και τώρα τι λέμε και κύρια τι κάνουμε;

ερωτήματα προς τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς

του Αλέξη Φυτσιλή-καθηγητή

Θα συζητάμε στα σχολεία οτιδήποτε ανόητο ή «χαλαρό», σαν αγχολυτικό, χωρίς να ανοίγουμε συζήτηση για τα ζητήματα που μας απασχολούν, αυτά που πασχίζουμε να απωθήσουμε από τη σκέψη  μας και κατ’ επέκταση από τις κουβέντες μας;

Θα παρατηρούμε την «οδύσσεια» των συναδέλφων μας σε διαθεσιμότητα να πασχίζουν ουσιαστικά μόνοι τους να αποφύγουν την απόλυση που έρχεται;

Θα περιμένουμε το σχολικό σύμβουλο και το διευθυντή να μας αξιολογήσουν για να απεγκλωβιστούμε(;;) από τη φτώχεια του μισθού μας; Θα ξανακάνουμε εκθέσεις αυτοαξιολόγησης –«άλλωστε δεν πάθαμε(;) και τίποτα» - αποδεχόμενοι την ενοχή μας για τη κατάσταση στο δημόσιο σχολείο; Και όλα τα παραπάνω κάτω από τη γενική εποπτεία των εξωτερικών αξιολογητών που συγκροτούνται τις μέρες αυτές σε κάθε περιοχή; Τρεις συνιστώσες για να παράξουν τη συνισταμένη της πειθάρχησης, υποταγής του κλάδου, τις νέες δεξαμενές απολύσεων, το κλείσιμο και τη κατηγοριοποίηση σχολείων. Τελικά  την αμορφωσιά γιατί ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΚΥΦΤΟΣ ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ ΛΑΟΣ!

Θα βλέπουμε τον ένοχο στο απέναντι γραφείο/σχολείο, με το μικρόβιο της διάσπασης να «μολύνει» τις συνειδήσεις μας, ζητώντας να τη πληρώσουν οι άλλοι (οι τεμπέληδες, οι της τεχνικής κλπ) για να τη «γλιτώσουμε» οι ίδιοι;

Θα ξαναζήσουμε τη σφαγή των μαθητών μας, τις τράπεζες θυμάτων και την εμπέδωση της δουλείας -όχι δουλειάς-  με την εφαρμογή της μαθητείας;

Θα συνεχίσουμε το καθημερινό αγκομαχητό για να βγουν οι υποχρεώσεις; Θα συνεχίσουμε να αφήνουμε τα πράγματα να πάνε, όπως τα ορίζουν και τα καθορίζουν τα αφεντικά του τόπου (ΕΕ-ΗΠΑ) και τα ντόπια κυβερνητικά τους ανδρείκελα;

Όλα τα παραπάνω ερωτήματα και τόσα άλλα που δεν αναφέρθηκαν συμπυκνώνονται τελικά στο ερώτημα:

ΘΑ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ-ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΜΕ–ΠΑΡΑΔΟΘΟΥΜΕ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Η ΘΑ ΤΗΣ ΦΡΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ;

Ναι, ξέρουμε συνάδελφε ότι και το Μάη του ’13 αλλά και τον περσινό Σεπτέμβρη «απάντησες» το δεύτερο. Αλλά είτε σου είπαν ότι δεν υπήρχαν «όροι και προϋποθέσεις», είτε ήθελαν να κλιμακώσουν την 5ήμερη με 48ωρες! Συνέχισαν και συνεχίζουν να μας ψεκάζουν με εκλογικές αυταπάτες και αναχωρήσεις για λαϊκές εξουσίες παρακάμπτοντας τα σημερινά επίδικα της ταξικής πάλης. Τελευταίο κρούσμα αυτό με τη τελευταία εισήγηση της ΟΛΜΕ με ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ να εισηγούνται τη συνέχιση της αδράνειας και το ΠΑΜΕ να τη στηρίζει.

Φυσικό επακόλουθο να ριζώνει στο κλάδο η ανημποριά. Η υπονόμευση του αγώνα, της απεργίας, της διαδήλωσης και η αναζήτηση  δήθεν άλλων μορφών πάλης (έλα ντε ας μας πει κάποιος ποιες είναι αυτές;;) ανοίγει το δρόμο για την κυβερνητική επέλαση και τη συντριβή των δικαιωμάτων μας. Ας αναρωτηθούμε πως 500 καθαρίστριες δημιουργούν με τη συγκινητική καθημερινή πάλη τους πολιτικό γεγονός. Πως οι απεργοί της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά κάνουν μια παράνομη απεργία (δεν έχουν σωματείο και συνδικαλιστική συγκρότηση σαν εμάς τρομάρα μας) και κερδίζουν. Και ο μεγαλύτερος κλάδος στη χώρα που «μπαίνει» σε κάθε σπίτι στον τόπο μας δε μπορεί να αγωνιστεί;

Θέλουν να μας πείσουν ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μας θέλουν ψηφοφόρους όποτε στήνονται κάλπες. Μας θέλουν διάδικους να τρέχουμε σε δικηγόρους και νομικούς συμβούλους για να κάνουμε ενστάσεις και προσφυγές.  Όμως είμαστε εργαζόμενοι, δάσκαλοι των νέων ανθρώπων και μπορούμε να γίνουμε δύναμη αντίστασης διεκδίκησης και ανατροπής της επίθεσης, να διδάξουμε και με το αγωνιστικό μας παράδειγμα.

Η ανάγκη προετοιμασίας ενός μεγάλου απεργιακού αγώνα με διάρκεια είναι ο πραγματικός άλλος δρόμος για τον κλάδο μας. Η σύνδεση αυτού του αγώνα με τον γενικότερο λαϊκό ξεσηκωμό για το δικαίωμα στη ζωή, ενάντια στην εξαθλίωση και τον πολεμικό όλεθρο που μας απειλεί είναι η πραγματική άλλη προοπτική. Ο κλάδος πρέπει γοργά να συγκροτηθεί και άμεσα να υπάρξει ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ που θα ζυμωθεί και θα δουλευτεί ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Ακόμα και με τη μορφή σε πρώτη φάση της διήμερης με νέες Γενικές Συνελεύσεις.

Σε αυτή την προοπτική είναι ζωτική ανάγκη να κινηθεί κάθε συνάδελφος που ασφυκτιά μέσα σε αυτή την καταθλιπτική σιγή νεκροταφείου δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά και ανυπαρξίας αγωνιστικής μαζικής και μαχητικής απάντησης. Ξανά από τα πράγματα, πέφτει το βάρος στους ώμους, στα χέρια, τα πόδια, τα στόματα όλων μας.