμάτων μας.

Μ αυτή τη λογική είναι αναγκαία η συμμετοχή στην απεργία της 30/5. Η θέση της μη συμμετοχής στην απεργία, αν κάποια ανακλαστικά ενεργοποιεί είναι αυτά της παραίτησης και της υποταγής. Γιατί βέβαια η αναγκαία ρήξη με τους εργατοπατέρες δεν γίνεται προτείνοντας στους εργαζόμενους την απεργοσπασία, αλλά παλεύοντας να γίνει η απεργία δική τους υπόθεση, βήμα ανάδειξης των δικών τους στόχων και συμφερόντων. Σε αυτές τις μάχες και σε αυτούς τους αγώνες συγκροτούνται οι αναγκαίοι όροι για να σηκώσουμε το κεφάλι απέναντι στους δυνάστες μας, για να κατακτήσουμε τα σωματεία μας και να τα κάνουμε όργανα πάλης ενάντια στο σύστημα και στην πολιτική του.