του Αλέξη Φυτσιλή
(*) Το παρακάτω κείμενο διακινήθηκε σε εκπαιδευτικούς της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ ως συμβολή στη συζήτηση και στον
προβληματισμό που αναπτύσσεται αυτό το διάστημα σχετικά με τις επικείμενες
εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών ΠΥΣΔ(Π)Ε ΚΥΣΔ)Π)Ε κλπ. Και
φυσικά, η συζήτηση για τα υπηρεσιακά συμβούλια δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς…
1. Η συγκρότηση θεσμών συνδιοίκησης- συνδιαχείρισης δεν
είναι εκπαιδευτικό φαινόμενο ούτε καν ελλαδικό. Αποτέλεσε μια ευρύτερη επιλογή
της αστικής τάξης που απέβλεπε στην εμπέδωση
της ταξικής «ειρήνης», (δηλ. της συνδιαλλαγής με το σύστημα και του αφοπλισμού
του διεκδικητικού κινήματος των εργαζομένων) μέσα από την διαμόρφωση χώρων
«υποδοχής» μιας εργατικής αριστοκρατίας και την χρησιμοποίησή της στην
καθυπόταξη των εργατικών αγώνων και συνειδήσεων. Μαζί και μια φόρμουλα για τη
διεύρυνση προς άλλες ενδιάμεσες(;) πολιτικές δυνάμεις των βάσεων στήριξης της
αστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
2. Έτσι από τη δεκαετία του ’60 ξεκινώντας από τις
ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία κλπ) δημιουργούνται
αντίστοιχοι θεσμοί τόσο σε εργοστάσια
(συμμετοχή των εργατών στα αντίστοιχα …ΠΥΣΔΕ των επιχειρήσεων) όσο και στην
υπαλληλία στο δημόσιο, ενώ ιδιαίτερη κατεύθυνση υπάρχει στη σπουδάζουσα νεολαία
με τα συνδιοικητικά όργανα στα Πανεπιστήμια (καθόλου τυχαία αυτό ξεκίνησε μετά
το Γαλλικό Μάη του ’68). Σημείωση ότι η κίνηση αυτή δεν «ξεχνούσε» την άγρια και
ωμή καταστολή των κινημάτων και εξεγέρσεων,
αλλά τη συμπλήρωνε με δόσεις
χειραγώγησης του κινήματος διασφαλίζοντας έτσι την αναπαραγωγή της αστικής και
ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
3. Μια σειρά
δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά βρήκαν στην κίνηση αυτή τη χρυσή ευκαιρία
να μπουν στο παιγνίδι και να διαμορφώσουν σχέσεις με τμήματα των αστικών
τάξεων και του πολιτικού της προσωπικού. Η μήτρα αυτών των προσανατολισμών
βρίσκεται στη θέση και αντίληψη (έχει τεθεί στην κουβέντα) για το ρόλο και τη
φύση του αστικού κράτους.
Η αντίληψη που έχει κάποιος για αυτό, παράγει και την
αντίστοιχη κατεύθυνση. Η αντίληψη για τη δυνατότητα συμφιλίωσης των ταξικών
αντιθέσεων μέσω του κράτους, ή η αντιμετώπιση του κράτους ως πεδίο ταξικής
πάλης, σαν πεδίο δηλαδή που μπορεί να αλωθεί από τα μέσα και να κυριαρχηθεί
βαθμιαία από τις λαϊκές δυνάμεις είναι αυτή που «ευθύνεται» για την αποδοχή της
συνδιοίκησης και έχει οδηγήσει την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα από ήττα σε
ήττα. Δεν επεκτείνομαι, αλλά αρκεί να αναφερθεί ένα (μόνο ένα δε ζητάω δεύτερο)
ιστορικό παράδειγμα υλοποίησης της παραπάνω κατεύθυνσης. Κάτι τέτοιο απλά… ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ!!!
