ποιος θα μας σώσει από τους προστάτες;

Η επέμβαση στη Συρία του τούρκικου στρατού και το νέο ματοκύλισμα των λαών της περιοχής, με πρώτο και κύριο τον κούρδικο, έρχεται να επιβεβαιώσει την επικινδυνότητα των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών στην Α. Μεσόγειο και τη Μ. Ανατολή, που έχουμε με έμφαση καταγγείλει από καιρό με τις εκτιμήσεις μας για τη σημερινή φάση που βρίσκεται η προσπάθεια των βασικών ιμπεριαλιστών να ξαναμοιράσουν τις αγορές παγκόσμια. Παράλληλα, βλέπουμε σήμερα και τις μωροφιλοδοξίες που αναπτύσσονται από τις εξαρτημένες αντιδραστικές αστικές τάξεις της περιοχής, για διεύρυνση της κυριαρχίας τους και για αναζήτηση ενός πιο επωφελούς, γι’ αυτές, ρόλου με την επαναχάραξη συνόρων σε στεριά και θάλασσα.

Έρχεται, παράλληλα, να αναδείξει την αλήθεια που βρίσκεται στο σύνθημα «οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες». Αποδεικνύει ότι η υποτακτική πολιτική που έχουν αυτές οι αστικές τάξεις να αναζητούν τον προσεταιρισμό των ιμπεριαλιστών και κυρίως των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, ώστε να στερεώσουν την εξουσίας τους απέναντι στους λαούς τους αλλά και για να «διασφαλίσουν» τις επεκτατικές τους βλέψεις έναντι των γειτόνων τους, όχι μόνο δεν εξασφαλίζεται από την ομπρέλα που αναζητούν, αλλά πολύ εύκολα, μπροστά στα ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, μπορούν να γίνουν αυτές ερίφια προς θυσία.

Οι οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς από την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού κινήματος που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες, με την καθοριστική βοήθεια μάλιστα ρεφορμιστικών «αριστερών» δυνάμεων, ξεδιπλώνονται σήμερα στην περιοχή μας, όπως και πριν λίγα χρόνια στα Βαλκάνια και δεν αφορούν μόνο Σύριους και Κούρδους. Αγγίζουν ίσως με λιγότερο βίαιο τρόπο τη χώρα, την Κύπρο, το Αιγαίο, την Παλαιστίνη και φτάνουν μέχρι τις απειλές που εκτοξεύει ο Τραμπ απέναντι στο Ιράν.

Οι συμφωνίες γίνονται για να μην …τηρούνται

Το ξεπούλημα των Κούρδων αλλά και η μη τήρηση της… υπόσχεσης για αμερικανοτουρκική ζώνη ασφαλείας δεν αποτελούν εξαίρεση στη στάση των ιμπεριαλιστών, όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους. Τα Βαλκάνια και η συμφωνία των Πρεσπών δείχνουν ότι οι ανταγωνισμοί μπορεί να είναι πιο έντονοι στη Μ. Ανατολή, αλλά και στα Βαλκάνια καλά κρατούν. Έτσι, η συμφωνία των Πρεσπών φαίνεται ότι δεν αρκεί ώστε να αποκατασταθεί η …σταθερότητα στην πολυτάραχη αυτή χερσόνησο, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ όταν την υπέγραφε και η ΝΔ τώρα που την εφαρμόζει. Η άρνηση της Γαλλίας για έναρξη της ενταξιακής διαδικασίας της Αλβανίας και της Β. Μακεδονίας στην ΕΕ, δείχνει ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι πολλοί και όχι μόνο οι δύο. Όσο για τις συμφωνίες, χρειάζεται να …παραβλέπονται, όταν κρίνουν οι ιμπεριαλιστές, αφήνοντας μετέωρους τους αποδέκτες τους.

Π.Σ./20-10-2019