Σύλλογος Δασκάλων Καρδίτσας: Πώς και γιατί με το ΠΑΜΕ;

του Νίκου Φιλίππου

Mε απόφαση του Δ.Σ. του συλλόγου των δασκάλων και με συμφωνία όλων των παρατάξεων και των μελών τους (τουλάχιστον των παραβρισκόμενων συνάδελφων), αποφασίστηκε η συμμετοχή του σωματείου μας στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ της 1^ης Νοέμβρη στην Αθήνα. Είναι η πρώτη φορά που το σωματείο συμμετέχει σε συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, αν και κάθε φορά το ΠΑΜΕ το έθετε. Η λογική που κυριαρχούσε τα τελευταία χρόνια, τουλάχιστον απ’ την Ενωτική Δράση, ήταν: κάλεσμα στην κεντρική πλατεία χωρίς το καπέλο ούτε της ΑΔΕΔΥ ούτε του ΠΑΜΕ, το οποίο έτσι και αλλιώς έκανε ξεχωριστή συγκέντρωση και παρά τις επίμονες προσπάθειές μας για κοινή, έστω, πορεία, ποτέ δεν κατορθώθηκε πλην μιας φοράς, με τα γνωστά τραγελαφικά που αντιμετωπίσαμε…

Πώς αυτή τη φορά το σωματείο συμμετέχει στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ; Με τι πολιτικό πλαίσιο; Tι είδους εναγκαλισμός είναι αυτός και τι εξυπηρετεί; Πρόκειται για πραγματική συμπόρευση με το ΠΑΜΕ σε επίπεδο θέσεων, αντίληψης και κίνησης; Γιατί μέχρι τώρα σε τοπικό επίπεδο, στις συνελεύσεις, στις αποφάσεις, στα πλαίσια δράσης, στις συγκεντρώσεις κ.λπ. δε συμπορευτήκαμε; Τι δείχνει αυτό;

Είναι τοις πάσι γνωστό ότι, κανένα από τα μέλη του Δ.Σ. του συλλόγου μας δεν θα συμμετέχει πραγματικά – τιμώντας την υπογραφή του – στη συγκέντρωση της Αθήνας, πλην ενός (του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ). Επίσης ξέρουμε πολύ καλά ότι το ΠΑΜΕ ήθελε απλά να εγγράψει άλλη μια συμμετοχή στις τόσες σφραγίδες που συμμετέχουν, μόνο και μόνο για αθροιστικούς λόγους και τη δημιουργία εντυπώσεων. Όμως το Δ.Σ. του συλλόγου, να μπαίνει σ’ αυτή τη λογική – λαθεμένη και γραφειοκρατική – εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το τι σωματείο θέλουμε και σε τελική ανάλυση αν υπηρετείται έτσι η υπόθεση της συγκρότησής του σε σωματείο - εργαλείο πάλης  και δράσης για τα πραγματικά συμφέροντα των μελών του. Ενός σωματείου που θα διαχωρίζεται οριζοντίως και καθέτως από την κυβέρνηση και τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΑΔΕΔΥ και της ΔΟΕ αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να συγκρουστεί και με τη γραμμή του ΠΑΜΕ, την οποία όπως την είδαμε να ξεδιπλώνεται τα τελευταία χρόνια και με αφορμή τις μάχες που έδωσε ή έπρεπε να δώσει ο κλάδος, ήταν απέναντι και πολλές φορές σε σύμπνοια με τη ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ, βάζοντας πλάτη στην επέλαση και το ξεδίπλωμα της επίθεσης.

Το ίδιο βλέπουμε και τώρα. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση του κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών δυναμώνει την επίθεση και σκληραίνει την αντιλαϊκή της πολιτική, από την «αριστερά» μας έχουμε ένα ιδιότυπο «σιωπητήριο» αγώνων.

Από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ που όλα τα παραπέμπει και τα μεταθέτει στις εκλογές και από την άλλη το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ που εδώ και μήνες όλα τα υποτάσσει στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1 Νοέμβρη. Ένα συλλαλητήριο που αποφασίστηκε από τα πάνω (Περισσός) και αντί να αποτελεί κορύφωση κάποιων (ποιων;) επιμέρους και «από τα κάτω» αγώνων - όπως κανονικά θάπρεπε - χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να πλασαριστεί το ΚΚΕ στο προεκλογικό παιχνίδι. Και ξεθάβονται σωματεία-σφραγίδες (που ούτε τα μέλη των ΔΣ δεν θα πάνε στην Αθήνα…) μόνο και μόνο για δημιουργηθεί μια επίπλαστη πραγματικότητα. Έτσι από την Καρδίτσα π.χ. μεταξύ άλλων θα συμμετέχει το Σωματείο Λαϊκών Αγορών Πωλητών Φρούτων και Λαχανικών Καρδίτσας (!), το Σωματείο Κυλικειούχων Καρδίτσας (!), το Σωματείο Βενζινοπωλών Καρδίτσας (!), το Σωματείο Συνταξιούχων ΤΕΒΕ Καρδίτσας (!), το Σωματείο Συνταξιούχων ΤΣΑ Καρδίτσας (!), ο Σύλλογος Έκτακτου Εκπαιδευτικού Προσωπικού ΤΕΙ Καρδίτσας (!) κλπ. Πρόκειται άραγε για μια κλιμάκωση κάποιων αγώνων (ποιών;) ή για μια ιδιότυπη «φυγή» και «δραπέτευση» από τις αναγκαιότητες και τα «δύσκολα» της ταξικής πάλης; Και τέλος, με κατεβατά υπογραφών, κομπρεμί συνδικαλιστών, σωματεία-σφραγίδες και μεταφερόμενους διαδηλωτές μπορεί να αναπτυχθεί το κίνημα και να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική ή συντελούμε στην παραπέρα απαξίωση του συνδικαλισμού και τελικά στην υπονόμευση του κινήματος;