παραμονή ή έξοδος;

από τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ στην ΕΛΜΕ Καρδίτσας

Το ερώτημα μας αφορά όλους, το σωματείο μας την ΕΛΜΕ Καρδίτσας, συνολικά το συνδικαλιστικό μας κίνημα, την ΟΛΜΕ. ΠΑΡΑΜΟΝΗ στο τέλμα της απογοήτευσης, της αδράνειας, της ανημποριάς ή ΕΞΟΔΟΣ από αυτό. Γιατί η ζωή μας απαιτεί να “ξελασπώσουμε” το μέλλον. Γιατί όσο παραμένουμε αδρανείς στη γωνία, τόσο αποθρασύνεται ο αντίπαλος και θα “χορτάσουμε” και άλλο γκρεμό.

Η σχολική χρονιά τελείωσε, ατελείωτα όμως είναι τα κυβερνητικά μέτρα. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα ότι το σχολείο που αφήνουμε τον Ιούνη, δεν θα είναι ίδιο με αυτό που θα βρούμε το Σεπτέμβρη. Περικοπές, συγχωνεύσεις πλεονάσματα ειδικοτήτων, κινητικότητα και τόσα άλλα, μας θυμίζουν ξανά το 2013 με τον Αρβανιτόπουλο να έχει ντυθεί Φίλης.

Τίποτα όμως δε θυμίζει τον αγωνιστικό παλμό, τα γεμάτα προαύλια του πρώην 1ου ΓΕΛ στις Γενικές Συνελεύσεις, την ενεργητική συμμετοχή των συναδέλφων στις συγκεντρώσεις, στις διαδηλώσεις και τις απεργίες. Σήμερα το ΔΣ της ΕΛΜΕ έχει μετατραπεί σε γραφείο τύπου βγάζοντας ένα σωρό ανακοινώσεις ή διακινώντας αυτές της ΟΛΜΕ. Ένα σωρό υπομνήματα που παραμένουν “χαρτιά” καθώς δεν (υπο)στηρίζονται από κίνηση των καθηγητών που παραμένουν θεατές των  παραστάσεων “διαμαρτυρίας” που διοργανώνονται κάθε τόσο.

“Δε τραβάει ο κλάδος” είναι η γνωστή ρήση-δικαιολογία της συνδικαλιστικής ηγεσίας. “Τραβάνε” όμως οι ίδιοι; Η έχουν τραβήξει το δρόμο του κυβερνητικού συνδικαλισμού της συνδιαλλαγής και της υποχώρησης, ακριβώς για να εμπεδωθεί η ακινησία και η παράλυση, μη τυχόν ανοίξει καμιά αγωνιστική χαραμάδα. ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ και ΔΑΚΕ αγκαζέ (αντίστοιχα ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ στην ΟΛΜΕ)  εισηγούνται και ψηφίζουν από την αρχή της σχολικής χρονιάς να μη γίνει τίποτα, στηρίζοντας τον “διάλογο” του υπουργείου. Άγρυπνοι φύλακες της ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ του κλάδου στο καθεστώς της ήττας και της υποταγής, της συντήρησης της διαλυτικής κατάστασης στο εσωτερικό του.

Νυν και πρώην κυβερνητικοί συνδικαλιστές παρότι ανταλλάσουν σκληρές(!!) ανακοινώσεις για τη μετατροπή του ΔΣ σε “Ευρυτανίας” ελέω αποσπάσεων και για “αριστερή ιδεοληψία” (;;), από κοινού έχουν επιβάλει σιγή νεκροταφείου που δε μπορεί να καλυφθεί από τους τσακωμούς τους για το ...πάπλωμα. Βέβαια οι έμπειροι του κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ) με μαστοριά έχουν αποφύγει τα “ξεσαλώματα” της ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ που χωρίς να κρατά κάποια προσχήματα, καλούσε τους καθηγητές να συμμετέχουν στο διά(μονό)λογο του υπουργείου με συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων ή βαφτίζει θετικές τις αλλαγές στα ΕΠΑΛ αντιγράφοντας τα δελτία τύπου του Φίλη.

