το «βαθύ κλάδεμα του πλατάνου», η «πυκνή φύτευση της ελιάς», ο «υδραυλικός κριός» και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν

Τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους; Πρόκειται για μικρό μόνο δείγμα από «θέσεις» και «προτάσεις» που ακούσαμε σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο από τους υποψήφιους «σωτήρες» της τοπικής μας αυτοδιοίκησης. Προτάσεις τάχα «ρηξικέλευθες», «πρωτοποριακές», «καινοτόμες». Επί της ουσίας «φαεινές» της πεντάρας, που αποσκοπούν μόνο και μόνο να συγκαλύψουν την απουσία πολιτικού λόγου και την έλλειψη πολιτικών θέσεων και απόψεων.

Και τι δεν ακούσαμε! Από «κοινωνικά» ιατρεία-φαρμακεία-παντοπωλεία κλπ μέχρι «Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις» και «κοινωνικές οικονομίες». Από «δημοτικούς ξενώνες» μέχρι «δημοτικούς λαχανόκηπους» και «παραγωγικούς συνεταιρισμούς». Από «συμμετοχικές οντότητες» μέχρι «συμμετοχικούς δημοτικούς προϋπολογισμούς». Από νοικοκύρεμα του κυκλοφοριακού με «νέα αυστηρά πρόστιμα» μέχρι και προτάσεις για «νέο σύστημα πόθεν έσχες» (!) για τους δημοτικούς άρχοντες. Από «καμένους λαμπτήρες», «φθαρμένα τραπεζοκαθίσματα» και «ποδήλατα μεταφοράς εμπορευμάτων» μέχρι «αναδιαπραγμάτευση-κούρεμα-επιμήκυνση» (βεβαίως-βεβαίως) του δημοτικού χρέους κ.ά. Και προπαντός έργα, έργα, έργα… Μια «μαγική» εικόνα όπου όλοι λένε και υπόσχονται τα ίδια. Όλοι είναι «νέοι», «άφθαρτοι» και «υπερκομματικοί», όλοι έχουν «σχέδιο» και «όραμα» για την πόλη και όλοι υπόσχονται νοικοκύρεμα του δήμου, διαφάνεια, συμμετοχή, χρηστή διοίκηση κλπ

Με τη σέσουλα οι εκλογικές αυταπάτες. Στα ύψη ο εκλογικός κρετινισμός. Βροχή τα περί «αυτοδιοίκησης», «συμμετοχής», «Δήμοι-κύτταρα της δημοκρατίας» (με Καλλικράτη!) κ.α. Παλιές, ξεφτισμένες και χρεοκοπημένες από την ίδια τη ζωή απόψεις, λουστράρονται και μας ξαναπλασάρονται σαν το «καινούργιο» και το «καινοφανές». Απόψεις βαθιά συστημικές, που συγκαλύπτουν το ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που αποπροσανατολίζουν και ενσωματώνουν. Και φυσικά, πρώτη και καλύτερη σέρνει το χορό η «αριστερά» μας: «25 Μάη - ψηφίζουμε και φεύγουν»! Εύκολα-γρήγορα-απλά.  

Όλοι αυτοί συγκαλύπτουν ότι οι υδροκέφαλοι Καλλικρατικοί Δήμοι ούτε «κύτταρα της δημοκρατίας» είναι, ούτε έχουν καμιά σχέση με τη τοπική – πολύ περισσότερο με τη λαϊκή – αυτοδιοίκηση. Οι δήμοι και οι κοινότητες, παρότι ένας θεσμός με λαϊκές ρίζες, ενσωματώθηκαν από το σύστημα, μετατράπηκαν σε εξαρτήματα της κεντρικής εξουσίας και σήμερα αποτελούν προέκταση - μακρύ χέρι του κράτους. Αποψιλωμένοι από πόρους, εξουσίες και αρμοδιότητες χρησιμεύουν μόνο ως ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών κυβερνητικών επιλογών και ως φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί. «Δήμοι-επιχειρήσεις» που στο όνομα της «ανταποδοτικότητας» χαρατσώνουν τους δημότες με απανωτά τέλη, δίδακτρα, τροφεία κλπ ενώ αποτέλεσαν και αποτελούν «πολιορκητικό κριό» για τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου χώρου από το κεφάλαιο. Κατάντησαν «θερμοκήπια» μαύρης εργασίας και «εργαστήρια» εφαρμογής κάθε νέας αντεργατικής ρύθμισης και ελαστικής εργασιακής σχέσης (εποχιακή απασχόληση, 5μηνα, μπλοκάκια, συμβασιούχοι πολλών ταχυτήτων κλπ). Η «αποκέντρωση» που διαφημίζουν αφορά δευτερεύουσες αρμοδιότητες (για νεκροταφεία, σκουπίδια κλπ) και χρησιμεύει μόνο και μόνο για να αποσυμφορηθεί η κεντρική εξουσία από τα επουσιώδη και να ενισχυθεί ο συγκεντρωτισμός του κράτους και της κυβέρνησης. Δήμοι-«αμορτισέρ» της κοινωνικής δυσαρέσκειας και κυματοθραύστες της λαϊκής αγανάκτησης («τα παράπονά σας στο δήμαρχο»).
Δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους ενσωματωμένους στο σύστημα μηχανισμούς. Λαός και εργαζόμενοι έχουμε ανάγκη από μορφές οργάνωσης, που βγαίνουν μέσα από τη δική μας κίνηση και δράση, που εκφράζουν και προωθούν τα δικά μας συμφέροντα. Για να αντισταθούμε στην επίθεση, να διεκδικήσουμε δικαιώματα, ελευθερίες, την ίδια μας τη ζωή. Πρωτοβουλίες, επιτροπές, συλλογικότητες, σωματεία, σύλλογοι, συνδικάτα. Στη γειτονιά, στο χωριό, στη πόλη. Εστίες αγώνα, εστίες αντίστασης παντού όπου ζούμε, όπου δουλεύουμε, όπου σπουδάζουμε. Με γραμμή ρήξης και ανατροπής και όχι ενσωμάτωσης και αποπροσανατολισμού. Κόντρα στην αδράνεια και στην αδιαφορία. Αλλά και κόντρα στις «αυτοδιοικητικές» αυταπάτες, στους καιροσκοπισμούς, στον εκλογικό κρετινισμό.

 ΣΚ

ΥΓ. Πώς κολλάει ο Αϊνστάιν μ’ όλες αυτές τις προτάσεις των υποψήφιων; Μα με τη γνωστή ρήση του περί σύμπαντος, απείρου και βλακείας.