να ανατραπεί το κλίμα απογοήτευσης και υποταγής

η διέξοδος στο ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ

των Νίκου Φιλίππου και Αλέξη Φυτσιλή

“Τώρα για άλλους μιλάμε, για άλλα μιλάμε, έτσι ξεχνάμε…”. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί η κατάσταση που κυριαρχεί στα σχολεία μας. Μας βάζουν να συζητάμε τα «χαλαρά» σαν αγχολυτικά και να απωθήσουμε από τη σκέψη μας τα σοβαρά ζητήματα της ζωής μας μήπως μας «ξεχάσουν» και αυτά… Ή να δεχτούμε ότι όλα είναι από πάνω καθορισμένα και δεν αλλάζουν…

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τα αμέτρητα μέτρα που έρχονται να προστεθούν σ’ όλα τα προηγούμενα. Η απογοήτευση, η μοιρολατρία, η ανημπόρια, η επικράτηση εντός μας «ότι δε γίνεται τίποτα», τελικά η αποδοχή, η παράδοση στην εξαθλίωση, στη βαρβαρότητα, η υποταγή.

Μπορούμε όμως να παραιτηθούμε από τη ζωή; Γιατί ενώ όλα τα μνημονιακά μέτρα των τελευταίων χρόνων είναι παρόντα, αυτά που έρχονται  θα δώσουν ένα συντριπτικό χτύπημα στην εργασία μας, στις σπουδές των μαθητών μας, στο εισόδημά μας, στην περίθαλψη-ασφάλιση μας, στο δικαίωμα μας συλλογικά και οργανωμένα να διεκδικούμε τα προηγούμενα. Τόσο το παλιό όσο και το “νέο” μνημονιακό καθεστώς, τόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όσο και η αντιπολίτευση, μας “υπόσχονται” κι άλλα δάκρυα και αίμα, πόνο και δυστυχία. Εξαθλίωση για το λαό και λεηλασία του τόπου από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά ΗΠΑ - ΕΕ. Και στο φόντο ιμπεριαλιστικές βόμβες που γεννούν εκατομμύρια απελπισμένους πρόσφυγες.

Το ίδιο μαύρο νήμα συνδέει τα κενά στα σχολεία και τις ελαστικές σχέσεις των αναπληρωτών που θα έρθουν να τα καλύψουν και τις νέες περικοπές. Ίδια είναι η πολιτική που γεμίζει τις σχολικές τάξεις με 27-30 μαθητές, που εξαγγέλλει μαθητεία για τους μαθητές των ΕΠΑΛ και νέους ταξικούς φραγμούς στο δικαίωμα στις σπουδές, με τη κινητικότητα στο δημόσιο και την υλοποίηση των «βέλτιστων πρακτικών» του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. για αύξηση του ωραρίου μας και νέες συγχωνεύσεις -κλεισίματα σχολείων. Πλεόνασμα επίθεσης στις τσέπες μας με απανωτά ραβασάκια και mail για πληρωμές φόρων, συμπληρωμένο με το νέο μισθολόγιο με τις νέες περικοπές και τη σύνδεση του με την αξιολόγηση. Δίκες - καταδίκες αγωνιστών εκπαιδευτικών (Σάμος) και προγράμματα συνεργασίας(!) σχολείου – αστυνομίας πάνε μαζί με τη μνημονιακή υποχρέωση για “αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης”, περιτύλιγμα της επιχείρησης διάλυσης των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων.

«Εντάξει όλα αυτά αλλά τι να κάνουμε;» Ναι, πράγματι, αυτό είναι το ζήτημα. Πρώτα-πρώτα όμως να αναγνωρίσουμε σε τι ΔΕΝ πρέπει να ελπίζουμε: Δεν πρέπει να ελπίζουμε σε μια… αμοιβαία επωφελή συμφωνία που θα φέρουν τα τραπέζια «διαλόγου» με τους υπουργούς και τη διοίκηση. Στις, χωρίς τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, ατελείωτες συζητήσεις εκπροσώπων-συνδικαλιστών στο υπουργείο και στις διευθύνσεις εκπαίδευσης. Στις μηνύσεις και τις προσφυγές στα δικαστήρια. Στην υποκατάσταση των απεργιών και διαδηλώσεων από απεργίες που καλεί η συνδικαλιστική ηγεσία και τις υπονομεύει ταυτόχρονα. Στην αναζήτηση «λύσεων» στους αιρετούς και στους διευθυντές που έχουν εκλεγεί με τη ψήφο μας αλλά θα κληθούν να παίξουν τον ίδιο με πριν ρόλο. Στη συνδιαχείριση με τη διοίκηση. Στην αναμονή των νέων εκλογών τόσο βουλευτικών όσο και στα σωματεία μας που θα αλλάξουν δήθεν τους συσχετισμούς που μας προκύπτουν μετά την κάλπη χειρότεροι. Συμπερασματικά  πρέπει να πεταχτούν στο σκουπιδοτενεκέ όλα αυτά που μας κρατούν στη γωνία θεατές των εξελίξεων και όχι πρωταγωνιστές. Που συντηρούν την παράλυση και την αδράνεια στο κλάδο, που αναπαράγουν το ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ και ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.

Όταν αυτοί τα βρίσκουν στη βουλή, η μόνη αντιπολίτευση είναι οι απεργοί οι διαδηλωτές οι εργαζόμενοι που αγωνίζονται για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα τους. Οι ανάσες που χρειαζόμαστε, η καλύτερη ζωή με δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, στη δουλειά δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο ως αποτέλεσμα αναμέτρησης με αυτούς που μας τη στερούν. Δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο ως αποτέλεσμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και ΠΑΛΗΣ. Στον αγώνα για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Αυτόν τον δρόμο πρέπει ν' χαράξουμε-ανοίξουμε-βαδίσουμε. Γιατί όλα όσα ψάχνουμε σ' αυτόν το δρόμο βρίσκονται, της  σύγκρουσης με την κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της.  Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς και στη διαλυτική στάση ΔΟΕ-ΟΛΜΕ αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Να ανοίξει η συζήτηση μέσα στον κλάδο για όλα αυτά. Να γίνει ΑΜΕΣΑ κύκλος Γενικών συνελεύσεων. Να τις μαζικοποιήσουμε για ν' αποφασίσουμε και να υλοποιήσουμε πρόγραμμα δράσεων-διαδηλώσεων -απεργιών για την ανατροπή του 3ου μνημονίου και των δυο προηγούμενων.

Ενάντια στα ιμπεριαλιστικά δεσμά ΕΕ – ΗΠΑ – ΔΝΤ και στην κυβερνητική πολιτική, ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ

Μόνιμη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινους μισθούς, με ασφάλιση – περίθαλψη για όλους.

Ενάντια σε κάθε αξιολόγηση – Δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες- Να αρθούν ΟΛΕΣ οι συνδικαλιστικές διώξεις!

Ενάντια σε διαθεσιμότητα, κινητικότητα, απολύσεις, ελαστικές εργασιακές σχέσεις - Μόνιμοι διορισμοί!

Ενάντια στους ταξικούς φραγμούς- Δωρεάν σπουδές για όλους.

Συνδικάτα ταξικά και αγωνιστικά - όχι κυβερνητικά και συνδιαχειριστικά.

Για τις

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Νίκος Φιλίππου

Αλέξης Φυτσιλής