βαρύς χειμώνας για τους πλημμυροπαθείς

Έκλεισαν δύο μήνες από τις πλημμύρες του Daniel, ο χειμώνας είναι μπροστά και τα προβλήματα παραμένουν «βουνό» στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας. Δύο μήνες μετά και ακόμα υπάρχουν ξεσπιτωμένοι και άστεγοι πλημμυροπαθείς που κοιμούνται σε κλειστά γυμναστήρια, σε συγγενείς και γείτονες, αντιμέτωποι με την αδιαφορία κυβέρνησης-περιφέρειας-δήμου που ακόμα δεν τους έχουν εξασφαλίσει ανθρώπινη στέγαση. Πλημμυροπαθείς που ακόμα δεν πήραν ούτε ευρώ αποζημίωση, πλημμυροπαθείς που χάσανε τις περιουσίες τους, που έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς σοδειά, χωρίς εισόδημα…

Ακόμα και σήμερα, δύο μήνες μετά, υπάρχουν περιοχές που είναι ακόμα πλημμυρισμένες. Δρόμοι, γέφυρες και υποδομές που ακόμα δεν αποκαταστάθηκαν. Χωριά που η πρόσβαση γίνεται από παράδρομους. Στα πλημμυρισμένα χωριά επικρατεί ερημιά και εγκατάλειψη. Σπίτια σκοτεινά, κλειστά καφενεία, έρημοι δρόμοι. Και παντού λάσπη, μυρωδιά μούχλας και

πρόχειρες χωματερές με «βουνά» από ρούχα, έπιπλα, κλινοσκεπάσματα, ηλεκτρικές συσκευές που έπνιξε η λάσπη. Εκατοντάδες οι οικογένειες που ξεσπιτώθηκαν και τώρα είναι στο νοίκι. Στο Βλοχό κανένα από τα τέσσερα καφενεία του χωριού δεν λειτουργεί. Στο Δήμο Παλαμά, ακόμα και σήμερα, δύο μήνες μετά και τα χωριά Άγιος Δημήτριος, Βλοχός, Κοσκινάς, Ιτέα, Αστρίτσα, Λεύκη, Ορφανά, Πέτρινο, Συκεώνα και Φύλλο (ΕΔΩ) δεν έχουν πόσιμο νερό. Οι κάτοικοι ζουν με την αγωνία της επόμενης βροχής αφού τα αναχώματα είναι ακόμα «σπασμένα» και η όποια αποκατάσταση γίνεται με ρυθμούς χελώνας.

Δύο μήνες μετά και πάνω από το 40% των πλημμυροπαθών ακόμα δεν έχουν εισπράξει την αποζημίωση των 6.600 ευρώ για την οικοσκευή τους (αυτή την αποζημίωση που ο υφυπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Χρ. Τριαντόπουλος μας έλεγε ότι θα μπει στους λογαριασμούς αυτόματα, «με ένα κλικ»…). Αλλά και αυτά τα 6.600 δεν φτάνουν για να ξαναστήσεις από την αρχή ολόκληρο σπιτικό.

Χιλιάδες αγροτικές οικογένειες είναι σε απόγνωση. Η αγροτική παραγωγή έχει καταστραφεί σχεδόν στο σύνολό της και σε όσα, ελάχιστα, βαμβακοχώραφα μπόρεσαν και μάζεψαν, τα κιλά είναι ελάχιστα και το βαμβάκι υποβαθμισμένο. Στην Καρδίτσα, γεωπόνοι και παραγωγοί εκτιμούν ότι στο βαμβάκι θα έχουμε μείωση παραγωγής πάνω από 80% σε σχέση με πέρυσι. Ίδια η εικόνα και στο καλαμπόκι και στις άλλες καλλιέργειες που μέσα στη λάσπη σαπίζουν αμάζευτες στα χωράφια.

Στα χωριά του Θεσσαλικού κάμπου όπου άλλες χρονιές τέτοια εποχή έβλεπες απέραντα βαμβακοχώραφα κατάφορτα με «λευκό χρυσό» και ένα αδιάκοπο πήγαινε-έλα από αγρότες, τρακτέρ, συλλεκτικές, δαγκάνες, νταλίκες και πλατφόρμες, τώρα βλέπεις πνιγμένα χωράφια, σάπιες και κατεστραμμένες σοδειές, μαντριά γκρεμισμένα, αγροτικά μηχανήματα θαμμένα στη λάσπη, λάστιχα, καρούλια και αγροτικά εργαλεία παρασυρμένα στο δρόμο και στα αναχώματα… Ακόμα και τώρα, δύο σχεδόν μήνες μετά τις πλημμύρες, τα χωράφια ακόμα κρατάνε νερό, η λάσπη ακόμα δεν ξεράθηκε και οι συλλεκτικές και τα τρακτέρ ακόμα δεν μπορούν να μπουν στα χωράφια, ούτε για τη συγκομιδή ούτε για τα φθινοπωρινά οργώματα. 

