η συμφωνία των Πρεσπών φέρνει ισχυρές αναταράξεις

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει μπει σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο αστάθειας καθώς πρέπει να ολοκληρωθούν όλες οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την επικύρωση από τη Βουλή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να αντιμετωπιστούν και από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και τα ζητήματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας με δηλωμένη τη στάση Καμμένου για αποχώρηση από την κυβέρνηση. Πόσο θα αντέξει μία κυβέρνηση μειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών πρόθυμων συμμάχων του; Τέλος, ποια θα είναι η στάση Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στα πολιτικά πράγματα της χώρας με δεδομένη την απαίτησή τους για είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ; Η επίσκεψη της Μέρκελ έρχεται να δηλώσει το άμεσο ενδιαφέρον του γερμανικού ιμπεριαλισμού για τις εξελίξεις και ταυτόχρονα να υπογραμμίσει την απαίτηση για πλήρη ευθυγράμμιση. Μόνο που για τη ντόπια κεφαλαιοκρατία και το πολιτικό της προσωπικό είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι δυσκολεύεται και στριμώχνεται μέσα στις συμπληγάδες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Ο Α. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ  δεν θέλει απλά να κυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά να δείξει με όσο το δυνατό πιο εμφατικό τρόπο τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό ότι μπορεί να διεκπεραιώνει, για το σύστημα, υποθέσεις πολύ σοβαρές με πλειοψηφικό τρόπο, έτσι ώστε να έχουν και την απαραίτητη νομιμότητα. 

Αλλά και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παρόλο που ο Τσίπρας ανταποκρίνεται πρόθυμα στις επιταγές τους, θα ήθελαν μεγαλύτερη πολιτική σταθερότητα καθώς έχουν σοβαρά

ζητήματα ανοιχτά σε όλη την περιοχή. Πόση παράταση θα δοθεί στην κυβέρνηση Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών, θα κριθεί το αμέσως επόμενο διάστημα αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα είναι τόση όση θα ήθελε, δηλαδή μέχρι τον Οκτώβρη. Το πιθανότερο είναι να έχει μία περίοδο ανοχής από τις δυνάμεις του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, για να ψηφίσει στη Βουλή όσα μέτρα έχει ήδη προαναγγείλει.

Για τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία, η περίοδος αναταράξεων και αστάθειας του αστικού πολιτικού συστήματος θα μπορούσε να δυναμώσει το κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης στα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα και ταυτόχρονα να ξεδιπλώσει ένα αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, απάντηση στους κινδύνους για το λαό και ενάντια στην ενίσχυση των δεσμών της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Αντί για αυτό, έχουμε την πλήρη ενσωμάτωση της αριστεράς «μας» στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και τον εκλογικό κρετινισμό, με αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα μέσα σε αυτές τις πυκνές και κρίσιμες εξελίξεις. Αυτή η κατάσταση δεν ενισχύει μόνο την απογοήτευση και την ηττοπάθεια – ότι δήθεν ο λαός δεν μπορεί να παρέμβει στις εξελίξεις – αλλά δίνει και τη δυνατότητα στις δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα, να χειριστούν τις «υποθέσεις» τους κατά πώς τους συμφέρει, στρέφοντας σε όλο και πιο αντιδραστική κατεύθυνση τις εξελίξεις. Αυτή η αρνητική κατάσταση μέσα στο κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή σαν «αντικειμενική κανονικότητα» αλλά οφείλουν να οικοδομηθούν μέσα στο λαό και τη νεολαία οι πολιτικοί όροι της ανατροπής της.

            Π.Σ   12-1-2019