για τον Ηλία Καμαρέτσο

Εάν ζούσε τώρα, θα πήγαινε στα μπλόκα θα μίλαγε με την Αγροτιά, θα έδινε δύναμη και κουράγιο σε όσους ειδικά φέτος χάσανε μεγάλο μέρος του βίος τους απ’ την καταστροφή που προκάλεσε η πολιτική του κεφαλαίου. Θα πήγαινε κοντά στους νέους και νέες που σηκώνουν το κεφάλι στο ζόφο ενός συστήματος που τους θέλει σκυμμένους με χέρια πάμφθηνα για την αύξηση της κερδοφορίας του. Κι οι νέοι θα βλέπανε ένα κοντό με φαλάκρα και ρούχα παλιακά, να τους μιλάει σαν συνομήλικος, για την κατεύθυνση της πάλης, για την ανατροπή των νομοσχεδίων, για το παρελθόν και τις δεκαετίες που το κίνημα έδωσε μάχες σε συνθήκες βαριές και αλλαγές μακάβριες, για νίκες και ήττες, για την πίστη στην λαϊκή υπόθεση. Για το τέλος που λέγαν οι αστοί της Ιστορίας όταν το Κόκκινο λάβαρο κατέβαινε… για όσους κι όσες το πήραν στα χέρια τους για να το σηκώσουν γενιές και γενιές μέχρι να στεριώσει μια για πάντα. Πάνε δέκα χρόνια που ο Λίας μας έφυγε, αλλά περιπλανιέται κι έρχεται στην σκέψη μας διαρκώς ειδικά όταν λαός και νεολαία βγαίνουν στο Δρόμο. Γιατί αυτός ήταν ο Λίας, ο δρόμος που απ' το παρελθόν βγάζει στα αλώνια του ήλιου, σε κείνα που ο Λαός θα κουμαντάρει την σοδειά του. Ο Κομμουνιστής Λίας, ο Καμαρέτσος, ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ( μ-λ)

Κωστής Αλεξίου