4. Στην Ελλάδα έλαχε στο ΠΑΣΟΚ να
στήσει τέτοιους μηχανισμούς. Στα ΑΕΙ-ΤΕΙ (ν. 1268/82) ξεκινά η περίφημη
συνδιοίκηση που όλοι μας από τις σπουδές μας αλλά και από τις σπουδές των
παιδιών μας γνωρίζουμε την «προσφορά» της στη διάλυση, αποσυγκρότηση,
εξαχρείωση του φοιτητικού-σπουδαστικού κινήματος. Αντίστοιχα υπηρεσιακά
συμβούλια στήνονται στο δημόσιο (νοσοκομεία,
εφορείες, δήμους κ.α.) τα οποία παραμένουν και σήμερα. Την προσφορά τους και
αυτή τη ξέρουμε. Αντίστοιχα όργανα στήνονται στον ιδιωτικό τομέα (ΟΚΕ) με τα
μέλη της ΓΣΕΕ να συνυπάρχουν μ’ αυτά του ΣΕΒ και της κυβέρνησης.
5. Τα παραπάνω δεν αποτέλεσαν ποτέ αίτημα του
συνδικαλιστικού κινήματος στην μεταπολίτευση και φυσικά δεν ήταν… κατάκτησή
του. Εδώ η έννοια κατάκτηση χάνει τη σημασία της καθώς αυτό που συνέβη ήταν να
μοιράζει το ΠΑΣΟΚ γεύση «εξουσίας» στους συνδικαλιστές της εποχής, ενισχύοντας
ουσιαστικά τα δεσμά του συνδικαλιστικού
κινήματος με το κράτος και τις εκάστοτε κυβερνήσεις του. Τις συνέπειες τις
βιώνουμε σήμερα…
6. Μ’ άλλα λόγια η συνδιοίκηση αποτέλεσε ένα «κόλπο γκρόσο» του κεφαλαίου και
ιδιαίτερα της σοσιαλδημοκρατίας για να «βάλει στο βρακί της» το αγωνιστικό
συνδικαλιστικό κίνημα, για να αμβλύνει τα ταξικά του χαρακτηριστικά, για να
ενσωματώσει, να θεσμοποιήσει και να κάνει ακίνδυνη την αμφισβήτηση, για να
συσκοτίσει και να αποκρύψει το ρόλο του αστικού κράτους ως όργανο ταξικής
επιβολής και κυριαρχίας στον κόσμο της εργασίας. Και κάλεσε τους «εκπροσώπους
των εργαζομένων» (ως μειοψηφία, ασφαλώς – 2 στους 5) στα στημένα τραπέζια των
Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ, των οποίων ο ρόλος είναι η πιο αποτελεσματική εφαρμογή των
αντιδραστικών κυβερνητικών αποφάσεων.
7. Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα, ασφαλώς, άνθισε το
παιχνίδι των μικροεξυπηρετήσεων και των μικροεκβιασμών από τους κυβερνητικούς
«συνδικαλιστές» - αιρετούς στα όργανα αυτά. Σε μεγάλο κομμάτι των
εκπαιδευτικών, η απεύθυνση στο σωματείο αντικαταστάθηκε από την απεύθυνση στον
αιρετό. Ενισχύοντας ακόμα παραπέρα τη σύγχυση
(ας σκεφτούμε πόσοι συνάδελφοι μπερδεύουν τα όργανα αυτά με τα πραγματικά
συνδικαλιστικά όργανα ΕΛΜΕ – Διδασκαλικούς Συλλόγους και τι συνέπειες έχει
αυτό) και την απαξίωση της έννοιας
του συνδικαλισμού και της συλλογικής πάλης. Αντικαθιστώντας την έννοια του
αγωνιστή – συνδικαλιστή με την έννοια του παράγοντα… καλοχαιρέτα.
8. Δεν θα επεκταθώ αλλά ρωτώ: Το σύστημα που απολύει συναδέλφους που βγάζει παράνομες απεργίες, που
επιστρατεύει, που αυξάνει το ωράριο, που απαγορεύει τις συνελεύσεις, που ορίζει
τις συνεδριάσεις συλλόγου διδασκόντων απόγευμα κλπ κλπ δίνει 1 μέρα άδεια για
να ψηφίσουμε στα ΠΥΣΔΕ κλπ Γιατί; Γιατί;; Κάνει υποχρεωτική τη
ψηφοφορία γιατί;;; Τι δεν
καταλαβαίνουμε.
