Όλοι στη πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση

 

1η ΜΑΗ: Η εργατική τάξη και οι λαοί αντιστέκονται και διεκδικούν! Χαράζουν τον δικό τους δρόμο!

Η Εργατική Πρωτομαγιά έχει χαραχθεί στην Ιστορία και στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης και των λαών ως η μέρα που με το αίμα των εργατών του Σικάγο κερδήθηκε το 8ωρο. Ταυτόχρονα, όμως, σηματοδοτεί συνολικά τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και την εκμετάλλευση. Σηματοδοτεί το ότι η εργατική τάξη μόνο μέσα από τους αγώνες της και την οργάνωσή της σαν τάξη για τον εαυτό της, μπορεί να κατακτήσει δικαιώματα στο σήμερα, αλλά και να ανοίξει το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή αυτής της σάπιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας και την οικοδόμηση της δικής της κοινωνίας, του σοσιαλισμού.

Και σήμερα αυτό το μήνυμα,

είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!

- Γιατί το σήμερα και το αύριο που επιφυλάσσει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα για την εργατική τάξη και τους λαούς είναι ένας εφιάλτης φτώχειας, πείνας και πολέμου.
- Γιατί τα μεγάλα λόγια για τις δυνατότητες της καπιταλιστικής οικονομίας αποδείχτηκαν φούμαρα και έδωσαν τη θέση τους σε μια αξεπέραστη και ολόπλευρη κρίση.
- Γιατί οι θριαμβολογίες περί «παγκοσμιοποιημένης» οικονομίας έδωσαν τη θέση τους στους ανελέητους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τον πόλεμο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στο πολεμικό σφαγείο της Ουκρανίας και η συνεχιζόμενη γενοκτονία του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού, είναι μόνο η αρχή μπροστά στο γενικευμένο αιματοκύλισμα που ετοιμάζουν.
- Γιατί τα κηρύγματα για επικράτηση των δυνάμεων της «προόδου» και της «ελευθερίας» έδωσαν τη θέση τους στην αναβίωση των πιο μαύρων και αντιδραστικών ιδεών, των πιο οπισθοδρομικών σκοταδιστικών αντιλήψεων. Ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η θρησκοληψία, ο σεξισμός, αποτελούν πλέον επίσημο πολιτικό λόγο από τα χείλη των κεντρικών επιτελείων αυτού του

Όχι στην υποβάθμιση-διάλυση του νοσοκομείου – Αγώνας για ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη!

είναι οι κενές οργανικές θέσεις γιατρών στο νοσοκομείο Καρδίτσας! Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή το Υπουργείο Υγείας (ΕΔΩ), από τις 45 οργανικές θέσεις γιατρών, αυτή τη στιγμή είναι καλυμμένες μόνο οι 26 (58%), 14 (31%) είναι κενές και 5 (11%) είναι σε προκήρυξη. Τα νούμερα του υπουργείου είναι μια επίσημη “ομολογία” για την συστηματική αποδόμηση του δικαιώματος του λαού σε δωρεάν, ίση και πλήρη περίθαλψη και το φόρτωμα του κόστους νοσηλείας και θεραπείας στις πλάτες μας. 

Πρόκειται για “διπλή” επίθεση τόσο προς τον λαό όσο και στους υγειονομικούς αφού οι κενές θέσεις, οι τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, η άρνηση μαζικών προσλήψεων, η απαξίωση-ερημοποίηση του νοσοκομείου από τη μια εξοντώνουν τους υγειονομικούς με τις απανωτές εφημερίες, τα απάνθρωπα ωράρια εργασίας και το συσσωρευμένο φόρτο εργασίας και από την άλλη χτυπάν το δικαίωμα του λαού στην ίση, πλήρη και δωρεάν περίθαλψη. Ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος, που υποβαθμίζει καθημερινά τις ζωές μας και

Πρωτομαγιά του ’44: Στους 200 εκτελεσμένους της Καισαριανής και ο Καρδιτσιώτης κομμουνιστής Βαγγέλης Πόλκος

Η μαζική εκτέλεση 200 κομμουνιστών, την Πρωτομαγιά του 1944 ήταν ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της κατοχής (δες και ΕΔΩ). Η εκτέλεση αυτή έγινε από τους ναζί κατακτητές ως αντίποινα για την εξόντωση του Γερμανού στρατηγού Franz Krech και τριών αντρών του επιτελείου του, από τον ΕΛΑΣ στους Μολάους της Λακωνίας στις 27 Απρίλη. Το προηγούμενο βράδυ, στις 26 Απριλίου του 1944, είχε γίνει η απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Kreipe από Βρετανούς κομάντο και Έλληνες αντιστασιακούς, στη Βιάννο της Κρήτης. Ανάμεσα στους 200 που οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν και ο Βαγγέλης Πόλκος με καταγωγή από τη Ραχούλα (Ζωγλόπι) Καρδίτσας.

