όσα η κίνηση φέρνει στο φως

για το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 12 Νοέμβρη

της Λένας Γκαραγκάνη

Και τώρα τι έχεις να πεις συνάδελφε;

Συνάδελφε, τώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν και μαζί τους καταρρέουν οι αυταπάτες, οι ψευδαισθήσεις, τα καλοσχεδιασμένα άλλοθι και οι δικαιολογίες, είναι ώρα να τα πούμε.

Να πούμε την αλήθεια, χωρίς να χρονοτριβούμε, αφού η αλήθεια απεχθάνεται την καθυστέρηση και αναγκάζεται να κραυγάσει μέσα απ’ τη φωνή των παιδιών μας.

Θα κλείσεις τ’ αυτιά σου; Πάλι;

Θα καμωθείς τον πολυάσχολο;

Αλήθεια για πόσο ακόμα νομίζεις πως θα έχεις τη δουλειά σου, για να πολυ-απασχολείσαι; Τη δουλίτσα σου να λέμε καλύτερα, γιατί τέτοια την κατάντησαν και δεν τους έβαλες αρκετά εμπόδια. Άλλωστε είναι κάμποσος καιρός που η εργασία βαφτίστηκε «απασχόληση», έτσι για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο να μην αμείβεται. Αφού δεν εργάζεσαι και απλά απασχολείσαι, θέλεις και να αμείβεσαι; Ο υπουργός ενός υπουργείου, που ακόμα λέγεται «υπουργείο Παιδείας» δεν θα μπορούσε να είναι πιο σαφής: θα βρει εθελοντές που θα αμείβονται με μόρια. Δεν χρειάζονται μισθό για να ζήσουν. Θα έχουν τα «πολύτιμα» μόρια.

Στη σημερινή εποχή, που οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή όλων των πραγμάτων, αφού μετράνε και τη δεκάρα, αλλά δείχνουν να αγνοούν την πραγματική αξία των πραγμάτων, τα παιδιά έχουν καταλάβει καλύτερα απ’ όλους μας την αξία της ζωής τους και αποφάσισαν να μην αποδεχτούν την αγοραία τιμή της.

Καταλαβαίνουν. Καταλαβαίνουν πολύ καλά. Βλέπουν πίσω και κάτω απ την ατσαλάκωτη επιδερμίδα της ηγεσίας αυτού του τόπου όλη την ασκήμια και τη βρωμιά. Είναι μια ηγεσία που θυμίζει όλο και περισσότερο το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι. Δεν ξεγελιούνται απ΄ την εικόνα, τη φτιασιδωμένη με τα χίλια μερεμέτια των καλοπληρωμένων ψιμυθιολόγων ΜΜΕ, την εικόνα μιας κοινωνίας που την πνίγει η φτώχεια και παραλύει, βυθισμένη στην αβεβαιότητα και στην αναμονή, αναμονή για τι άραγε;

Τα παιδιά ξέρουν πως, αν υπάρχει η ελάχιστη ελπίδα να αγγίξει κανείς τα αυτιά των άλλων, των ισχυρών, αυτών με το ηγεμονικό ύφος, δεν θα το πετύχει, παρά μόνο αν τα λόγια του έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή οξύτητα. Να γιατί  εδώ ο  χλευασμός οξύνεται και κατεβάζει τον αντίπαλο απ’ το βάθρο του. Τον φέρνει στο πραγματικό του μέγεθος. Κοιτάει τον αντίπαλο κατάματα και λέει: «ποιος είσαι συ που θα διαλύσεις το παρόν μου και το μέλλον μου;» Όλη η αλήθεια βρίσκεται μέσα στα συνθήματά τους, αυτά που γράφουν στα πανώ και αυτά που ηχούν ρυθμικά στους δρόμους:

«Πολιτικοί, με τα λεφτά στο στόμα, μη μου χαλάτε τα’ όνειρο, είμαι παιδί ακόμα»

«Κοινωνίες προβάτων, γενούν λύκους»

«Φοβάμαι για το μέλλον, γι’ αυτό παλεύω για το παρόν»

«Στα σχολεία της ύπνωσης, τα όνειρα μάς κρατάνε ξύπνιους»

«Όχι στην Τράπεζα Θυμάτων, δεν είμαστε γενιά προβάτων»

«7 ώρες σχολείο, 10 φροντιστήριο, κάτω το νέο Λύκειο, είναι κολαστήριο»

«Δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, είναι που μας τρώνε όλη μας τη ζωή»

«Το σχέδιό τους είναι σχολεία μαγαζιά, με γονείς πελάτες κι αμόρφωτα παιδιά»

«Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν αδικούνται»

«Δεν θα περάσει το νέο σύστημα γιατί ... φυσάει κόντρα»

«Η νέα γενιά έχει ιδανικά. Ούτε ξεπουλιέται, ούτε προσκυνά»

«Θέλουμε σχολεία, καθηγητές, βιβλία. Όχι μαθητεία, απλήρωτη εργασία»

«Όχι Παιδεία για λίγους κι εκλεκτούς. Αγώνας ενάντια στους ταξικούς φραγμούς»

«Κάτω τα χέρια σας από τα μυαλά μας !!!»

«Για να δεις τα’ αστέρια, πρέπει να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά. Αγώνας ενάντια στο Νέο Λύκειο. Έχουμε δικαίωμα στα όνειρα»

«Όπως επί Αρσένη το ’98, το σύστημα θα πέσει μ’ αγώνα μαζικό»

Συνάδελφε, όταν τα παιδιά είναι τόσο καθαρά και σαφή, εσύ ξέρεις πια πως δεν κοροϊδεύεις κανέναν, όταν λες ότι περιμένεις να πεισθείς για να αντισταθείς. Η απόφαση για αντίσταση δεν είναι ποτέ αποτέλεσμα επιτυχημένης πειθούς. Αυτό που είναι αποτέλεσμα επιτυχημένης πειθούς είναι ο συμβιβασμός και η εξοικείωση με την καταστροφή, που τελικά ισοδυναμεί με συνέργεια και συνενοχή στην καταστροφή. Η απόφαση για αντίσταση είναι αποτέλεσμα της ανάγκης. Και το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους, πως υπάρχει αυτή η ανάγκη, είτε το ομολογείς, είτε όχι.

Και επειδή οι ευτυχισμένοι καιροί, αυτοί οι καιροί που θα μπορούμε να αντιμετωπίζουμε ήρεμα τις προσβολές των υπουργών και να λειτουργούμε με πραότητα, δεν έχουν έρθει ακόμη, τα παιδιά μάς θυμίζουν πως αυτοί οι καιροί υπάρχουν και είναι το μέλλον τους. Και το δικό μας μέλλον μαζί. Ας βιαστούμε λοιπόν. Έχουμε να παραλάβουμε μια σκυτάλη απ’ τα χέρια τους.

Λένα Γκαραγκάνη

Πρόεδρος ΕΛΜΕ Καρδίτσας