9. Έλεγχος των
αποφάσεων των οργάνων αυτών και κατ’ επέκταση πάλη ενάντια τους δεν πρέπει να
υπάρχει; Σωστό το ερώτημα. Ας κάνουμε μια αφαίρεση στη σκέψη μας και ας
φανταστούμε ότι δεν υπήρχαν αιρετοί. Οπότε; Όποιος συνάδελφος ένιωθε ότι
αδικείται, όλοι οι συνάδελφοι που αδικούνταν κοκ θα (έπρεπε) να απευθυνθούν ΣΤΟ
ΣΩΜΑΤΕΙΟ (η άλλη επιλογή θα ήταν το γλείψιμο της διοίκησης και η προσφυγή στους
βουλευτές) ώστε συλλογικά να υπήρχε απάντηση. Η αφαίρεση αυτής της αρμοδιότητας
από τις ΕΛΜΕ–Συλλόγους Α/θμιας και η εκχώρησή της στα «μάτια και αυτιά του
κλάδου» έχει παράξει συγκεκριμένα και γνωστά σε όλους μας αρνητικά
χαρακτηριστικά. Έχει επιδράσει στη συνείδηση των εκπαιδευτικών, δημιουργώντας
μια κατάσταση πραγμάτων μείγμα ανάθεσης και ατομικής λύσης. Το αρνείται κανείς;;;
10. Είναι όλοι οι
αιρετοί ίδιοι; Όχι βέβαια. Εδώ αιρετοί σέρνονται στα δικαστήρια και
διώκονται πειθαρχικά και αν είχα θέματα με τους συναγωνίστριες που ήταν και
είναι στο ΠΥΣΔΕ να είστε σίγουροι ότι θα τα έθετα. Αλλά το ερώτημα που προκύπτει από τα πράγματα δεν είναι αν κάποιος αιρετός
είναι αγωνιστής, έντιμος κλπ (ας μη τίθεται εκ του πονηρού έτσι) αλλά αν η
συμμετοχή στα όργανα αυτά εξυπηρετεί, βοηθά, ενισχύει τη θέση των εκπαιδευτικών
και το κίνημά τους. Και δω η πραγματικότητα βοά. Ας σκεφτούμε αν και πόσο
φρεναρίστηκε η επίθεση του συστήματος (ή έστω οι διοικητικές αυθαιρεσίες) τα
δύο τελευταία χρόνια, που οι εκπρόσωποι της Αριστεράς στα ΠΥΣΔΕ – ΠΥΣΠΕ είναι
ιδιαίτερα πολλοί. Ο απολογισμός είναι συντριπτικός υπέρ του συστήματος! Ας
σκεφτούμε πόσος αδιέξοδος κόπος, πόσες μάταιες ώρες χάνονται από αγωνιστές της
Αριστεράς που είναι αιρετοί στα όργανα αυτά, αντί αυτός ο κόπος να
καταναλώνεται εκεί που μπορεί να έχει αποτέλεσμα, στη συγκρότηση, δηλαδή του
κινήματος.
11. Εντάξει θα πει κάποιος αλλά αν κατεβούμε
στις εκλογές και τους τη σπάσουμε και είμαστε πρώτοι κλπ κλπ. Η
πραγματικότητα πρωτόγνωρη για όλους μας απαιτεί λίγο παραπάνω ψάξιμο από το
«εκλογές - κατεβάζω ψηφοδέλτιο για να
καταγραφώ». Πρέπει να συνοδεύεται από απαντήσεις στα ερωτήματα: Τι καταγράφω;
Σε ποια διαδικασία, για ποιο σκοπό; Από μόνο του σαν επιχείρημα είναι
επικίνδυνο καθώς υποβαθμίζεται συνειδητά ένα πολιτικό ζήτημα στο επίπεδο της
διαδικασίας και της ψηφοθηρίας. Επίσης, αντί να υποστηρίζεται με προσχηματική
αφέλεια, ως αξίωμα η συμμετοχή γενικά και πάντα στους θεσμούς του κράτους, ας
αναρωτηθούν οι υποστηριχτές αυτών των απόψεων: Οτιδήποτε θεσμό δημιουργεί το κράτος για να εξυπηρετηθούν οι επιδιώξεις
του, το κίνημα θα συμμετέχει,
«ανακαλύπτοντας» νέα πεδία παρέμβασης; Να μην αναφέρω ενδεικτικά παραδείγματα…
12. Η εποχή είναι τέτοια που απαιτείται πλήρες
διαζύγιο από κάθε μηχανισμό του αντιπάλου, που απαιτείται ολοκληρωτικός
διαχωρισμός από το σάπιο κόσμο του. Αυτό το παραπάνω δηλ. η διάρρηξη των
δεσμών/σχέσεων του εκπαιδευτικού κινήματος με το κράτος και τη διοίκηση είναι
ιδιαίτερα σήμερα κρίσιμο ζήτημα. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι τα όργανα αυτά - με
κάποια διεύρυνση - επιλέγουν δ/ντες, υπο/δ/ντες σχολείων. Δηλαδή τους
αξιολογητές μας. Τι σχέση οικοδομεί αυτό; Και δεν είναι απάντηση να βάλουμε
άριστα σε όλους η μηδέν αντίστοιχα ή να επιλέξουμε τους λιγότερο αντιδραστικούς
από αυτούς που ανοιχτά έχουν ταχθεί ενάντια στα σωματεία μας και τη δράση τους.
