δίπλα στην εξαθλίωση, όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού - Ενάντια σε ποιους και μαζί με ποιους χρειάζεται να παλέψει ο λαός;

Η ελληνοτουρκική ένταση με κινητοποιήσεις στόλων στο Αιγαίο και τη Ν.Α. Μεσόγειο και με απειλές για θερμή σύγκρουση, αναβάλλεται για να επανέλθει! Οι αντιθέσεις των δύο αστικών τάξεων κατέβηκαν από το «ράφι» (όπου τις είχε «βάλει» ο Α. Παπανδρέου κηρύσσοντας σε άλλες διεθνείς συνθήκες το «μη πόλεμο») και ενεργοποιούνται ξανά! Αυτό που τις ενεργοποιεί και τις φουντώνει δεν είναι άλλο από την ολοένα μεγαλύτερη ένταση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αντιθέσεων σε όλη την περιοχή. Αυτές οι επεμβάσεις και οι αντιθέσεις αποτελούν το έδαφος και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι δύο αστικές τάξεις θεωρούν ότι έχουν την «ευκαιρία» ή την ανάγκη να προβάλλουν τα θέλω τους και τις αντιδραστικές τους επιθυμίες. Να αιτηθούν και να διεκδικήσουν από τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους, ρόλους και θέσεις στην περιοχή, η κάθε μία σε βάρος της άλλης. Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο «μη πόλεμος» αναδεικνύει την άλλη του πλευρά, τη «μη ειρήνη».

Τα αδιέξοδα, συνεπώς, αναπαράγονται και οι κίνδυνοι για τους δύο λαούς αλλά και όλους τους λαούς της περιοχής, ανακυκλώνονται και μεγαλώνουν. Η γραμμή της «εθνικής ομοψυχίας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα», σε όλες τις εκδοχές της, είναι η γραμμή υποταγής του λαού, που καλείται

να συρθεί πίσω από τα αδιέξοδα της αστικής τάξης και κάτω από τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και σχεδιασμούς. Είναι η γραμμή που αφήνει ανοιχτό τον δρόμο σε κάθε τυχοδιωκτισμό, ακόμα και σε έναν άδικο πόλεμο, με τους λαούς να γίνουν κρέας στα κανόνια.

Επιπλέον, αυτή η γραμμή αξιοποιείται και για να επιβληθεί η υποταγή στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στις απαγορεύσεις, στη φασιστικοποίηση. Στη «μη κανονικότητα», που όλα τα διεθνή και ντόπια δεδομένα δείχνουν πως θα γίνει πολύ πιο άγρια το επόμενο διάστημα. Ο λαός, όμως, για τη ζωή του, για την τύχη της χώρας, πρέπει να πει τα δικά του «θέλω», να προβάλλει και να παλέψει τα δικά του δικαιώματα, τη δική του προοπτική. Ενάντια στην εξάρτηση, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε αλληλεγγύη και κοινή πάλη με τον λαό της Τουρκίας και όλους τους λαούς της περιοχής. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική κατεύθυνση που χρειάζεται να συναντήσουν οι διεργασίες αγώνα που ήδη συντελούνται! (…)