Χιλιάδες οι αγρότες που έμειναν χωρίς σοδειά και χωρίς εισόδημα και από την άλλη φορτωμένοι με χρέη σε τράπεζες, σε γεωπόνους και σε εμπόρους. Χρέη που υπολόγιζαν να τα ξεπληρώσουν με την πώληση της σοδειάς τους… Παράλληλα, κινδυνεύουν να χάσουν και επιδοτήσεις (στο βαμβάκι 73-75 €/στρέμμα από τη «συνδεδεμένη ενίσχυση») αφού η σοδειά τους δεν καλύπτει τα ελάχιστα κιλά που απαιτούνται. Η κυβέρνηση, αντί να δεσμευτεί για αναπλήρωση εισοδήματος και για αποζημιώσεις στο 100% της ζημιάς, ανακοινώνει προκαταβολές έναντι αποζημιώσεων (στο βαμβάκι από 50 έως 140 ευρώ το στρέμμα και στο καλαμπόκι από 40 έως 110 ευρώ το στρέμμα) που και αυτές τις προκαταβολές ακόμα δεν τις είδαν οι αγρότες και ούτε βέβαια αναπληρώνουν το χαμένο τους εισόδημα.

Για τα «κόκκινα» σπίτια, αυτά δηλ. που έπεσαν ή είναι μη κατοικήσιμα (υπολογίζονται σε πάνω από 300 στο Δήμο Παλαμά), η κυβέρνηση ανακοίνωσε «στεγαστική συνδρομή» μέχρι 1.000 ευρώ το τετραγωνικό, από τα οποία μόνο το 80% θα είναι δωρεάν κρατική αρωγή, ενώ το υπόλοιπο 20% θα είναι άτοκο τραπεζικό δάνειο, που όμως οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να το δώσουν, όπως έγινε δηλαδή και στον «Ιανό». Από την άλλη, μπαίνουν μια σειρά κόφτες και πλαφόν (π.χ. παλαιότητα σπιτιού, δηλούμενη αξία στον ΕΝΦΙΑ κ.λπ.) που η «στεγαστική συνδρομή» φτάνει να μην καλύπτει ούτε το 50% του κόστους ανακατασκευής.

Όσο για τις υποδομές και τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης; Όπως αποδείχτηκε, όλα αυτά τα χρόνια μετά την καταστροφική πλημμύρα από τον «Ιανό» (Σεπτέμβρης 2020) δεν έγινε κανένα ουσιαστικό έργο αντιπλημμυρικής θωράκισης και τα μόνα που έγιναν ήταν έργα-«μπαλώματα» και έργα αποκατάστασης των ζημιών. Κυβέρνηση, Δήμοι και Περιφέρειες, από τη μια, μιλάνε προκλητικά για «κλιματική αλλαγή» (θέλοντας έτσι να συγκαλύψουν και να απαλλάξουν το κεφάλαιο από τις ευθύνες του για την καταστροφή του περιβάλλοντος και τη λεηλασία της φύσης) και, από την άλλη, αδιαφορούν για έργα προστασίας του λαού, μοιράζοντας τα κρατικά κονδύλια και τα διάφορα ΕΣΠΑ σε έργα βιτρίνας και σε έργα για την εξυπηρέτηση του «επιχειρείν» και του μεγάλου κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή που μιλάνε για «κλιματική κρίση» και για «ακραία καιρικά φαινόμενα», τα αντιπλημμυρικά έργα χαρακτηρίζονται ως «μη επιλέξιμα» (εκτός αν το φαινόμενο είναι επαναλαμβανόμενο!) και δεν χρηματοδοτούνται από την ΕΕ. Και όσα έργα και αποκαταστάσεις υποδομών προγραμματίζονται να γίνουν, θα γίνουν με τις προηγούμενες προδιαγραφές, δηλ. να αντέχουν πλημμύρες 50ετίας, όταν οι πρόσφατες πλημμύρες στη Θεσσαλία ξεπέρασαν εκείνες της 100ετίας (ΕΔΩ)! 

Οι κάτοικοι της Θεσσαλίας και της χώρας δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» όσο μια ακραία ταξική και ακραία αντιλαϊκή πολιτική που αδιαφορεί για το βιος και τη ζωή τους, που λεηλατεί το παρόν και το μέλλον τους. Απέναντι σε μια τέτοια πολιτική που άλλοτε μας καίει και άλλοτε μας πνίγει, μια πολιτική εγκληματική που αδιαφορεί για τη ζωή και το μέλλον του λαού, δεν φτάνει μόνο η οργή και η αγανάκτηση. Χρειάζεται αυτή η οργή και η αγανάκτηση να γίνουν μαζικό κίνημα, αγώνας, διεκδίκηση. Για ζωή και μέλλον.

Π.Σ.