13. Η λιγότερο η
περισσότερο «αγωνιστική», «ανυπάκουη», «απείθαρχη», «αριστερή» κλπ συμμετοχή
στις εκλογές για τα Υ.Σ. είναι αντικειμενικά αποδοχή-νομιμοποίηση αυτών των
οργάνων κρατικών φερέφωνων. Είναι άρνηση της αναγκαιότητας να γίνουν βήματα
χειραφέτησης απ’ τον κρατικό και υποταγμένο συνδικαλισμό και φανερά
αναντίστοιχη με τα απαιτητικά και δύσκολα καθήκοντα που θέτει η περίοδος.
Σήμερα, το κύριο καθήκον είναι η συγκρότηση των εκπαιδευτικών στα σωματεία
τους, η οικοδόμηση των όρων και προϋποθέσεων
(πολιτικών-οργανωτικών-συνδικαλιστικών) να γίνουν αυτά όργανα πάλης στα χέρια
των εκπαιδευτικών. Η συμμετοχή στα Υπηρεσιακά Συμβούλια δεν είναι μια
άχρωμη-ουδέτερη διαδικασία αλλά αντιστρατεύεται και ακυρώνει αυτό το καθήκον.
14. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο ότι τα όργανα αυτά είναι θεματοφύλακες της νομιμότητας. Σήμερα το άδικο
είναι νόμος και δε βοήθα τη συγκρότηση μας μια αναφορά στη νομιμότητα κλπ.
Είμαστε αναγκασμένοι από τα πράγματα να κινηθούμε «παράνομα». Ας σκεφτούμε τι
σημαίνει το 5-0 (ομοφωνία στο υπηρεσιακό συμβούλιο) στην τοποθέτηση των
συναδέλφων στα σχολεία που γίνονται τις μέρες αυτές. Όλα καμωμένα σωστά και
νόμιμα. Δηλαδή με 27αρια τμήματα, με την αύξηση του ωραρίου, με τους
συναδέλφους μας των ΕΠΑΛ στη διαθεσιμότητα και υπό απόλυση, και ένα σωρό άλλα
που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια. Δεν σημαίνει η ομοφωνία νομιμοποίηση
και εν τέλει αποδοχή της επίθεσης; Που τελικά στέλνει στους συναδέλφους μήνυμα
προσαρμογής στα αρνητικά δεδομένα και όχι ανατροπής τους;
15. Η πρότασή μου είναι να καλέσουμε τους συναδέλφους να
γυρίσουν μαζικά την πλάτη στις υποψηφιότητες για τα Π/ΚΥΣΠΕ – Π/ΚΥΣΔΕ. Να
κάνουμε τις μέρες των εκλογών μαζική καμπάνια αποκάλυψης των αντιδραστικών
αυτών οργάνων και καλέσματος του κόσμου της εκπαίδευσης σε ΑΠΟΧΗ από τις εκλογές αυτές, κόντρα στη ψήφο με το ζόρι (μια μέρα
άδεια). Και με πλατιά, κοινή και αγωνιστική δράση, να στηρίξουμε ενωτικά και
συναγωνιστικά τις γενικές μας συνελεύσεις, τα συνδικαλιστικά μας όργανα και
τους μεγάλους αγώνες που πρέπει να γίνουν.
Σεπτέμβρης 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου