καμιά αυταπάτη, καμιά ψήφος-νομιμοποίηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης

Σε ένα τοπίο όπου καθημερινά οι πολεμικές προκλήσεις των ιμπεριαλιστών αυξάνονται, σε μια περιοχή όπου από τα Βαλκάνια έως την Κύπρο και το Ιράν οι ανταγωνισμοί και η πολιτική αστάθεια περισσεύει, είναι σίγουρα απορίας άξιο σε τι επιλέγει να αντιπαρατεθεί το πολιτικό προσωπικό σε αυτές τις ευρωεκλογές αλλά και στις αυτοδιοικητικές. Τα φρονήματα των πατεράδων τους, τα γιοτ και οι συναναστροφές τους με τη μεγαλοαστική τάξη, τα σκάνδαλα και η τυμβωρυχία στις πραγματικές δολοφονίες ανθρώπων στο Μάτι και τη Μάνδρα γίνονται ταμπλόιτ προκειμένου να αποσπάσουν ψήφους. Συμβάλλουν, επίσης, και στο να μην συζητιούνται τα πραγματικά προβλήματα: ο ρόλος των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών στην περιοχή, οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο, η ανάδειξη της αλήθειας ότι τα κοιτάσματα και το ενεργειακό θα μετατραπούν σε μπούμερανγκ απέναντι στους λαούς της περιοχής ακριβώς γιατί ελέγχονται και εντάσσονται στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Έρχεται, λοιπόν, να αποδειχτεί για άλλη μια φορά πως
οι απόψεις ότι οι αστικές τάξεις μπορούν να διεκδικήσουν «ειρηνικά» ΑΟΖ και αλλαγές στα θαλάσσια σύνορα είναι αυταπάτες που σέρνουν γειτονικούς λαούς σε νέες περιπέτειες αλλά και διευκολύνουν με τον τρόπο τους λύσεις ιμπεριαλιστικές, όπως η αναβάθμιση του ρόλου τους στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Γι’ αυτά όλοι σιωπούν και αν δεν κατακεραυνώνουν μονομερώς τον «τούρκικο επεκτατισμό», το πολύ πολύ να καλούν σε ψήφιση των αγωνιστών δημάρχων και των αριστερών ευρωψηφοδελτίων ως το μόνο μεγάλο όχι στην ΕΕ, αφού βεβαίως την αναβαθμίσουμε στις συνειδήσεις του λαού, καλώντας τον να μην κάνει αποχή γιατί στις Βρυξέλλες κρίνεται η τύχη του.

Τα τύμπανα του πολέμου άρχισαν να ηχούν και πάλι στην ευρύτερη γειτονιά μας μετά από μια παροδική «ηρεμία» στην Συρία. Από το Κόσσοβο, την Αλβανία, την Τουρκία, την Κύπρο έως και τον περσικό κόλπο συγκεντρώνονται νέες στρατιωτικές δυνάμεις των ιμπεριαλιστών ενώ και οι ντόπιοι χωροφύλακες ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Κι αυτό δεν απαντιέται με την ψήφο και την κάλπη αλλά με ισχυρό αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Η θέληση της τάξης των εκμεταλλευτών, των καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών, να τελειώνουν με τις εργατικές κατακτήσεις και τα λαϊκά δικαιώματα έχει γίνει άμεσα απαιτητή. Και δεν τους εμποδίζει ούτε η προεκλογική περίοδος να ομολογήσουν τον μεσαίωνα που οραματίζονται. Και αυτό δεν ανατρέπεται μέσα από τις κάλπες, όσες «αντεπιθέσεις» κι αν εξαγγείλει κανείς, όσους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους αριστερούς κι αν αναδείξει, πολύ περισσότερο όταν αυτοί έχουν ως πεδίο δράσης τους τα όρια του συστήματος και την προσπάθεια, μέσω συνεχών «προοδευτικών» προτάσεων, να βελτιώσουν αυτό το σάπιο σύστημα.

Η ΕΕ αποτελεί εχθρό των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων και είναι πολλές οι φορές που υπερθεμάτισε στον αντικομμουνισμό. Το ευρωκοινοβούλιό της απλά έρχεται να καλύψει τον αντιδραστικό της ρόλο και να δώσει την ψευδαίσθηση ότι εκφράζει όλα τα πολιτικά ρεύματα στις καπιταλιστικές κοινωνίες της, κάτι που δικαιώνει την υπερταξική της απεύθυνση και συνεπώς τη δυνατότητα να αλλάζουν οι πολιτικές της μέσω ανατροπής συσχετισμών. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Η μόνη πραγματική άρνηση και εναντίωση σε αυτό το «πλουραλιστικό» περιτύλιγμα είναι η αποχή από τις ευρωεκλογές και η πάλη για έξοδο από την ΕΕ με όρους λαϊκού και εργατικού κινήματος.

ΠΣ 18.5.2019