Η ΕΞΟΔΟΣ από αυτή τη κατάσταση που μαυρίζει τις ζωές μας δεν μπορεί να προκύψει από κάποια κάλπη με τη ψήφο μας. Είτε είναι βουλευτικές (όποτε γίνουν) επιλέγοντας μεταξύ της παραμονής του Τσίπρα ή της προαγωγής του Μητσοτάκη. Είτε της ΕΛΜΕ για να αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί μέσω της ανάθεσης. Είτε για αιρετούς στα υπηρεσιακά συμβούλια(ΠΥΣΔΕ-ΚΥΣΔΕ) σπρώχνοντας τελικά πιο μέσα και πιο βαθιά το κλάδο στο αδιέξοδο της συνδιαχείρησης.(Σημείωση: κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι αιρετοί αρνούνται να υπογράψουν κενά και πλεονάσματα και την υπόλοιπη χρονιά βάζουν φαρδιά- πλατιά την υπογραφή  τους στη νόμιμη και με διαφάνεια εφαρμογή άδικων και αντιεκπαιδευτικών νόμων).

Η (ΔΙ)ΕΞΟΔΟΣ βρίσκεται εκεί που ήταν πάντα. Στο δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ-ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ-ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ. Στον αγώνα για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, της  σύγκρουσης με τη κυβέρνηση, τα ξένα και ντόπια αφεντικά της και τα δεκανίκια της. Αυτό τον δρόμο πρέπει να χαράξουμε-ανοίξουμε-βαδίσουμε. Είναι δύσκολος και βασανιστικός κόντρα στους αρνητικούς συσχετισμούς αλλά και ο μόνος πραγματικός και αποτελεσματικός. Γιατί το εύκολο, το άμεσο, το “εδώ και τώρα” αποδείχτηκε ψεύτικο και απατηλό.

Τον δρόμο αυτό τον έχουμε βαδίσει τα προηγούμενα χρόνια (επιστράτευση στις πανελλαδικές και απεργία διαρκείας) αλλά ήταν οι ίδιες ηγεσίες που στήσανε φράγματα για να μη προχωρήσουμε, γιατί δεν υπήρχαν οι “όροι και οι προϋποθέσεις” ή “για να κλιμακώσουμε τη 5ημερη με 48ωρη)”. Φέτος στις 4 Φλεβάρη επιχειρήσαμε να κάνουμε ξανά ένα πρώτο βήμα (περίπου 50% οι απεργοί καθηγητές και πολλοί διαδηλωτές), έδρασαν όμως ξανά “ταξικοί” συνδικαλιστές μαζί με τους πουλημένους εργατοπατέρες, εκχωρώντας στην κυβέρνηση (!!) την αρμοδιότητα της επόμενης απεργιακής κινητοποίησης (48ωρη όταν θα κατέθετε το νσχ για το ασφαλιστικό). Ο στόχος τους είναι να πειστούμε ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα. Για να παραμείνουμε θεατές άντε ψηφοφόροι και όχι απεργοί, διαδηλωτές, αγωνιστές δηλαδή πραγματική δύναμη ανατροπής. Απαιτείται να μπει “κόφτης” σ' αυτόν τον άθλιο ρόλο τους.

Το καλοκαίρι πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή καθώς η επικαιροποίηση των μέτρων για την εκπαίδευση μεταξύ κυβέρνησης και ΟΟΣΑ σηματοδοτεί και νέες αντιδραστικές εξελίξεις σε βάρος μας. Όσο για το “ραντεβού το Σεπτέμβρη”, να ξεκινήσει με “έργο” γενικών συνελεύσεων και αποφάσεων απεργιακού αγώνα με σχέδιο και προοπτική.  Με τους εκπαιδευτικούς  όχι θεατές αλλά πρωταγωνιστές των εξελίξεων.

Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών