λίμνη Πλαστήρα / πολιτικό διήμερο νεολαίων του ΚΚΕ(μ-λ): για το μ-λ ρεύμα (2)

Δεύτερη μέρα, Κυριακή 8 Μάη: Συζήτηση για την πολιτική διαδρομή και τη φυσιογνωμία του σημερινού ΚΚΕ (μ-λ) 40 χρόνια μετά την ανασυγκρότησή του, για το «σε ποια χώρα ζούμε» και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, για τις ευρύτερες απαιτήσεις και το όραμα της εποχής μας.

Αποσπάσματα από την ομιλία της σ/φισσας Φωτεινής Σαλονικίδου με θέμα: «40 χρόνια πολιτική διαδρομή του ΚΚΕ (μ-λ)»

Έγραφε ο Μάο το 1948 ότι για να κάνεις επανάσταση πρέπει να έχεις ένα επαναστατικό κόμμα. «Χωρίς ένα επαναστατικό κόμμα δημιουργημένο με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική επαναστατική θεωρία και στυλ δεν μπορεί να οδηγηθεί η εργατική τάξη και ο λαός στη νίκη». Με αυτά τα λόγια άνοιγε την 1η της Συνδιάσκεψη η οργάνωσή μας το 1982, έχοντας επίγνωση της απόστασης που είχε να διανύσει για να ανυψωθεί σε αυτό που ο Μάο περιέγραφε. Έχοντας καθαρό πως μία μικρή οργάνωση, παρότι δεν αποτελεί ποσοτικά και ποιοτικά ένα συγκροτημένο κόμμα οργανικά δεμένο με την τάξη που πρεσβεύει, μπορεί να αναπτύσσεται στη σύνδεσή με την πάλη, πάντα μέσα στα όρια που θέτει η διαλεκτική της σχέση με αυτήν. Με την έννοια αυτή συνεχίζουμε να είμαστε στα πρώτα βήματα μιας μεγάλης διαδρομής. (…)

Γράφαμε τότε ότι αν οποιοιδήποτε στο ξεκίνημα μιας επαναστατικής προσπάθειας, βάζανε τους εαυτούς τους και τις γνώσεις τους πλάι στην απεραντοσύνη των σκοπών τους και τις απαιτήσεις της εποχής, τότε σίγουρα θα το βάζανε στα πόδια. Μα διαπιστώναμε πως συμβαίνει στην ταξική πάλη οι επιλογές να γίνονται με διαφορετικό τρόπο. Από ανάγκη. Και ότι μόνον έτσι κινείται η ιστορία. Πόσο ισχυρό παραμένει αλήθεια αυτό το μήνυμα σήμερα. (…)

Όταν ακόμη και οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις τσιμπούσαν στο δόγμα περί «παγκοσμιοποίησης» στα τέλη του ’90, το ΚΚΕ (μ-λ) αντίκρυζε το ιδεολόγημα αυτό ως αυτό που πραγματικά ήταν: ένα ιμπεριαλιστικό δόγμα γεννημένο στις δεξαμενές σκέψης των ισχυρότερων του πλανήτη, των ΗΠΑ, που μετά τις καταρρεύσεις είδαν την ιστορική ευκαιρία για παγκόσμια κυριαρχία. Χρειάστηκε να δοθούν μεγάλες κόντρες για αυτό που σήμερα φαίνεται αυτονόητο: (…) Ότι η φαινομενική παντοκρατορία των ΗΠΑ δεν ήταν παρά ένα στιγμιότυπο της ιστορίας, ότι η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό δεν ξεπεράστηκε και ότι οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου κυοφορούσαν ακόμη πιο ολέθριες πολεμικές συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα του πλανήτη. Σήμερα πια αυτό γίνεται ολοφάνερο. (…)

Η οργάνωση μας εκτίμησε σωστά ότι μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το κεφάλαιο θα ξεδιπλώσει με ένταση την επίθεσή του και διατύπωσε για πρώτη φορά την πρόταση της κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων στις αρχές του ’90. Σταδιακά, η κοινή δράση εισήχθη στο DNA μας. Βασίστηκε στην ανάλυση της νέας φάσης. Ωρίμασε μέσα στις δεκαετίες ως μία τακτική με πολιτικό στίγμα που να υπηρετεί την γραμμή του Μετώπου που παλεύουμε. (…)

Για πρώτη φορά διατυπώσαμε το 2004 ότι οραματιζόμαστε ένα Μέτωπο Αντίστασης, που αργότερα εξειδικεύσαμε ως Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης με αιτήματα που αφορούν κάθε πτυχή της ζωής. (…) Ιδού το δικό μας σχέδιο: με αιχμή τις λαϊκές ανάγκες να δημιουργήσουμε κίνηση μαζών. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο σπουδών, σε κάθε συνοικία. Να ενωθούν οι εστίες και τα ρυάκια σε ένα ποτάμι, ένα μέτωπο. Επιδίωξή μας να ξαναπιστέψει ο λαός στις δυνάμεις του. Να αρχίσει να πετυχαίνει νίκες, να γυρίσει ο τροχός. Επάνω στην άρνηση του καπιταλισμού, μέσα στην πάλη να στερεώσουμε ξανά το σοσιαλιστικό όραμα.

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Δημήτρη Γαγγάδη με θέμα: «Σε ποια χώρα ζούμε;»

Θέλουμε λοιπόν, να κάνουμε, όσο μπορούμε, μια κοινωνική ανάλυση, να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, των μεσοστρομάτων και των αγροτών αλλά και να κατανοήσουμε και να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά του αντιπάλου μας, της αστικής τάξης και των μερίδων της, της φύσης του κράτους που έχει φτιάξει και των κατευθύνσεων που μπορεί να έχει, για να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε. (…)

Έτσι λοιπόν, σήμερα και μέσα από μια μακρά διαδικασία αναμετρήσεων, εφόδων και υποχωρήσεων, έχουμε (…) μια εργατική τάξη η οποία με βάση το σημερινό μείγμα εξάρτησης και το παραγωγικό μοντέλο που επιβάλλεται με την καθυστέρηση σε μέσα παραγωγής, την αποβιομηχάνιση και τους λίγους μαζικούς βιομηχανικούς χώρους, υπολείπεται σε εργάτες-μάζα δηλαδή εργατικό δυναμικό χειριστών που δουλεύουν στο κλασικό μοντέλο παραγωγής σε σειρά. Αντίθετα, πιο μαζικό φαίνεται να είναι το κομμάτι της εργατικής τάξης το οποίο έχει μια κάποια τεχνική ειδίκευση στο βιομηχανικό κλάδο, είτε από εμπειρία, είτε από την εκπαίδευση, το οποίο κυρίως είναι εξοικειωμένο με το κομμάτι της συντήρησης και των επισκευών, παρά με την κατασκευή. (…)

Η νέα γενιά, πέρα από τη συνείδηση που αποκτούσε, είτε από τη θέση της στην παράγωγή γιατί ήταν εργαζόμενη, είτε από τον οικογενειακό και κοινωνικό της περίγυρό, με βάση την καταγωγή της, ήταν πάντα απαλλαγμένη από τη σκουριά της ήττας, της διάλυσης και της αδρανοποίησης, που αρκετές φορές δημιουργεί ο χρόνος σε αρκετούς ανθρώπους μέσα σε ένα άδικο και κοινωνικά οπισθοδρομικό σύστημα. Ο Γάλλος διαφωτιστής Ζαν Ζακ Ρουσό πίστευε ότι, όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, τόσο συντηρητικοποιείται. Μπορεί αυτή η αντίληψη να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν γενικός κανόνας, αλλά μια άδική κοινωνία σίγουρα με την πάροδο του χρόνου κάνει ισχυρότερο το αποτύπωμά της σε κάθε άνθρωπο. Η νέα γένια δεν διακατέχεται σε μεγάλο βαθμό από αυτή τη συντηρητικότητα, όχι με όρους μεταφυσικής, αλλά με τους υλικούς όρους με τους οποίος ένα νέος άνθρωπος πηγαία δεν ανέχεται την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Νίκου Παπαβασιλείου με τίτλο: «Η σύγχρονη κόκκινη ματιά στην εποχή μας: Χρειαζόμαστε εκ νέου επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα!»