Ο Νίκος Βασ. Μαγόπουλος στο βιβλίο του ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΤΣΙΩΤΙΚΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΥ 1940-1950 (Καρδίτσα 1998) γράφει: “Η Ραχούλα στο διάστημα του μεσοπολέμου ανέπτυξε ένα δυναμικό και πρωτοποριακό αριστερό κίνημα, μοναδικό και ασύγκριτο, όχι μόνο στην περιοχή των Αγράφων, αλλά γενικότερα της τότε επαρχίας Καρδίτσας. Τούτο οφείλονταν στην πνευματική άνθηση και ανάπτυξη του τόπου και στους πολυάριθμους προοδευτικούς ανθρώπους οι οποίοι αποδέχτηκαν και ενστερνίστηκαν τις νέες προοδευτικές ιδέες.

Το πόσο προχωρημένη ήταν η Ραχούλα στο λαϊκό κίνημα αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι την εποχή εκείνη το χωριό αυτό ανέδειξε πλειοψηφούντα κόκκινο συνδυασμό σε κοινοτικές εκλογές και ότι σε μια των επετείων της 4ης Αυγούστου ύψωσε κόκκινη σημαία σε κεντρικό πλάτανο της Πλατείας του χωριού.

Από δω καταγόταν ο διακεκριμένος δάσκαλος και εκλεκτό τέκνο του αριστερού κινήματος Πόλκος Βαγγέλης. Πολιτικός κρατούμενος για τις ιδέες του επί δικτατορίας Μεταξά. Με την κατάρρευση του μετώπου και τη κατοχή της χώρας μας το 1941 βρέθηκε κλεισμένος στην Ακροναυπλία με άλλους κομμουνιστές. Εκτελέστηκε την 1η Μάη 1944 με τους διακόσιους στην Καισαριανή. Ακολούθησε τους πρώτους που έσυραν το χορό πριν την εκτέλεση” (σελ.232-233)   

Στη ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Το τελευταίο σημείωμα” υπάρχει μια συγκλονιστική σκηνή με το χορό που στήνουν οι μελλοθάνατοι κομμουνιστές λίγες ώρες πριν ξημερώσει και οδηγηθούν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Και κει, μέσα στις γύρες του χορού,  πάνω στα «άιντε» και στα «όπα», ακούγεται ο γέρος κομμουνιστής, ο «καθοδηγητής», να λέει: «Παλιοζωγλόπι…, Άγραφα…, Περτούλι… σας έρχομαι…» (δες και ΕΔΩ).

Στο βιβλίο «Η Ραχούλα» των Λ.Γριβέλλα, Β.Καραγιάννη, Β.Κίσσα και Γ.Ντόλκερα (2005) διαβάζουμε: «Την Πρωτομαγιά του 1944, κατά την ομαδική εκτέλεση των Ελλήνων πατριωτών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, έπεσε από τις σφαίρες των παρανοϊκών Ναζί, ο δάσκαλος Βαγγέλης Γ.Πόλκος, σε ηλικία 37 ετών. Δέκα χρόνια έζησε σε εξορίες και φυλακές, για τα φρονήματά του, στο κάτεργο της Ακροναυπλίας και τελευταία στο Χαϊδάρι. Μαζί με τους άλλους μελλοθανάτους, πρόλαβε κι αυτός καθώς τους πήγαιναν για εκτέλεση, να πετάξει από το αυτοκίνητο ένα σημείωμα που έγραφε: «Φιλώ τη γυναίκα μου, την κόρη μου, τη Μάνα μου και τ’ αδέλφια μου… Βαγγέλης Πόλκος, δάσκαλος από Ραχούλα Καρδίτσας, 1-5-44» (σελ.413) 

Η Εργατική Πρωτομαγιά υπενθυμίζει ότι «η εργατική τάξη έχει ιστορική αποστολή»

