Δεκέμβρης του 1947: Η δίκη του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας

Σαν σήμερα, πριν από 67 χρόνια, γράφτηκε ακόμα μια σελίδα της τοπικής ιστορίας του λαϊκού μας κινήματος. Πρόκειται για τη δίκη του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας που έγινε τον Δεκέμβρη του 1947, στη Λάρισα. Ο Χρήστος Βραχνιάρης στο βιβλίο του «Πορεία μέσα στη Νύχτα – Η Θεσσαλία στις φλόγες του εμφύλιο» (Αθήνα 1990, εκδόσεις Αλφειός) αναφέρει τα εξής:

«Ένα μήνα πριν τη δίκη της αυτοάμυνας της οργάνωσης της Λάρισας, το Δεκέμβρη του 1947, έγινε στην ίδια πόλη η δίκη του Εργατικού Κέντρου και της οργάνωσης της Καρδίτσας. Η σύλληψη των μελών της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου της Καρδίτσας έγινε το Φλεβάρη του 1947. Κατόπιν ακολούθησαν, ως την άνοιξη του ’47 που άρχισαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή, οι συλλήψεις και άλλων μελών και οπαδών της οργάνωσης Καρδίτσας: διανοούμενων, επιστημόνων, επαγγελματιών, εμπόρων, νέων, γυναικών, κατοίκων των συνοικιών της πόλης κλπ.

Ο Παν. Τσαγανός αναφέρει σε σχετικό σημείωμά του, για τις συλλήψεις αυτής της εποχής τα εξής:

«Τα μέλη της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου που πιάστηκαν ήταν 1) Ευαγ. Κορκόντζιαλος, πρόεδρος Εργατικού κέντρου, 2) Γεράσιμος Κολοκοτρώνης, 3) Νίκος Αθανασίου, 4) Βασίλης Κάκκος, 5) Τάσιος Τσιούκης, 6) Βαγγέλης Καπνιάς, 7) Παν. Τσαγανός, 8) Πολυχρόνης Ευαγγελόπουλος. Δίπλα σ’ αυτούς πιάνουν και τους πρώην οργανωμένους: Δημήτριο Ζαφειρόπουλο, Κώστα Νικολόπουλο, Γεώργ.Χριστούλα δικηγόρους, Δημήτριο Αλλαμανή, Νίκο Κανταρτζή, Βάιο Καφαντάρη, Φώτη Αντωνόπουλο εμπόρους. Τους νεολαίους Γιώργο Νοτόπουλο, Ανδρέα Χατζιάρα, Χαρίλαο Λούκοντο και από τις συνοικίες τον Νίκο Μαστρογιανίτη, Δημήτριο Μανασή και Τάκη Παδιώτη και απ’ τις γυναίκες τη Χώρα Καφαντάρη, την Ελένη Αθανασίου, την Ευαγγελή Ξενούλη, την Ελένη Πάτρα, τη Μαρία Σταυρίδου και τη Νίκη Τσικρίκα»

Η κατηγορία, όπως είδαμε, στηρίχθηκε σε χαλκευμένα στοιχεία που

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 23/5/1947

συγκέντρωσαν και προσκόμισαν διάφορα όργανα της Ασφάλειας Καρδίτσας. Τους πιασμένους τους απάγγειλαν τελικά την κατηγορία, με βάση το Γ’ Ψήφισμα, ότι στρατολογούσαν, τροφοδοτούσαν και συγκέντρωναν πληροφορίες για τους αντάρτες. (…) Αν τελικά αυτή η δίκη δεν εξελίχτηκε σε τραγωδία (σ.σ.: δηλ. «εις θάνατον») όπως συνέβηκε με τις άλλες οργανώσεις των Θεσσαλικών πόλεων (Λάρισα και Τρίκαλα), αυτό οφείλεται στο ότι κατέρρευσε αυτή η κατηγορία με τη συμβολή κυρίως έντιμων εθνικοφρόνων μαρτύρων (…). Τελικά το αποτέλεσμα αυτής της δίκης ήταν να καταδικαστούν απ’ τη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου: Ο Γεράσ. Κολοκοτρώνης ισόβια, ο Νικ. Αθανασίου ισόβια, ο Β. Κάκκος 20 χρόνια και ο Τάσιος Τσούκης, ο Β. Καπνιάς, ο Πολυχ. Ευαγγελόπουλος 15 χρόνια, ο Γιώργος Νοτόπουλος 10 χρόνια, ο Ανδρ. Χαντζιάρας και ο Ν. Μαστρογιανίτης 8 χρόνια (…).

Απ’ όλα τα μέλη της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου, ξεχώρισαν τον Πρόεδρο Βαγγέλη Κορκόντζιαλο, τον οποίο δίκασαν στο στρατοδικείο Τρικάλων. Μ’ ένα βαλτό μάρτυρα από την Ασφάλεια Καρδίτσας, που κατέθεσε ότι είδε τον Κορκόντζιαλο να καθοδηγεί αντάρτικη ομάδα στην Καστανιά Καρδίτσας, τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον εκτέλεσαν στα νταμάρια Τρικάλων. Η προμελετημένη αυτή δολοφονία έγινε μακριά από την Καρδίτσα, για να κρύψουν οι μεγάλοι ένοχοι το απαίσιο έγκλημά τους απ’ τους συμπολίτες του, που είχαν σε μεγάλη εκτίμηση τον ηγέτη της εργατικής τάξης της Καρδίτσας. Το ίδιο έγινε και με τον εξαίρετο γιατρό Δήμο Γρίβα.» (Χρ. Βραχνιάρης, σελ. 294-296)