λίμνη Πλαστήρα / πολιτικό διήμερο νεολαίων του ΚΚΕ(μ-λ): για το μ-λ ρεύμα (1)

Πρώτη μέρα, Σάββατο 7 Μάη: Συζήτηση για το μ-λ ρεύμα στην Ελλάδα και την πάλη που διεξήχθη στο κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς, για την ιδεολογική βάση αντιπαράθεσης στο ρεβιζιονισμό και τις απαντήσεις που δίνουμε στο ζήτημα των παλινορθώσεων, για τα κρίσιμα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ου αιώνα και τα πολύτιμα διδάγματα της ΜΠΠΕ.

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Στέφανου Χατζησάββα με θέμα «Για το μ-λ κίνημα και την πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό»:

Η ιστορική πείρα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος μας έχει δώσει μέχρι σήμερα τρία δεδομένα:

- Το προλεταριάτο με την καθοδήγηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος μπορεί να κάνει την επανάσταση, μπορεί να νικήσει την αστική τάξη, μπορεί να την ανατρέψει.

- (…) μπορεί να κρατήσει την εξουσία και να προχωρήσει στην οικοδόμηση της δικιάς του κοινωνίας, το σοσιαλισμό.

- Αυτή η πορεία προς το σοσιαλισμό δεν είναι μονοσήμαντη, εμπεριέχει τη δυνατότητα της αντίστροφης κατεύθυνσης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού

Σ’ αυτό το τρίτο «δεδομένο» βρισκόμαστε εδώ και 65 χρόνια. Στην περίοδο δηλαδή που έχει σηματοδοτηθεί από την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 (…)

Στο επίπεδο του παγκόσμιου μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος η ρεβιζιονιστική στροφή δεν τέθηκε με τους όρους των πραγματικών απαιτήσεων. Δηλαδή με την ερμηνεία της παλινόρθωσης μέσα από την κριτική αποτίμηση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη ΕΣΣΔ και το πέρασμα αυτών των συμπερασμάτων στην ανασύσταση του κομμουνιστικού μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος. Με την παραδοχή ότι ο κύκλος του κομμουνιστικού κινήματος που είχε ανοίξει με την Οκτωβριανή Επανάσταση είχε «κλείσει», και ότι οι κομμουνιστές όφειλαν να ανοίξουν το δρόμο για τον νέο κύκλο μέσα από την κριτική αποτίμηση του, την εξαγωγή των ανάλογων συμπερασμάτων και των αντίστοιχων θεωρητικών επεξεργασιών και πολιτικών πρακτικών. (…)

Όλα τα παραπάνω δε λέγονται για να υποβαθμίσουμε το μ-λ κίνημα και την προσφορά του. Αντιθέτως! Οι κομμουνιστές, οι μαρξιστές λενινιστές σε όλο τον κόσμο δεν υπέκυψαν μπροστά στην επέλαση του ρεβιζιονισμού… Έδωσαν έναν τεράστιο αγώνα ενάντια του, υπερασπιζόμενοι το κομμουνιστικό 3οδιεθνιστικό κίνημα, όπως θεμελιώθηκε από το Λένιν και το Στάλιν, του οποίου αποτέλεσαν συνέχεια. Το μ-λ κίνημα είναι σήμερα η μοναδική αναφορά για την περίοδο εκείνη των κομμουνιστών που θέλουν να προχωρήσουν, να κάνουν παραπέρα βήματα, θεωρητικά και πρακτικά. (…)

Απέναντι στις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του Χρουστσόφ, του Μπρέζνιεφ, του Λιου Σαο Σι και του Τεγκ Σιαο Πιγκ αναπτύχθηκαν, τις παρήγαγε η ταξική πάλη που δε σταματάει ποτέ, το μ-λ κίνημα, ο Μάο και η ΜΠΠΕ.

Απέναντι στο ρεβιζιονισμό του ΚΚΕ συγκροτήθηκε η «Αναγέννηση», η ΟΜΛΕ και το παλιό ΚΚΕ(μ-λ). Και απέναντι στη διάλυση και την παραίτηση συγκροτήθηκε το σημερινό ΚΚΕ(μ-λ) και μάλιστα σαν μια διαδικασία «από τα κάτω».