Σε φάση προετοιμασίας των όρων για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, η επιχείρηση απόλυτης υποταγής της εργατικής τάξης αποκτά αναβαθμισμένη σημασία -τόσο για τους ιμπεριαλιστές και τις εξαρτημένες αστικές τάξεις όσο και για τους εργαζόμενους και τους λαούς. Αν στο σήμερα οι εργάτες καλούνται να ιδρώνουν και να ματώνουν υπό συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για να «κάνουν την Αμερική μεγάλη ξανά», για να «επανεξοπλιστεί η Ευρώπη», για να «αναδειχτεί ένας πολυπολικός κόσμος», για να δυναμώσει η «στρατηγική ήπιας ισχύος» κ.ο.κ., η συνέχεια σημαίνει πλήρης ισοπέδωση του κόσμου της δουλειάς. Και, παράλληλα με τη «δικαιολόγηση» της διάλυσης των κοινωνικών κατακτήσεων σε ασφάλιση, περίθαλψη, εκπαίδευση κτλ. επιδιώκει και το τσάκισμα της εργατικής συνείδησης: όλες αυτές οι κατακτήσεις δεν βασίζονται σε δικαιώματα που έχει η εργατική τάξη συλλογικά εξαιτίας της θέσης της στην παραγωγή και του ρόλου της στην κοινωνία, αλλά σε «παραχωρήσεις» του κεφαλαίου, το οποίο έχει και την αρμοδιότητα να τις αναιρέσει όταν οι προτεραιότητές του αλλάζουν. Η προσπάθεια του συστήματος δεν είναι μόνο να στοιχίσει την εργατική τάξη πίσω απ’ τις επιδιώξεις του. Είναι και να την εμποδίσει να κάνει πραγματικότητα τη δυνατότητα που της δίνει ο -απ’ τη φύση της- διεθνιστικός χαρακτήρας της, να παλέψει ενάντια στον ιμπεριαλισμό συνολικά, ενάντια στον πόλεμο, για την αλληλεγγύη και τη φιλία των λαών.

Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι η μέρα της εργατικής τάξης σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Όσο κι αν το σύστημα έχει προσπαθήσει να την ενσωματώσει, με τη μορφή της επίσημης αργίας, με τη γιορτή του καθολικού «Αγίου Ιωσήφ του εργάτη», με οποιονδήποτε τρόπο έχει σκαρφιστεί μέσα στα χρόνια, οι

21 Απρίλη 1967: Στους πρώτους δολοφονημένους από τη χούντα και ο 15χρονος Καρδιτσιώτης Βασίλης Πεσλής

Βασίλης Πεσλής
(1952-1967)

Στις 21 Απρίλη του 1967 ο λαός μας ξυπνάει κάτω από τη μπότα στρατιωτικής δικτατορίας. Η χώρα μπαίνει “στο γύψο”, στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες και λαϊκά δικαιώματα “αναστέλλονται”, χιλιάδες κομμουνιστές και αριστεροί αγωνιστές συλλαμβάνονται και οδηγούνται σε φυλακές και τόπους εξορίας (δες ΕΔΩ και ΕΔΩ). Για τα επόμενα επτά χρόνια ο λαός μας ζει κάτω από ένα καθεστώς διώξεων, αστυνομοκρατίας, φόβου και χαφιεδισμού. “Έκαστος πρέπει να εποπτεύει τον εαυτόν του και τον σύντροφόν του ή τον γείτονά του. Τον πρώτον με νουθεσία και τον δεύτερον με καταγγελία…”  όπως “νουθετούσε” ο αρχιπραξικοπιματίας  Γ.Παπαδόπουλος.

Από τα ξημερώματα της 21 Απρίλη 1967, τα ραδιόφωνα έπαιζαν μονότονα στρατιωτικά εμβατήρια και επαναλάμβαναν συνεχώς τα “αποφασίζομεν  και διατάσσομεν” των πραξικοπηματιών. Επιβάλλεται-μεταξύ άλλων- απαγόρευση κυκλοφορίας “πάσης φύσεως οχημάτων και πεζών” ενώ “πας κυκλοφορών εις τας οδούς θα πυροβολείται άνευ προειδοποιήσεως”. Ο καρδιτσιώτης Βασίλης Πεσλής, δεκαπέντε ετών τότε, καταγράφεται ως το πρώτο εξακριβωμένο θύμα της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ο θάνατός του επήλθε από βολή πυροβόλου όπλου τα ξημερώματα της 21ης Απρίλη του 1967, στην Αθήνα. Δολοφονήθηκε περίπου στις 7:10 π.μ., στην Πλατεία Αττικής, από τον τότε λοχία Λυμπέρη Ανδρικόπουλο, με ευθεία βολή στο κεφάλι.

