9 Απρίλη: απεργούμε!

10:30 πμ στη κεντρική πλατεία

Όταν ο νέος πολυνόμος-μνημόνιο ψηφίστηκε χωρίς να γίνει καμιά απεργιακή κινητοποίηση από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, όταν βιομήχανοι (ΣΕΒ) και εργατοπατέρες (ΓΣΕΕ) συμφώνησαν ήδη στη νέα κατάπτυστη Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας χωρίς να προκηρύξουν ούτε μια ώρα απεργία, όταν καταργείται η μονιμότητα στο Δημόσιο και χιλιάδες «διαθέσιμοι» απολύονται ενώ η – «αριστερή» - ΑΔΕΔΥ «σφυρίζει αδιάφορα», τότε σαν «κατόπιν εορτής» μοιάζει η αυριανή απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Μια αποσπασματική απεργία - τουφεκιά στον αέρα. Χωρίς στόχο, χωρίς κλιμάκωση, χωρίς συνέχεια.

Σε μια περίοδο που η επίθεση του κεφάλαιου δυναμώνει,   που καθημερινά νέα αντιλαϊκά μέτρα προστίθενται πάνω στα παλιά, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μας ετοιμάζουν ακόμα χειρότερες μέρες ξεπουλώντας το λαό και τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα , ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να απαξιώσουν τους αγώνες , για να σπείρουν την απογοήτευση  και την ηττοπάθεια. Θέλουν διαλυμένο το κίνημα και υποταγμένους τους εργαζόμενους για να περάσει χωρίς αντιστάσεις η πολιτική του κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών.

Οι συσχετισμοί γίνονται καθημερινά όλο και πιο αρνητικοί για τους εργαζόμενους. Απανωτές είναι οι ήττες που δέχτηκε ο λαός και η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια. Και μας περιμένουν χειρότερα αν δεν τους σταματήσουμε. Ή θα τους σταματήσουμε ή θα μας συντρίψουν!    

Οι δυνάμεις του συστήματος (δεξιές και «αριστερές») ομονοούν: «δική μας» (του λαού) είναι η κρίση, στις αγορές είναι η διέξοδος, με ΕΕ και ΔΝΤ νάναι πάντα επικυρίαρχοι, με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και πρωτογενές πλεόνασμα, με επαναδιαπραγμάτευση-επιμήκυνση-κούρεμα («το πολύ 5%» βεβαίως-βεβαίως) του χρέους…  

Οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι όχι μόνο με το success story του Σαμαρά αλλά και με το εκλογικό success story της αριστεράς «μας»: «Στις 25 Μάη Ψηφίζουμε και φεύγουν». Μας «ψεκάζουν» με εκλογικές αυταπάτες. Μια γραμμή διαλυτική για το κίνημα και υπονομευτική για τους αγώνες.  Μια γραμμή που έχει ευθύνες για την ύφεση του κινήματος και την αναποτελεσματικότητα των αγώνων.  

«Βουνό» λοιπόν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Διπλά και τριπλά τα καθήκοντα που βάζει η ίδια η ζωή. Να αντισταθούμε στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Να υπερασπιστούμε τη ζωή μας, τα δικαιώματά μας, τις καταχτήσεις μας. Να διεκδικήσουμε δουλειά, συλλογικές συμβάσεις, ανθρώπινους μισθούς και μεροκάματα, υγεία, παιδεία, περίθαλψη…

Να μην υποκύψουμε στην ηττοπάθεια, να ξεπεράσουμε τον υπονομευτικό ρόλο των εργατοπατέρων,  να ξεπεράσουμε τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να συγκροτήσουμε τα δικά μας όργανα πάλης, αυτά που απαιτούν οι περιστάσεις. Το χρωστάμε σε μας αλλά και στα παιδιά μας.

Στους αγώνες λοιπόν και όχι στις εκλογές είναι η λύση.

Στο κίνημα και όχι στη κάλπη βρίσκεται η διέξοδος.

Σ’ αυτόν και μόνο το δρόμο μπορούμε να ανατρέψουμε την επίθεση, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας, να οικοδομήσουμε το μέλλον μας. Ας τον περπατήσουμε!