Να κρατήσουμε ολόκληρη την επαναστατική κατεύθυνση του πρώτου κύκλου του κομμουνιστικού κινήματος, απέναντι στο κεφάλαιο, την αστική τάξη, το αστικό κράτος και τον ιμπεριαλισμό. Η καπιταλιστική παλινόρθωση θέτοντας το ζήτημα του μπλοκαρίσματος και της ανατροπής του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μιας κοινωνίας πήγε προφανώς και φυσικά μέχρι και το τέλος της «αντίστροφης πορείας». Έθεσε και το ζήτημα της άρνησης της επανάστασης και συνακόλουθα το ζήτημα της άρνησης της ταξικής αδιαλλαξίας των από κάτω μέσα στα πλαίσια της ταξικής πάλης στο έδαφος του καπιταλισμού. Ο συσχετισμός που διαμόρφωσε για το σύστημα η παλινόρθωση και η ήττα είναι φανερό ότι λειτουργεί αρνητικά έως και διαλυτικά και στο επίπεδο της πρωτόλειας συγκρότησης της πάλης αλλά και στις περιπτώσεις που η πάλη αυτή φτάνει σε ανώτερο επίπεδο.

Να κατακτήσουμε και να αναπτύξουμε τα διδάγματα από την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, το δρόμο που άνοιξε η ΜΠΠΕ στο κεφάλαιο αυτό (…) α) (…) Η νέα πάλη για το συνολικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, θα κριθεί από το ρόλο που μέσα σε αυτήν θα κατακτά η ίδια η εργατική τάξη. Σε αυτή τη βάση στα πλαίσια της επανάστασης και για το προχώρημα της σε σοσιαλιστική-κομμουνιστική κατεύθυνση είναι ζητούμενη μια εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης στη βάση των νέων συνθηκών που διαμορφώνονται μετά την επανάσταση. Μια νέα συγκρότηση που θα πατήσει σε αυτήν που η εργατική τάξη κατέκτησε στο έδαφος του καπιταλισμού για να ηγηθεί και να κάνει την επανάσταση, αλλά ταυτόχρονα θα την αναπτύξει σε συγκρότηση που θα της δίνει την καθοριστική αρμοδιότητα στην παραγωγή και σε όλα τα πεδία-λειτουργίες της νέας κοινωνίας που οικοδομείται (…) β) Ο ρόλος του Κόμματος στις νέες συνθήκες είναι και αυτός νέος στο πλαίσιο της νέας σχέσης τάξη –Κόμμα- κράτος που χρειάζεται να οικοδομηθεί στα πλαίσια της επανάστασης και της μεταβατικής κοινωνίας. Εδώ το κράτος δεν είναι το αστικό αλλά το εργατικό-λαϊκό που αποτελεί όργανο της δικτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται με αυτήν. Και η «κίνηση των πραγμάτων» χρειάζεται να έχει την ιστορική φορά προς την κατεύθυνση της απονέκρωσης του κράτους και όχι βέβαια προς την ενίσχυση του και στη μετατροπή του στο «όργανο-σύμβολο» και «εγγυητή» της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Το Κόμμα συνεπώς υπαγορεύει ή και ορίζει την πολιτική στο κράτος, στη βάση αυτής της κατεύθυνσης.(…) Την υπαγορεύει και την ορίζει στη βάση της αρμοδιότητας που κατακτά κάθε στιγμή μέσα στην ταξική πάλη και εκφράζοντας τις επιδιώξεις της εργατικής τάξης. (…)

Η εκ νέου συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος είναι η πιο επιτακτική, η πιο σπουδαία για τους εργάτες και τους λαούς, ανάγκη της εποχής μας.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται στην ταξική πάλη αλλά και με βάση τις σημερινές μας αφετηρίες, τις κατακτήσεις της 40χρονης διαδρομής μας, μπορούμε να βαδίσουμε σε αυτήν την υπόθεση.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι ισχύει η εκτίμηση μας για την δυνατότητα της «ανισόμετρης» -σε σχέση με τα καθαυτά αποτελέσματα των αγώνων- ενίσχυσης των κομμουνιστικών δυνάμεων.

Σε αυτό λοιπόν τον σπουδαίο, γεμάτο δυσκολίες και απαιτήσεις, δίκαιο και ελπιδοφόρο αγώνα της εκ νέου συγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος καλούμαστε να προχωρήσουμε!