Ο Βασίλης Πεσλής γεννήθηκε τον Μάιο του 1952 και ήταν γιός του τσαγκάρη Σεραφείμ Πεσλή που κατάγονταν από το Μουζάκι Καρδίτσας και της Ανδρονίκης Κεραμιδιάρη από το Σταυρό Μυτιλήνης. Είχε πέντε μεγαλύτερες αδελφές, την Ευαγγελία, τη Μαρία-Αικατερίνη, την Αγορίτσα-Αθανασία, τη Δέσποινα και τη Μαρίνα. Η οικογένεια διέμενε στην οδό Αλκαμένους στην Αθήνα και ο Βασίλης φοιτούσε στο ιδιωτικό σχολείο Χατζηδάκη, απ’ όπου όμως σταμάτησε και ο πατέρας του τον έστειλε να εργαστεί σ’ έναν πελάτη του στο Μοναστηράκι που ασχολούνταν με υφάσματα.

Εκείνη τη μέρα και μη γνωρίζοντας για το πραξικόπημα, ο Βασίλης ξεκίνησε για τη δουλειά του περίπου στις 6:45 π.μ. Πριν τη δουλειά θα πήγαινε περπατώντας στο πρακτορείο υπεραστικών λεωφορείων (τα πρακτορεία των ΚΤΕΛ ήταν τότε στην οδό Ψαρών, κοντά στη Πλατεία Καραϊσκάκη) για να βγάλει εισιτήρια για τα Τρίκαλα, για να περάσουν τις μέρες του Πάσχα οικογενειακώς με συγγενείς.

Στο βιβλίο του Δ. Βεριώνη «Θάνατοι στη Χούντα» καταγράφεται η διήγηση της Αθανασίας Πεσλή, αδελφής του Βασίλη:  “Όταν ο Βασίλης έφτασε στην Πλατεία Αττικής, ο λοχίας Ανδρικόπουλος απαγόρευε τον κόσμο να προχωρήσει. (…) Ο Βασίλης ξέφυγε απ’ όλους, γιατί αν έπαιρνε από κάτω την Πλατεία Αττικής θα έβγαινε στην Ψαρών (σ.σ. στα ΚΤΕΛ). Ο λοχίας, μόλις τον είδε ότι ξέφυγε, τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Είχε πέσει σ’ ένα δένδρο στην Εθνική Τράπεζα που ήταν εκεί. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος”. Στο Ληξιαρχείο του Δήμου Αθηναίων έχει καταγραφεί ότι ο θάνατος

Απεργιακή συγκέντρωση και πορεία: “κλιμάκωση” με αποκλιμάκωση…

Στη κεντρική πλατεία έγινε η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση στη Καρδίτσα. Αυτή τη φορά “η πλατεία ΔΕΝ ήταν γεμάτη”… Είχαμε μια συγκέντρωση με μικρή μαζικότητα, πολύ υποδεέστερη από τις προηγούμενες συγκεντρώσεις τόσο της 28 Φλεβάρη, όσο και της 26 Γενάρη. Πολύ χαμηλά ήταν και τα απεργιακά ποσοστά. Παρά τα όσα λέγονταν από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες για “κλιμάκωση”, oι μεθοδεύσεις αστικών και ρεφορμιστικών ηγεσιών ώστε η λαϊκή οργή και αγανάκτηση να “καναλιζαριστει”, να “εκτροχιαστεί” και να εκτονωθεί σε θεσμικές-κοινοβουλευτικές “μάχες” είχαν τα αποτελέσματά τους. Αποτελέσματα, βέβαια, προσωρινά, αφού η αντιλαϊκή πολιτική του συστήματος αργά ή γρήγορα θα ξανα”βουλιάξει” τη πλατεία… 

σημερινή φωτογραφία
από γιαπί στη Καρδίτσα

Καθημερινά κλιμακώνεται η επίθεση του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους. Μισθοί πείνας, εξαντλητικά ωράρια, πετσόκομμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εκμηδένιση του κόστους για συνθήκες ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Μετακύληση του κόστους για περίθαλψη - φαρμάκων, εκπαίδευσης. Και δεν είναι μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Η επίθεση στο δημόσιο με αιχμή την προσπάθεια για άρση της μονιμότητας – ήδη καταγράφεται η πρώτη απόλυση εκπαιδευτικού – προωθείται μέσω της επιβολής της αξιολόγησης με διώξεις, απειλές, αργίες…

