9 Νοέμβρη: μαζική η απεργιακή κινητοποίηση, ζητούμενο η συνέχεια και κλιμάκωση

«Κάτι από παλιά» θύμιζε η σημερινή απεργία στην Καρδίτσα. Μετά από χρόνια η κεντρική πλατεία της πόλης γέμισε ξανά. Δεκάδες ήταν τα σωματεία και εκατοντάδες οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες που συμμετείχαν σε μια μεγάλη και μαζική απεργιακή συγκέντρωση. Ικανοποιητικά τα απεργιακά ποσοστά, όχι όμως και εντυπωσιακά: 15% στους δασκάλους, 20% στους καθηγητές, σχεδόν 100% στους τεχνικούς της COSMOTE, στην Εθνική Τράπεζα, στον Δήμο Λ.Πλαστήρα κλπ. Πολλά επίσης ήταν και τα μαγαζιά που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Εμπορικού Συλλόγου και έκλεισαν για ένα 2ωρο, συμμετέχοντας στην απεργιακή κινητοποίηση. Μαζί με τους εργαζόμενους βρέθηκαν και κάμποσοι αγρότες αλλά και μαθητές από το Μουσικό Σχολείο κ.α. Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, είχαμε κοινή συγκέντρωση από ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ενώ εμφανής ήταν και η «προεκλογική» κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Νωρίτερα από τη συγκέντρωση των ΠΑΜΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, επίσης στη κεντρική πλατεία (μπροστά από την ALPHA BANK),  καλούσαν σε διακριτή (προ)συγκέντρωση, οργανώσεις, σχήματα και συλλογικότητες της αριστεράς. Με πανό συμμετείχαν το Δίκτυο Αλληλεγγύης και Αγώνα, το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι και το ΚΚΕ(μ-λ). Τις προηγούμενες ημέρες, τόσο από το ΚΚΕ(μ-λ) όσο και μετά από συντονισμό οργανώσεων και συλλογικοτήτων, είχαν γίνει παρεμβάσεις για την προπαγάνδιση της απεργίας (ΕΔΩ και ΕΔΩ). Μετά τη συγκέντρωση (και τις ατέλειωτες ομιλίες που έδιωξαν κόσμο από την πλατεία…) ακολούθησε μαζική πορεία στους δρόμους της πόλης.

Η σημερινή απεργία δεν γίνονταν βέβαια για «ένα ολιστικό σχέδιο (!) για την αντιμετώπιση της κρίσης», δεν γίνονταν για «αναδιανομή πλεοναζόντων κερδών και πλούτου (!)», ούτε για «να υπάρξουν άμεσες επενδύσεις (!) για την αντιμετώπιση της κρίσης» και για «να έχουν μια θέση στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου» (!!!) οι εργατοπατέρες, όπως έγραφε στη προκήρυξή της η ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στην απεργία για να εκφράσουν την αντίθεσή τους, την οργή και την αγανάκτησή τους απέναντι σε μια πολιτική που τους φτωχοποιεί και τους εξαθλιώνει. Και αν οι εργατοπατέρες κήρυξαν μια απεργία-τουφεκιά στον αέρα, χωρίς συνέχεια και κλιμάκωση, για να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή, να διασφαλίσουν τις καρέκλες τους και να τους αποδεχτεί η κυβέρνηση ως «συνομιλητές», για τους εργαζόμενους άλλο είναι το ζητούμενο: η οργή και η αγανάκτηση να μην εκτονωθεί-εξαργυρωθεί στις επερχόμενες κάλπες αλλά να γίνει οργάνωση και αγώνας, να υπάρξει συνέχεια και κλιμάκωση για να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική και να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι το παρόν και το μέλλον που δικαιούνται.