θα συμβιβαστούμε;

του Αλέξη Φυτσιλή, καθηγητή

Όχι δεν εννοώ τον «έντιμο και επωφελή» συμβιβασμό που προετοιμάζει ο πρωθυπουργός. Εννοώ τον δικό μας. Αυτόν που μας προετοιμάζουν καιρό τώρα να αποδεχθούμε. Να αποδεχθούμε δηλαδή ότι τα δικαιώματα και η ζωή μας, το παρόν και το μέλλον του τόπου μας, ανήκουν αποκλειστικά στους δυνάστες μας και πρέπει να τύχουν της έγκρισής τους.

Να συμβιβαστούμε ότι η χώρα μας, αν δεν παίρνει τις δόσεις της, είναι μια χώρα ανίκανη και ανήμπορη που αναμένει το μοιραίο. Να αποδεχθούμε τους ληστές ως εταίρους, τους φονιάδες ως συμμάχους, τα αρπακτικά ως δανειστές και να πείσουμε τους εαυτούς μας πως οι μόνες μας επιλογές είναι αν θα ακριβύνουν τα φάρμακα ή τα τρόφιμα ή και τα δυο. Αν θα ανέβει ο ΦΠΑ στο 11% ή στο 13%, αν θα ιδιωτικοποιηθούν – συγνώμη «αξιοποιηθούν» – το    λιμάνι του Πειραιά, τα αεροδρόμια και το Ελληνικό ή μόνο τα δύο από τα τρία. Τελικά αν θα πρέπει στο όνομα της σκληρής (;!) διαπραγμάτευσης να παραιτηθούμε από τα δικαιώματά μας και να υποταχθούμε στη βαρβαρότητα;

Το ξέρω, ήδη έχεις τις ενστάσεις σου: «Η κυβέρνηση θέλει αλλά δεν την αφήνουν». «Δεν υπάρχουν λεφτά για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της». «Τι να κάνει την εκβιάζουν». «Τι καλύτερο μπορεί να γίνει, δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί»…

ΑΚΟΥΜΕ ΤΙ ΛΕΜΕ; Θα μπορούσαμε να ακούμε τον εαυτό μας να επαναλαμβάνει αυτά τα ερωτήματα πριν οκτώ μήνες; Όταν ήμασταν οργισμένοι από τις επιλογές των σαμαροβενιζέλων. Μήπως αντίθετα δεν ήταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις που ίσα-ίσα μας απηύθυναν τα παραπάνω όταν στριμώχνονταν από τις αντιδράσεις μας; Τώρα γιατί να γίνουν αποδεκτά;

Όποια μορφή ή όνομα κι αν δώσουν στη νέα συμφωνία-πρόγραμμα, μνημόνιο- με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ο κοινωνικός καιάδας των λαϊκών δικαιωμάτων θα συνεχιστεί και θα ενταθεί. Αυτό ορίζουν τα ξένα αφεντικά. Ένταση του ταξικού πολέμου, παραρτημοποίηση και ερήμωση της χώρας. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της «εθνικής σωτηρίας» που φέρνουν τα δάνεια των ιμπεριαλιστών από το 1823 ως σήμερα! Ο Τσίπρας θα φορέσει τη γραβάτα του και ο λαός ακόμη μια θηλιά στο λαιμό του.

Αντίστοιχα στο χώρο της εκπαίδευσης οι επιλογές που έχουμε είναι μεταξύ των «χασάπηδων» που τα προηγούμενα χρόνια τεμάχισαν το σώμα της παιδείας και έγδαραν μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα και του Μπαλτά; Και γιατί τα «ζόμπι» ξύπνησαν;

Η απάντηση βρίσκεται στην εκπαιδευτική πολιτική της συγκυβέρνησης που τους «δικαιώνει»! Οι διεκδικήσεις και τα αιτήματα του κλάδου συναντούν τη κατανόηση και τη συμφωνία του υπουργείου αλλά πέφτουν στο τοίχο της δημοσιονομικής προσαρμογής και των πλεονασμάτων. Τα κενά δεν θα «γεμίσουν», οι αίθουσες όμως θα ναι γεμάτες(27) μαθητές, το ωράριο παραμένει ως έχει από τη μνημονιακή αύξηση, το ίδιο παγωμένες παραμένουν οι μισθολογικές και βαθμολογικές εξελίξεις ενώ ουσιαστικά είμαστε ανασφάλιστοι. Πίσω από τις λέξεις κρύβεται η επαναφορά της αξιολόγησης που θα λέγεται «αποτίμηση»  και  δε θα έχει τιμωρητικό χαρακτήρα αλλά επιβράβευσης (δηλαδή τιμωρία δια της μη επιβράβευσης!!). Συμπερασματικά η νέα σχολική χρονιά θα μοιάζει με τις προηγούμενες ακόμα και σε επίπεδο διοίκησης.

Όχι δεν είναι ο σκοπός αυτού του σημειώματος να μαυρίσει τη ψυχή όσων διάβασαν τις προηγούμενες γραμμές. Αλλά η σωστή αναγνώριση της πραγματικότητας είναι και ο απαραίτητος οδηγός για να την αλλάξουμε. Πως πρέπει να πάμε;

Ούτε τηλεθεατές της διαπραγμάτευσης, ούτε αναμεταδότες των κυβερνητικών διλημμάτων για το αναγκαίο της «επώδυνης» συμφωνίας. Ούτε κυβερνητική συνιστώσα, ούτε μοχλός πίεσης για «αλλαγή πορείας». Ο λαός μας μαζί και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να χαράξουν τη δική του ανεξάρτητη πορεία προτάσσοντας τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους. Να κινηθούμε στην κατεύθυνση οικοδόμησης της αντίληψης ότι η ανακοπή, η αντιμετώπιση της επίθεσης ή ακόμη και η συνολική σε μια πορεία αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος απαιτεί επίμονα τη συγκρότηση ιδεολογική- πολιτική-οργανωτική των λαϊκών δυνάμεων.

Γιατί οι  όροι εργασίας, σπουδών, διαβίωσής μας δεν είναι, δε μπορούν να προκύψουν ως αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης αλλά αναμέτρησης με το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Δεν μπορούν να προκύψουν ως αποτέλεσμα συμβιβασμού αλλά σύγκρουσης με τους φορείς της εξαθλίωσης μας. Δεν μπορούν να προκύψουν ως αποτέλεσμα συνεννόησης και συνδιαχείρισης, αλλά ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ.

Χωρίς αυταπάτες και εφησυχασμούς. Απορρίπτοντας απόψεις που χαϊδεύουν τ’ αυτιά, που μας καθησυχάζουν, που μας αδρανοποιούν. Γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν εύκολες αλλά μόνο δύσκολες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν «γρήγορες» αλλά μόνο βασανιστικές λύσεις. Δεν υπάρχουν «έξυπνες» αλλά μόνο πραγματικές απαντήσεις.

Η συμφωνία που ετοιμάζεται να υπογράψει η συγκυβέρνηση πρέπει να βρει το λαό στους δρόμους,. Να γίνει αφετηρία ενός  νέου κύκλου αγώνων  έμπρακτης αμφισβήτησης της υποταγής στα ξένα και ντόπια αφεντικά.