το ΟΧΙ στην Βρετανία καταγράφει την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

το ΟΧΙ των λαών στην ΕΕ πρέπει να προωθηθεί με ένταση των λαϊκών αγώνων

1. Η επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα της Βρετανίας αποτελεί σημαντική στιγμή στον ολοένα εντεινόμενο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για τη διαμόρφωση καλύτερων όρων στο ξαναμοίρασμα του πλανήτη και στο βάθεμα της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών.
Παρά τις πιέσεις σημαντικών τμημάτων της βρετανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης  -αλλά και των ΗΠΑ και της ΕΕ- για επικράτηση του ”μένουμε” και παρά τη συστράτευση σ’ αυτήν την προσπάθεια τόσο των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών, το δημοψήφισμα έγειρε υπέρ του ΟΧΙ. Οι πιέσεις του Κάμερον και του City, που από καιρό ασκούνται στο πλαίσιο της ΕΕ για διεύρυνση των “ειδικών όρων” παραμονής της Βρετανίας στο ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ και ως εναντίωση στη γερμανική κυριαρχία, φάνηκε ότι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος θεώρησε ότι η απειλή ενός δημοψηφίσματος θα ευνοούσε περαιτέρω τους όρους πίεσης.
Από την άλλη μεριά, είχαμε -πάντα με τον ίδιο στόχο- τη στοίχιση πίσω από το Brexit μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου που επανεκτιμούν τις αυτοκρατορικές δυνατότητες του Ηνωμένου Βασιλείου, καθώς και εθνικιστικών-αντιδραστικών δυνάμεων που σφετερίστηκαν τη διογκούμενη αγανάκτηση λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά και της κυβέρνησης Κάμερον, γεγονός που έγειρε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος υπέρ της εξόδου.
Πρόκειται για μια απόφαση που σηματοδοτεί το ανέβασμα σε νέο επίπεδο του ανταγωνισμού συνολικά στον πλανήτη, όπου οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις αλληλοδιαδέχονται τα σχέδια “ειρήνευσης” και με τάσεις ενίσχυσης του ιδιαίτερου ρόλου που αναζητά στις συνθήκες αυτές ο κάθε ιμπεριαλιστής, τόσο για λογαριασμό του όσο και για τη συγκρότηση νέων συμμαχιών.
Πρόκειται για συντριβή των αυταπατών περί ολοκληρώσεων και παγκοσμιοποίησης.
Τέλος, ακριβώς γιατί η επιλογή αυτής της εξαιρετικά παρακινδυνευμένης πολιτικής κίνησης που άπτεται στρατηγικών επιλογών ανήκει στο αστικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, γίνεται φανερό ότι ο χειρισμός του αποτελέσματος εναπόκειται στο ίδιο.

2.  Η λυσσαλέα επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι ιμπεριαλιστές ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς εδώ και δεκαετίες, και με ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια στη βάση της βαθιάς δομικής κρίσης που χαρακτηρίζει το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα, έχει δημιουργήσει ένα δυσμενέστατο ταξικό συσχετισμό για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, οδηγώντας τα μαζικά στην εξαθλίωση και την ανεργία.
Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, να αναπτύσσεται έντονη, έστω και ασυγκρότητη, λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική. Δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται βασανιστικά μεν, αλλά ολοένα διευρυνόμενη. Οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία, στο Βέλγιο και αλλού στην Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά και η έκφραση της λαϊκής διάθεσης για απεγκλωβισμό από τα νύχια της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, στέλνουν αισιόδοξα μηνύματα ότι τα λαϊκά στρώματα και οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει και μπορούν να εντείνουν τον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Δείχνουν τους πραγματικούς στόχους-εχθρούς που πρέπει να θέσουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί.

3.  Θα πρέπει, ωστόσο, να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτοί οι στόχοι δεν μπορούν να επιτευχθούν ούτε με δημοψηφίσματα ή εκλογές, αλλά ούτε και με στοίχιση πίσω από αντιδραστικά κομμάτια της αστικής τάξης που ονειρεύονται νέους ρόλους και όρους καταλήστευσης των άλλων λαών, αλλά και της ίδιας της εργατικής τάξης στη χώρα τους. Γιατί είναι σίγουρο ότι όποιο αποτέλεσμα και να έβγαζε το δημοψήφισμα, σε τίποτε δεν θα άλλαζε τη ζωή των Βρετανών εργαζόμενων προς το καλύτερο. Γιατί ακόμη και τώρα, αυτό που θα υποστεί είναι μια νέα επίθεση που μπορεί να μη φοράει το καπέλο της ΕΕ αλλά αυτό της αγγλικής αυτοκρατορίας.
Η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και η αδυναμία της κομμουνιστικής Αριστεράς να θέσει με δικούς της όρους το ζήτημα της διάλυσης του ιμπεριαλιστικού οικοδομήματος της ΕΕ, με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπει να εγκλωβίζονται οι αγωνιστικές λαϊκές διαθέσεις πίσω από τον κάθε Φάρατζ και την κάθε Λεπέν. Η αποκάλυψη στις εργαζόμενες και λαϊκές μάζες του πραγματικού ταξικού περιεχομένου του δημοψηφίσματος, είναι ο δρόμος που θα βοηθήσει σε αυτόν τον απεγκλωβισμό και στη διάλυση των αυταπατών ότι το ζήτημα της ΕΕ είναι απλά θέμα τακτικής σε ένα δημοψήφισμα ή σε ένα ευνοϊκό εκλογικό αποτέλεσμα.
Η συμπτωματική επέτειος του δημοψηφίσματος της εδώ κυβέρνησης πριν από ένα χρόνο, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, δεν δείχνει μόνο τους χειρισμούς τέτοιων επιλογών από τις κυβερνήσεις που θέλουν να νομιμοποιήσουν με τη λαϊκή ψήφο την αντιλαϊκή τους πολιτική, αλλά και τις τεράστιες ευθύνες όσων φρόντισαν να καλλιεργήσουν αυταπάτες για το περιεχόμενο αλλά και τις δυνατότητες τέτοιων εγχειρημάτων.

4.  Είναι χρέος της κομμουνιστικής Αριστεράς παντού, όπως και εδώ, να οδηγήσει την πραγματική διάθεση των εργαζόμενων για ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας όχι μόνο της ΕΕ αλλά και των ΗΠΑ, μέσα από μαζικούς ταξικούς αγώνες, προβάλλοντας το στόχο του «ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ» πιο δυνατά και αποφασιστικά.
Είναι καθήκον της κομμουνιστικής Αριστεράς, να οδηγήσει τη διαρκώς ογκούμενη οργή των εργαζόμενων σε ένα πλατύ μέτωπο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, και με στόχευση την ανατροπή αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και το άνοιγμα του δρόμου για μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Μόνο έτσι η δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών της Βρετανίας, που ποδηγετήθηκε από τους Εργατικούς, αλλά και υποτάχθηκε από τη λεγόμενη “αριστερή έκδοση της εξόδου” (Lexit) σε λογικές μεταρρυθμίσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού, μπορεί να βρει δικαίωση και ικανοποίηση από ένα Brexit που θα θέτουν οι ίδιες οι λαϊκές μάζες και όχι η αστική τάξη.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

Το Κ.Ο. του ΚΚΕ(μ-λ)