Έτσι εξελίσσεται η ιστορία της ταξικής πάλης, με ζικ-ζακ και μπρος-πίσω, χωρίς όμως να σταματάει ποτέ. Αυτή την ιστορία καλούμαστε να υπηρετήσουμε κατανοώντας όσο γίνεται πιο καλά τους νόμου κίνησης της.

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Δημήτρη Μάνου με θέμα «τα διδάγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20ου αιώνα»:

Τα προβλήματα που συνδέονται με το αστικό δίκαιο που «απαιτεί στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του».

Θα διακινδυνεύαμε να πούμε πως στη πρώτη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μπορεί να εφαρμοστεί με τον πιο «ισότιμο» τρόπο το αστικό δίκαιο χωρίς τους περιορισμούς του καπιταλισμού. Πχ το σύνθημα ίσος μισθός για ίση εργασία κυρίως αφορά ως προς την πραγματοποίηση του τον σοσιαλισμό αν και το διεκδικούμε και στον… καπιταλισμό.

Όμως όπως έλεγε και ο Μαρξ τα άτομα γεννιούνται ζουν και διαμορφώνονται σε συνθήκες που δεν επέλεξαν τα ίδια (στην πραγματικότητα η ελευθερία της βούλησης όπως τουλάχιστον την εννοούν οι αστοί δεν υφίσταται, ίσως και γενικότερα ως απόλυτη ελευθερία). Και με αυτή την έννοια διαμορφώνουν διαφορετικές ικανότητες οι οποίες είναι κοινωνικά προσδιορισμένες. Γι` αυτό σε αντίθεση με το αστικό δίκαιο η κομμουνιστική κοινωνία γράφει στην προμετωπίδα της «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του στο καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Για να είμαστε ακριβολόγοι ο κομμουνισμός δεν είναι ένα κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης γενικά (έτσι εξ άλλου εμφανίστηκε στην επαναστατική της φάση η αστική τάξη). αλλά ένα κίνημα κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Αυτές οι διαφορές στις ικανότητες των ατόμων συντηρούν και αναπτύσσουν πολλές φορές όχι μόνο μισθολογικές διαφορές (το σύστημα των οκτώ βαθμίδων που ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν όπως έλεγαν οι κινέζοι) αλλά κυρίως διαφορές στο καταμερισμό εργασίας και ρόλων. Αυτό το τελευταίο δημιουργεί αντιθέσεις. Πρόκειται για την ιδιόμορφη ταξικά σοσιαλιστική κοινωνία για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω…

Ο νόμος της αξίας.

Τι είναι ο νόμος της αξίας; Ο νόμος της αξίας έχει τη βάση του στην εμπορευματική παραγωγή που προ υπήρξε του καπιταλισμού. Η αξία των εμπορευμάτων εμπεριέχει τον μέσο κοινωνικά χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή των εμπορευμάτων των ξεχωριστών δηλαδή αξιών χρήσης. Έτσι μπορούν να ανταλλάσσονται -με τη μεσολάβηση του χρήματος που αντιπροσωπεύει συμβολικά την γενική ισοδύναμη αξία των εμπορευμάτων- εμπορεύματα που έχουν διαφορετική χρήση. Από μία τραβηγμένη άποψη ο νόμος της αξίας μοιάζει λίγο με το… αστικό δίκαιο που εξισώνει διαφορετικά άτομα και αμείβει διαφορετικά. Όχι τυχαία. Νόμος της αξίας και αστικό δίκαιο είναι επιβιώσεις των τρόπου παραγωγής (και διανομής όσον αφορά το δίκαιο!) που αντικαταστάθηκε χωρίς όμως να αντικατασταθούν η καταργηθούν οι οικονομικές και πολιτικές και ευρύτερα νομικές κατηγορίες του μέσα στον σοσιαλισμό.

