Συνέδριο Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας: Τόσο μακριά από τους εργαζόμενους, τόσο κοντά στην κυβέρνηση και την εργοδοσία

Σήμερα Κυριακή 13/6 διεξάγεται συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας. Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι στην Καρδίτσα χαμπάρι δεν έχουν πάρει για τη διεξαγωγή του και είναι αλήθεια ότι αισθάνονται- η συντριπτική τους πλειοψηφία- ότι δεν τους αφορά. Από την άλλη η “ενημέρωση” για το συνέδριο προκύπτει από τις καταγγελίες της ΔΑΣ(ΠΑΜΕ) για “μαφιόζικες μεθόδους της πλειοψηφίας της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου”.

Με βάσει τα παραπάνω και σε συνάρτηση με το αντεργατικό τερατούργημα Χατζηδάκη που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει τις επόμενες μέρες τα ερωτήματα πόσο αντίθετες είναι οι γραμμές που βρίσκονται σε αντιπαράθεση και πως ξεπερνιέται αυτή η άσχημη κατάσταση.

Δεδομένα τα σωματεία σφραγίδες χωρίς συνδικαλιστική ζωή που απλά υπάρχουν για να αναπαράγουν αυτή την ηγεσία ψηφίζοντάς τη. Απίστευτα ονόματα σωματείων (σωματείο σταυλιτών Λαζαρίνας!), ανύπαρκτων επιχειρήσεων-κλειστών από χρόνια- που παρουσιάζουν και

αύξηση μελών(!), σωματεία με απίστευτη εξειδίκευση (χειριστές  κάθε είδους μηχανημάτων) κοκ. Βέβαια και πολλά από αυτά εργοδοτικά, με διοίκηση και πρόεδρο-αντιπρόσωπο στο συνέδριο το ...αφεντικό Για να μη λέμε πολλά το ίδιο το Εργατικό Κέντρο γίνεται εργοδότης μέσω προγραμμάτων  και άλλων διαύλων όπως είναι η συμμετοχή του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ ως εργοδότη σε προγράμματα ΚΟΧ. Δηλ. οι εργαζόμενοι - “ωφελούμενοι” πληρώνονται από το συνδικαλιστικό τους φορέα!

Ουσιαστικά αποτελούν το μακρύ χέρι του συστήματος και των κυβερνήσεων του στο εργατικό κίνημα γι' αυτό και το σύστημα φροντίζει (και μέσω της "ανεξάρτητης" δικαιοσύνης) να αναπαράγονται και να διατηρούν την κυριαρχία τους. Καθόλου τυχαίο στη Καρδίτσα είχαμε και έχουμε ισόβιους εργατοπατέρες οι οποίοι διοικούν το εργατικό κέντρο μέχρι να συνταξιοδοτηθούν... Ενίοτε δε το  κληρονομούν και στις κόρες τους...

Δεδομένο λοιπόν και τοπικά αυτό που ισχύει σε όλη τη χώρα. Οι εργαζόμενοι στον καθημερινό αγώνα τους για την επιβίωση, βρίσκονται αντιμέτωποι με την ανεργία, τους μισθούς φτώχειας, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, την αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική που γκρεμίζει κάθε κατάκτηση και αμφισβητεί κάθε δικαίωμα. Μακριά από μια συνδικαλιστική ηγεσία στην ανάδειξη της οποίας (κατά τη συντριπτική πλειοψηφία τους) δεν έχουν λόγο. Και η οποία ούτε θέλει ούτε μπορεί –με την απόσταση που έχει φροντίσει η ίδια να διατηρεί– να ασχοληθεί με τα πραγματικά τους προβλήματα, πόσο μάλλον να υπηρετήσει τον αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Αντίθετα  κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να καλλιεργήσει τη λογική των “κοινών συμφερόντων” με το κεφάλαιο, της συνδιαχείρισης. Για να φιμώνει και να εκτονώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, όταν δεν καταφέρνει να τις πνίξει στην ηττοπάθεια. Για να τις χρησιμοποιεί σαν μοχλό πίεσης για τη διαπραγμάτευση του δικού της ρόλου στα πλαίσια του συστήματος, ως μηχανισμός ενσωμάτωσης και υποταγής.

Σ' αυτή την πραγματικότητα πως αντιπαρατίθεται το ΠΑΜΕ και τα σωματεία που ελέγχει; Η απάντηση είναι στην πρόσφατη άθλια στάση του στην ακύρωση της απεργίας στις 3/6.

Γιατί εάν είναι αλήθεια ότι οι εργατοπατέρες σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και στο Εργατικό Κέντρο Καρδίτσας είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι στις διαταγές του Παναγόπουλου και του Καπράνα συνήργησε-υπάκουσε και το ΠΑΜΕ με τα σωματεία του.

Προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός αυτό από τις ανακοινώσεις τους και με ατέλειωτες “ταξικές” κορώνες να ξεπλύνουν τη ντροπή τους. Αμ δε! Ξεπλένεται άραγε το γεγονός ότι σωματεία όπως των ιδιωτικών υπαλλήλων, των οικοδόμων κ.α. να ανακοινώνουν την Τρίτη 1/6  απεργία και συγκέντρωση για τις 3/6 και το ίδιο βράδυ να την ακυρώνουν και να  καλούν στις 10/6; Με ποια διαδικασία, πότε/ποιος/ποιοι αποφάσισαν την ακύρωση; Αυτό είναι ο ορισμός της -ταξικής κατά τ' άλλα- σφραγίδας.

Όπως και δεν μπορεί να κρυφτεί το ...ανώτερο στάδιο της ταξικής  πάλης όπως το αντιλαμβάνονται τα “ταξικά σωματεία”. Δηλαδή τις προτάσεις νόμου που καταθέτει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ. Μάλιστα πριν το ...ανώτατο στάδιο, τις εκλογές.  Η αποθέωση του εκλογικού κοινοβουλευτικού κρετινισμού για αλλαγή των συσχετισμών μέσω της κάλπης.

Όσο για τον όρο “συνδικαλιστική μαφία” που χρησιμοποιείται για τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου -σε αντιπαράθεση, εννοείται, με τη δική του νομιμότητα- καθώς επανειλημμένα έχουν αποθεώσει το πλαίσιο λειτουργίας των σωματείων που επιβάλλει ο νόμος 1264/82 του ΠΑΣΟΚ και έχουν αποδεχτεί τις επεμβάσεις του αστικού κράτους και της δικαιοσύνης του, καθώς και οι ίδιοι έχουν προσφύγει και οι ίδιοι σ' αυτή. Αλλά και για το Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων, τι στάση κράτησαν; Το αποδέχτηκαν ή όχι;

Τέτοιες λογικές και πρακτικές που θέλουν σωματεία-σφραγίδες, κομματικά παραμάγαζα χωρίς συνελεύσεις, χωρίς λειτουργίες, χωρίς διαδικασίες, "πολύγραφοι" έκδοσης ανακοινώσεων... τέτοιες λογικές και πρακτικές είναι που απωθούν τους εργαζόμενους από τα σωματεία τους και ευθύνονται για τη σημερινή άσχημα κατάσταση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.   

Τα συμπεράσματα που πρέπει να βγουν από τα παραπάνω είναι ότι, το ζήτημα της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος δεν είναι -δεν μπορεί να είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης και συνεννόησης με το σύστημα τα δεκανίκια του τους υπηρέτες του, αλλά ζήτημα αναμέτρησης με το κεφάλαιο τον ιμπεριαλισμό και το πολιτικό τους προσωπικό. Και φυσικά αναμέτρησης με τις μεγάλες αδυναμίες και ελλείψεις που έχει ο κόσμος της δουλειάς.

Μόνο που αυτές ξεπερνιόνται μέσα στους αγώνες και την ταξική πάλη, στον δρόμο της αντίστασης και διεκδίκησης που αναδεικνύει ότι δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης με την κυβέρνηση και τα ξένα και ντόπια αφεντικά της, που παράγει και εκφράζεται από στόχους πάλης για τα βασικά δικαιώματα στη ζωή μας. Εκεί που πραγματικά θα ανατραπεί ο αρνητικός για τους εργαζόμενους συσχετισμός.

Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να στηθεί από την “αρχή” πετώντας στο σκουπιδοτενεκέ όλες τις αντιλήψεις και λογικές που το έχουν φέρει στη σημερινή κατάσταση.

Οι δύσκολοι καιροί που βιώνουν οι εργαζόμενοι απαιτούν να αγωνιστούμε όχι απλά για να στηρίξουμε τα σωματεία απέναντι στις συνεχόμενες επιθέσεις του συστήματος και των κυβερνήσεών του, αλλά να τα “ξαναφτιάξουμε” πάνω σε μια άλλη βάση, δείχνοντας σε μια άλλη κατεύθυνση: ταξική, αγωνιστική, μαζική, με δημοκρατική λειτουργία σε σύγκρουση με τη γραμμή του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας.

Οργάνωση και αγώνας στους χώρους δουλειάς

Συνδικάτα ταξικά – Όχι κυβερνητικά ούτε ρεφορμιστικά

Το νομοσχέδιο-τερατούργημα δεν πρέπει να περάσει! Αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί!

Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στον δρόμο, μαζικά και απεργιακά.