η θλίψη και η οργή για τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη να γίνουν αγώνας ενάντια στο φασισμό και το σύστημα που τον εκτρέφει και τον στηρίζει

Μόνο θλίψη και οργή μπορεί να προκαλέσει η δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη από τη ναζιστοσυμμορία Κροατών οπαδών το βράδυ της Δευτέρας 7 Αυγούστου.

Γιατί αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι οι διάφορες φασιστοσυμμορίες -μικρότερες ή μεγαλύτερες, επίσημες ή ανεπίσημες, με πολιτική ή οπαδική προβιά, ντόπιες ή όχι- μπορούν με κάθε άνεση να λυμαίνονται το δημόσιο χώρο, να ξερνούν το δηλητήριο τους, να τρομοκρατούν και να δολοφονούν.

Γιατί αυτήν την άνεση τούς την παρέχει το επίσημο αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του: από την αστυνομία και τους μηχανισμούς καταστολής (που είτε κάνουν τα στραβά μάτια είτε λειτουργούν ως θύλακες αναπαραγωγής του φασισμού) μέχρι τους διάφορους αστικούς θεσμούς που αποδεικνύονται ιδιαίτερα "ευρύχωροι" προς τα κάθε λογής φασιστικά κατακάθια. Από το κοινοβούλιο μέχρι τα δημοτικά συμβούλια οι εκπρόσωποι του φασισμού βρήκαν και συνεχίζουν να βρίσκουν επίσημο βήμα.

Γιατί είναι πρόκληση τα κροκόδειλια δάκρυα και οι δεκάρικοι των κυβερνητικών στελεχών για τον νεκρό νεολαίο, όταν είναι οι ίδιοι και η πολιτική τους που δίνουν χώρο και τροφή στη φασιστική ιδεολογία. Η προώθηση του εθνικισμού και του ρατσισμού, η πριμοδότηση των πιο οπισθοδρομικών και σκοταδιστικών αντιλήψεων, η προβολή των πιο αντιδραστικών θεωριών και το ξαναγράψιμο της ιστορίας στα μέτρα τους, είναι δικό τους έργο.

Γιατί η φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής φέρνει την ποινικοποίηση και το χτύπημα κάθε λαϊκής και εργατικής κινητοποίησης, ακόμη και πριν καν αυτή υλοποιηθεί, αλλά επέτρεψε στη ναζιστοσυμμορία να διασχίσει ανενόχλητη τη μισή Ελλάδα και να δολοφονήσει τον 29χρονο Μιχάλη. 

Γιατί οι ίδιοι οι κρατικοί μηχανισμοί είναι που χτυπούν αλύπητα και δολοφονούν τη νεολαία. Βασίλης Μάγγος, Κώστας Φραγκούλης, Νίκος Σαμπάνης, είναι μερικά από τα θύματά τους.

Γιατί σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής που σήμερα βρίσκουν έδαφος να καμαρώνουν ακόμη και μέσα από τη φυλακή και προετοιμάζουν την κάθοδό τους στις δημοτικές εκλογές, όπως ο Κασιδιάρης.

Γιατί ξανάρχεται στη μνήμη μας η δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν.

Γιατί έχει περάσει μόλις ενάμισης χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού και δεν έχει γίνει το παραμικρό για να περιοριστεί η άθλια χειραγώγηση της νεολαίας από τους κάθε λογής παράγοντες του επαγγελματικού αθλητισμού. Που την εκμεταλλεύονται και την στρατολογούν για να έχουν εξασφαλισμένους πελάτες και να αβγατίζουν τα κέρδη τους. Που της πουλάνε ψεύτικη συλλογικότητα και την μπουκώνουν με μίσος για τον αντίπαλο. Που στήνουν συνδέσμους που γίνονται με τη σειρά τους φυτώρια του φασισμού και του ναζισμού, όπως για χρόνια έκανε και η Χρυσή Αυγή.

Για να ανατραπεί αυτή η άθλια πραγματικότητα, πρέπει η θλίψη και η οργή να γίνουν οργανωμένος και συλλογικός αγωνας. Για να υπερασπιστούν λαός και νεολαία τις ζωές τους, πρέπει πριν απ' όλα να παλέψουν ενάντια στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και την ντόπια άρχουσα τάξη. Για να μπει φραγμός στα ναζιστικά και φασιστικά κατακάθια, πρέπει να δυναμώσει η πραγματική λαϊκή και εργατική οργάνωση.

Για την υπεράσπιση των δικών μας ταξικών συμφερόντων και όχι των συμφερόντων των πάσης φύσης εκμεταλλευτών μας.