Η εργατική τάξη και οι σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής του σοσιαλισμού δεν μπορούν να παραβλέψουν το νόμο της αξίας που λειτουργεί όχι μόνο γιατί υπάρχουν δύο κατά βάση τύποι ιδιοκτησίας στον σοσιαλισμό (παλλαϊκή κρατική στη βιομηχανία από τη μια, κολχόζνικη στην αγροτική οικονομία) που ανταλλάσσουν εμπορεύματα μεταξύ τους. Μία πολύ ισχυρή αιτία φυσικά για να εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος της αξίας.

(απεύθυνση 10)

(…) Αλλά και γιατί επίσης η κοινωνική ιδιοκτησία δεν έχει ακόμα κατοχυρωθεί «σε απαραβίαστη και σταθερή βάση» -με τα λόγια του Στάλιν- και η εργασία δεν έχει γίνει ακόμα «ανάγκη και πηγή ζωής για τον εργάτη».

Έτσι η ποσότητα της εργασίας που καταναλώνεται για την παραγωγή προϊόντων εξακολουθεί να μετριέται με τη διαμεσολάβηση του νόμου της αξίας και όχι άμεσα και καθολικά. (…)

Από αυτή τη θάλασσα αβεβαιοτήτων που γεννά σύγχυση την οποία εκμεταλλεύεται και αναπαράγει ο ταξικό αντίπαλος για να κλονίσει την πίστη στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος μπορούμε να αντλούμε βεβαιότητες για το ζήτημα που εξετάζουμε:

Ο σοσιαλισμός είναι μία περίοδος που η ταξική πάλη -με διαφορετικές μορφές από τον καπιταλισμό συνεχίζεται.

Ο σοσιαλισμός είναι μία μεταβατική περίοδος κατά βάση κοινωνικών μετασχηματισμών.

Αυτή η μεταβατικότητα και παρά τις υποχωρήσεις αναγκαστικές ή μη κρίνεται και επανακρίνεται στην πράξη.

Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί για την σοσιαλιστική οικοδόμηση η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων σε κομμουνιστική κατεύθυνση και η ιδεολογική πάλη σε όλα τα επίπεδα.

Το κόμμα του προλεταριάτου δεν ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό κράτος καθώς η δικτατορία του προλεταριάτου που το άλλο της όνομα είναι η «προλεταριακή δημοκρατία» είναι ευρύτερη έννοια από το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ο ρόλος του κόμματος στις μεταβατικές σοσιαλιστικές κοινωνίες είναι αντικείμενο συζήτησης που συνδέεται με το πως αναπτύσσεται η πολιτική ζωή, πως διεξάγεται πάλη των δύο γραμμών (πισωγύρισμα -επαναστατικοποίηση) και πως η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιεί το κορυφαίο «εργαλείο» της, ενδεχομένως και ενάντια στο ίδιο της το κράτος.

Ο κομμουνισμός είναι ένα επαναστατικό κίνημα ακόμα και μετά τη κατάληψη της εξουσίας.

Ο σοσιαλισμός φυσικά καθόλου δεν μένει αδιάφορος απέναντι στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι σοσιαλιστικές κοινωνίες αναπτύξαν τις παραγωγικές δυνάμεις σε ρυθμούς και ποσότητες «απλησίαστες» για τον καπιταλισμό. Και θα τις ανέπτυσσαν και άλλο αν δεν μεσολαβούσε η στασιμότητα της ρεβιζιονιστικής ανατροπής. Την περίοδο του «χάους» της Πολιτιστικής Επανάστασης πραγματοποιήθηκε η δοκιμή της πρώτης πυρηνικής βόμβας, η παραγωγή της σύνθετης ινσουλίνης και από τις πρώτες συγκολλήσεις κομμένων μελών ασθενών στον κόσμο! Η κυκλική οικονομία που ανακαλύπτει σήμερα το κεφάλαιο αναπτύχθηκε σε σοσιαλιστική κατεύθυνση στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης. Στο διάστημα ακόμα και η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία ή η πρώην ΕΣΣΔ εξακολουθούν να προπορεύονται των δυτικών ιμπεριαλιστών.

Δανειστήκαμε τα κείμενα από ΕΔΩ.