Εργατικό Κέντρο Καρδίτσας: ήταν στραβό το κλήμα-το ‘φαγε κι ο γάιδαρος…

Σαν να μην μας έφτανε η ΝΔ που παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει και κλιμακώνει την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική που επιβάλλουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά τους, σαν να μην μας έφτανε η άσχημη κατάσταση με την κινηματική υποχώρηση, τη συνδικαλιστική διάλυση, τα σωματεία-σφραγίδα, την απομάκρυνση των εργαζόμενων από τα συνδικάτα τους κλπ, έχουμε και το Εργατικό Κέντρο Καρδίτσας να υπονομεύει «από τα μέσα» κάθε απεργιακό σκίρτημα. Αντί λοιπόν για απεργία στις 24 Σεπτέμβρη (όπως ήδη αποφάσισαν η ΑΔΕΔΥ, το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και διάφορες Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα απ’ όλη τη χώρα) το Εργατικό Κέντρο της πόλης μας αποφάσισε απεργία για τις 25 Σεπτέμβρη! Αντί για απεργιακό μέτωπο ενάντια στο λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης έχουμε ανοιχτή υπονόμευση. Αντί για αποφάσεις που θα συσπειρώνουν τους εργαζόμενους, που θα ευνοούν το ξαναζωντάνεμα των σωματείων και των συνδικάτων, που θα βοηθούν στη μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων στην απεργία, έχουμε διασπαστικές πρακτικές, κόντρες εργατοπατέρων και συνδικαλιστικά τερτίπια που υπονομεύουν την απεργία, εντείνουν την απαξίωση του συνδικαλισμού και εξυπηρετούν τελικά μόνο τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Για άλλη μια φορά οι εργατοπατέρες αποδεικνύονται άξιοι του μισθού τους.

Η ΝΔ με το «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο επιχειρεί  να στραγγαλίσει τα σωματεία, να υπονομεύσει κάθε δυνατότητα αγώνα, να κηρύξει παράνομη κάθε έννοια ταξικής οργάνωσης και συλλογικής ταξικής διεκδίκησης! Θέλουν την εργατική τάξη αποσυγκροτημένη, χωρίς συνείδηση της πραγματικής της θέσης και του πραγματικού της ρόλου. Θέλουν τους εργαζόμενους –τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που στενάζει– διασπασμένους και ανοργάνωτους. Αυτό πρέπει να αντιπαλέψουν οι εργαζόμενοι. Να μην αποδεχτούν τη νέα επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα. Να σκεφτούν και να δράσουν συλλογικά, με βάση το κοινό ταξικό τους συμφέρον. Να οργανώσουν την πάλη και τη δράση τους. Να μαζικοποιήσουν τα σωματεία τους, να τα πάρουν από τα χέρια της εργοδοσίας και των συμβιβασμένων, όλων αυτών που επέτρεψαν τη συνδιαλλαγή των συνδικάτων με το αστικό κράτος, που αποδέχτηκαν την επέμβαση του αστικού κράτους και της αστικής δικαιοσύνης στα συνδικάτα.

Σήμερα –περισσότερο από ποτέ– υπάρχει ανάγκη να ξαναμπούν οι βάσεις για τη ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και των εργαλείων της. Σήμερα –περισσότερο από ποτέ– υπάρχει ανάγκη ΝΑ ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο και την κυβερνητική πολιτική, αλλά και με τη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής που κυριαρχεί στο εργατικό κίνημα.