Στο περιθώριο της σημερινής κινητοποίησης είχαμε και την προκλητική, αδικαιολόγητη και αναντίστοιχη παρέμβαση της αστυνομίας που απείλησε με προσαγωγές και αυτόφωρο (!) νεολαίους από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι για ανάρτηση πανό (!!!) στο κτήριο του ΕΒΕ! Στη συγκέντρωση και πορεία συμμετείχαν με πανό το Εργατικό Κέντρο-Ν.Τ. ΑΔΕΔΥ, η ΕΟΑΣΚ, η ΕΛΜΕ, ο  ΣΕΠΕ, το Συνδικάτο Οικοδόμων, το Σωματείο Εμποροϋπαλλήλων, το Σωματείο Εργαζομένων Κέντρων Υγείας, το Δίκτυο Αλληλεγγύης και Αγώνα κ.α. Με μπλοκ και πανό συμμετείχε και το ΚΚΕ(μ-λ).

 

ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ: Ο κόσμος της δουλειάς να δείξει ξανά τη δύναμή του! ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Με κάθε μέσο προσπαθεί το σύστημα εξουσίας να μετατρέψει την οργή που έγινε αγώνας στην απεργία στις 28 Φλεβάρη σε αδιέξοδο ώστε να ξαναγίνει απογοήτευση. Μπροστά στην απεργία στις 9 Απρίλη ο στόχος τους είναι ένας. Να μην ξαναγίνει! Να μην ξαναβρούν μπροστά τους τη μάζα λαού που επέβαλε μια άλλη πολιτική ατζέντα απ’ αυτή που δρομολογούνταν. Κι όμως το έγκλημα είναι ακόμα ενεργό! Επιβιώνει μέσα από την πολιτική της επίθεσης που το γέννησε. Γιατί πόσο μακριά από τα «Τέμπη» είναι ότι στο βωμό του κέρδους δολοφονείται κάθε δυο μέρες και ένας εργάτης;

Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε με το χαρτί της αύξησης του μισθού να θολώσει την εικόνα. Το 1 ευρώ τη μέρα δεν είναι καν κοροϊδία. Είναι ομολογία κλιμάκωσης της επίθεσης απέναντι στους εργαζόμενους. Η πρώτη εφαρμογή του ν. 5163/24 για τον κατώτατο επιβεβαιώνει ότι η περίοδος που  διανύουμε είναι μια περίοδος που ανάγκες του κεφαλαίου απαιτούν συνθήκες εξαθλίωσης για την εργατική τάξη. Μισθούς πείνας, εξαντλητικά ωράρια, εντατικούς ρυθμούς δουλειάς, πετσόκομμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εκμηδένιση του κόστους για συνθήκες ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Μετακύληση του κόστους για

Πανθεσσαλική συνέντευξη Τύπου για τις πειθαρχικές διώξεις αγωνιστών εκπαιδευτικών: Δεν θα περάσει η τρομοκρατία!

Σε πανθεσσαλική συνέντευξη Τύπου για τις πειθαρχικές διώξεις αγωνιστών εκπαιδευτικών, οι οποίοι αντιστέκονται στον αντιδραστικό θεσμό της αξιολόγησης, προχώρησαν καθηγητές, δάσκαλοι και μέλη πρωτοβουλιών ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις το Σάββατο 5 Απρίλη, στο επιμελητήριο Λάρισας. Εκπαιδευτικοί αλλά και φοιτητές παρακολούθησαν την συνέντευξη με φανερή ανησυχία για την πορεία των εξελίξεων όσο αφορά τις χιλιάδες κλήσεις σε όλη την χώρα και τις δεκάδες κλήσεις στην Θεσσαλία για πειθαρχικές ακροάσεις εκπαιδευτικών που αρνούνται να συμμετέχουν στην ατομική αξιολόγηση και αποφασιστικά προχωρούν σε απεργία-αποχή. Τοποθετήθηκαν διωκόμενη εκπαιδευτικός-μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Λάρισας και πρώην διευθύντρια σε Γυμνάσιο, ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Καρδίτσας και η γραμματέας του ΔΣ του ΣΕΠΕ Λάρισας, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Τρικάλων, μέλος του ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Αρχιτεκτονικής Βόλου, και μέλος της «Πρωτοβουλίας ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις και απολύσεις» Βόλου.

Δείτε τις τοποθετήσεις τους ΕΔΩ.