βιβλιοπαρουσίαση-συζήτηση για το 1821

Με αφορμή το βιβλίο του Σπύρου Αλεξίου "21 ρωγμές στην επίσημη ιστορία για το 1821", συζητάμε για το 1821, την ιστορία, την επανάσταση, την αριστερά... ;αύριο Σάββατο 25 Σεπτέμβρη, 7 μμ, στο καφέ ΡΟΠΤΡΟΝ (αίθριο δημοτικής αγοράς).  Από την Εισαγωγή του βιβλίου που έχει υπότιτλο “Μια συζήτηση που δεν σταμάτησε ποτέ”, διαβάζουμε:
«Το “όλοι μαζί“ δεν αποτελεί φληνάφημα της εποχής μας. Επιδιώχθηκε να κυριαρχήσει η άποψη πως “όλοι μαζί κάναμε την Επανάσταση”, πλούσιοι και φτωχοί, προύχοντες, μαρινάροι και ακτήμονες. Το βασικό ήταν πως “όλοι ήμασταν Έλληνες”. Ήρωες, λοιπόν, ο Νικηταράς και ο Κανάρης, ήρωες ο Κουντουριώτης και ο Κωλέττης. Εξαφανίστηκαν οι συνεργάτες των Οθωμανών, τόσο οι επώνυμοι όπως ο κοτζάμπασης των Αγράφων Τσολάκογλου (το έχει διαχρονικά το όνομα) όσο και πολλοί ανώνυμοι, ας μην το κρύβουμε. Εξαφανίστηκαν οι εθνικές γαίες, το αίτημα δηλαδή της διανομής τους στους ακτήμονες αγωνιστές, ως βασικό επίδικο της Επανάστασης.
Από την άλλη, εξαφανίστηκαν ακόμα και απλές αλήθειες για τη γλώσσα που μιλούσαν ο Μπότζαρης, ο Τσαβέλας, η Μπουμπουλίνα και ο Μιαούλης. Εξαφανίστηκαν η εθνικότητα του Μαυροβούνιου Βάσου Μαυροβουνιώτη και του Βούλγαρου Χριστόδουλου Χατζηπέτρου. Ήταν απαγορευμένη η λέξη “Αρβανίτης”, ψάχνει κάποιος να βρει έστω και μία αναφορά της επίσημης ιστορίας στην άποψη του Κολοκοτρώνη για ελληνοαλβανικό κράτος ή στην σπουδαία στρατηγική σύλληψη της συμμαχίας Ελλήνων και Αλβανών, που αν κρατούσε πάνω από έναν χρόνο, θα δημιουργούσε άλλα δεδομένα συνολικά για τα Βαλκάνια.
Εκτός από Έλληνες, οι επαναστάτες παρουσιάζονταν όλοι ως χριστιανοί ορθόδοξοι, που πολεμούσαν με τις ευλογίες της επίσημης εκκλησίας. Η κάθαρση του ανώτερου κλήρου ήταν αναγκαία, αποτελούσε πυλώνα της ιδεολογικής κυριαρχίας. Έτσι δημιουργήθηκαν οι μύθοι των κρυφών σχολειών και της 25ης Μαρτίου, ενώ αποκρύφθηκαν η δράση του Ιγνάτιου Άρτης δίπλα στον Αλή Πασά, οι αφορισμοί του Γρηγορίου Ε’ και η κραυγή “εξωλέστατε” που εκτόξευσε ο Π.Π.Γερμανός κατά του Παπαφλέσσα στη Βοτσίτσα.
Ένας τρίτος σημαντικός άξονας ήταν οι φιλέλληνες. Αρχικά η επίσημη ιστορία τους εμφάνιζε να δρουν ατομικά και προβάλλονταν τυχοδιώκτες και πράκτορες, όπως ο Μάσον ή ο Κόχραν, αλλοπρόσαλλοι ρομαντικοί, όπως ο Μπάιρον, ενώ αντίθετα αποσιωπάτο ο ρόλος ιδεολόγων αγωνιστών, όπως ο Μιρζέφσκι ή ο Άστιγξ.
(…)
Το λεγόμενο αναθεωρητικό ρεύμα ήρθε ως απάντηση στο κοινωνικό και ιδεολογικό παράδοξο που ήθελε την παντοδυναμία της κυρίαρχης τάξης να μην εκφράζεται με ιδεολογική κυριαρχία στο πεδίο της ιστορίας, αντίθετα τα αφηγήματά της να έχουν αποδομηθεί στη κοινωνική συνείδηση. (…) Στην περίπτωση της Επανάστασης το αναθεωρητικό ρεύμα απέρριψε τις κατασκευές του επίσημου αφηγήματος και τις αντικατέστησε με την εκσυγχρονιστική γραμμή. (…)
Δεν υπήρξε, υποστηρίζουν, νίκη της Επανάστασης που οφειλόταν στο θάρρος των Ελλήνων και στου “Χριστού την πίστη την αγία”. Η επανάσταση ηττήθηκε στρατιωτικά, άλλωστε η νίκη της ήταν αδύνατη. Δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, διότι οι ευφυείς εκσυγχρονιστές φιλελεύθεροι προχώρησαν στη σύναψη δανείων, γεγονός που δημιούργησε υλικό συμφέρον και οδήγησε σε αλλαγή στάσης της Αγγλίας, και τελικά στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, που αυτή μας απελευθέρωσε. Τα οφέλη από αυτήν την επιλογή ήταν πολλαπλά: όχι μόνο δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, αλλά (ευτυχώς!) ήταν και προσανατολισμένο στην πολιτισμένη, φιλελεύθερη Δύση, πορεία που ολοκληρώθηκε με την ένταξή μας στην Ε.Ε. Ένα πρόσκομμα που απείλησε αυτήν την ευλογημένη πορεία, ο “δικτάτορας” Καποδίστριας, ευτυχώς εξέλειπε, καθώς το συνταγματικό και δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων όπλισε το χέρι των Μαυρομιχαλαίων. (…)

Η αιχμή αυτού του ρεύματος, η συνισταμένη όλων των θέσεών του, είναι η απόρριψη της διαδικασίας της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας με την απαξίωση του ρόλου και της σημασίας της και την ανάδειξη ως καθοριστικών των κινήσεων κορυφής, των ευφυών εμπνεύσεων των ηγετών.(…)”