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και τα εκρηκτικά της αδιέξοδα, είναι προφανές ότι η λαϊκή πάλη βρίσκεται μακριά από τις απαιτήσεις που η κατάσταση αυτή βάζει. Αποτυπώνεται, δηλαδή, και σε αυτό το ζήτημα, αυτό που συνολικά ονομάζουμε αρνητικός συσχετισμός ανάμεσα στον λαό και το σύστημα και προφανώς σε βάρος του λαού. Και αποτυπώνεται πριν από όλα πολιτικά και με συγκεκριμένο για το ζήτημα τρόπο. Η πλειοψηφία των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα όχι μόνο δεν αγωνίζονται για την πολιτική χειραφέτηση του λαού από τον αντιδραστικό αστικό μύθο, αλλά αντίθετα τον αναπαράγουν σε όλους τους τόνους. Η «προκλητικότητα και επιθετικότητα της Τουρκίας» είναι ο βασικός τίτλος σε όλες τις εκτιμήσεις και τις ανακοινώσεις των δυνάμεων αυτών, από το ΚΚΕ ως την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Συνοδεύεται βέβαια από έναν λιγότερο ή περισσότερο… λελογισμένο αντιιμπεριαλισμό, αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πράγματα με αυτό τον «αντιιμπεριαλισμό» γίνονται έως και χειρότερα, καθώς δημιουργούνται διάφοροι τραγέλαφοι. Γιατί οι ιμπεριαλιστές καταγγέλλονται ως «φιλότουρκοι», που υποχρεώνουν την αστική τάξη της χώρας σε «ενδοτισμούς» και «συνεκμεταλλεύσεις», ενώ θα έπρεπε ίσως να είναι «φιλέλληνες», που θα στηρίξουν τα «δίκαια αιτήματα» της αστικής τάξης (π.χ. τα 12 μίλια, την ανακήρυξη ΑΟΖ, την υλοποίηση του αγωγού EastMed κ.ο.κ.), που αυτή από την άλλη ούτε τα απαιτεί, ούτε έχει το σθένος να τα επιβάλλει… Όχι σπάνια χάνεται τελείως και η όποια αίσθηση πολιτικής λογικής με τίτλους όπως «Τραμπ και Μέρκελ στο βρακί του Ερντογάν»!

Από όλα αυτά, αυτό που μένει είναι η «επιθετικότητα της Τουρκίας» απέναντι σε μια Ελλάδα που «τίποτε δεν διεκδικεί» και μάλιστα «παραχωρεί και αυτά που της ανήκουν». Πρόκειται για μια γραμμή που είναι στοιχισμένη πίσω από τα αστικά αδιέξοδα και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές. Μια γραμμή σύμφωνη με την απαίτηση του συστήματος για «εθνική ομοψυχία», μια γραμμή που το λιγότερο που καταφέρνει είναι να αφήνει τον λαό χωρίς κατεύθυνση πάλης.

Συμπλήρωμα ή άλλη όψη αυτής της γραμμής, είναι αυτή που αφού εξαφανίζει την εξάρτηση των δύο αστικών τάξεων, την παρουσία και τη δράση των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Η γραμμή αυτή παρουσιάζει τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό ως μια αυτοτελή και οικονομικού χαραχτήρα αντίθεση των δύο αστικών τάξεων, που οι λαοί μπορούν να την αντιμετωπίσουν χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, τα αεροπλανοφόρα, τις βάσεις, όλα αυτά και όλους αυτούς που κάνουν το πραγματικό κουμάντο και στις δύο χώρες και σε όλη την περιοχή!

Η υπόθεση της αποτροπής ενός άδικου πόλεμου μεταξύ των δύο λαών, η υπόθεση του ξεπετάγματος από όλη την περιοχή των φονιάδων των λαών είναι υπόθεση της κοινής πάλης, του μετώπου των λαών που απαιτείται να συγκροτηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Πρέπει να παλέψουμε για να κατακτηθεί ευρύτερα ότι σε αυτή την υπόθεση όχι μόνο δεν θα «πάνε μαζί» η αστική τάξη και ο λαός, αλλά ότι η ντόπια αστική τάξη -όπως και όλες οι αστικές τάξεις της περιοχής- είναι στήριγμα και όργανο της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, είναι απέναντι και εχθρός του λαού. Για αυτό η υπόθεση της πάλης ενάντια στον πόλεμο, είναι υπόθεση της πάλης της εργατικής τάξης και του λαού, μαζί και δίπλα με την πάλη για ζωή με δικαιώματα, για ειρήνη, ανεξαρτησία και σοσιαλισμό.

Π.Σ. 1.8.2020