πίσω από τη δυσωδία των υποκλοπών της ΕΥΠ βρίσκεται το καθεστώς της φασιστικοποίησης και της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ

Ένα έντονο ταρακούνημα για την κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο του αστικού πολιτικού σκηνικού, έφερε η ανάδειξη του ζητήματος των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων. Ο θόρυβος και η αναστάτωση που ξεσήκωσε το ζήτημα συνοδεύονται από τη δυσωδία που αποπνέει η εμπλοκή με κάθε τρόπο του ξένου παράγοντα σε καθετί που αφορά την πολιτική ζωή. Δυσωδία που αφορά τις δεκάδες χιλιάδες παρακολουθήσεις πολιτικών και μη προσώπων, τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς μέσα από τους οποίους ασκούνται ­-φανερές και μη- πιέσεις και δρομολογούνται μία σειρά πολιτικά σχέδια. Δυσωδία που αφορά τη συνολική λειτουργία του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποταγής στους ιμπεριαλιστές, μέσα στο οποίο είναι αναγκασμένη από τη φύση της να κινείται η ντόπια άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.
Τα ασυμμάζευτα προσπάθησε να συμμαζέψει ο Μητσοτάκης με το διάγγελμά του τη Δευτέρα 8/8. Αυτό που κατάφερε είναι να αποδείξει και τη δική του ταραχή γύρω από το ποιος, πώς και με ποιο σκοπό άνοιξε το ζήτημα, αλλά και την αγωνία του να το κλείσει όπως-όπως. Ένα ζήτημα που όμως παραμένει ανοιχτό, παρά τις «παραιτήσεις» του αρχηγού της ΕΥΠ, Παναγιώτη Κοντολέοντα, και του Γενικού Γραμματέα του Μητσοτάκη, Γρηγόρη Δημητριάδη, και παρά τις ταχύρρυθμες τροποποιήσεις του νομικού πλαισίου λειτουργίας της ΕΥΠ. Ένα ζήτημα που σχετίζεται πρώτα και κύρια με τους ανταγωνισμούς μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ (τις δύο «βάρκες» πάνω στις οποίες πατάει το ντόπιο καθεστώς της εξάρτησης) και το

οποίο θα επικαθορίσει και τις πολιτικές εξελίξεις μέχρι τις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί -και ιδιαίτερα με την τροπή που παίρνουν με την εξελισσόμενη πολεμική αναμέτρηση στην Ουκρανία- οδηγούν ολοένα και περισσότερο στην εκδήλωση της δυσαρέσκειας των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών γύρω από τον τρόπο με τον οποίο παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ σε μια σειρά πεδία. Πόσο μάλλον για την περίπτωση της Ελλάδας όπου η συνεχίζεται ασταμάτητα η μετατροπή της σε αμερικανονατοϊκή βάση και διευρύνεται η εμπλοκή των ΗΠΑ.
Στην προσπάθειά του να συγκαλύψει το ζήτημα, ο Μητσοτάκης ταύτισε ανοιχτά και προκλητικά το ρόλο της ΕΥΠ με το «εθνικό συμφέρον» και την «εθνική ασφάλεια». Ακόμη πιο προκλητικά, έκανε λόγο για «σκοτεινές δυνάμεις εκτός Ελλάδας» που απεργάζονται «σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας». Την ώρα που αυτός και το σύστημα που υπηρετεί δίνουν καθημερινά γη, νερό και αέρα στους ιμπεριαλιστές φονιάδες, την ώρα που ξεπουλάνε τον πλούτο και τις υποδομές της χώρας, την ώρα που θυσιάζουν τη ζωή και το μέλλον του ελληνικού λαού είναι πρόκληση να μιλούν για «σκοτεινές δυνάμεις εκτός Ελλάδας». Πολύ περισσότερο όταν ήταν και είναι γνωστός ο βρόμικος ρόλος του ξένου παράγοντα στις ντόπιες μυστικές υπηρεσίες. Από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία μέχρι το Ισραήλ, μια σειρά «καλοθελητές» φροντίζουν να βάζουν το χεράκι τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν και να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους στη χώρα. Τόσο στην Ελλάδα όσο και παντού στον κόσμο, οι παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στις μυστικές υπηρεσίες έχουν άμεση σύνδεση με πραξικοπήματα, ανατροπές κυβερνήσεων, πολιτικούς εκβιασμούς. Και φυσικά έχουν άμεση σύνδεση και συμβολή στο χτύπημα του λαϊκού παράγοντα, της αριστεράς και των κομμουνιστών. Περισσεύουν, λοιπόν, και προκαλούν το λαό τα λόγια και οι διαβεβαιώσεις για «δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας των μυστικών υπηρεσιών».
Πρόκληση προς το λαό και τα δημοκρατικά του αισθήματα είναι και η προσπάθεια να εμφανιστεί ως φυσιολογική και αποδεκτή η σκοτεινή αντιλαϊκή δράση των μυστικών υπηρεσιών, οι παρακολουθήσεις και οι υποκλοπές των επικοινωνιών. Θέλουν να εμφανίσουν ως νόμιμες τις λεγόμενες «επισυνδέσεις» (μια προσπάθεια ωραιοποίησης των... κακόηχων υποκλοπών), δηλαδή θέλουν να αποδεχτεί ο λαός να παρακολουθείται κάθε πτυχή και δράση της ζωής του, εάν αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Θέλουν να εδραιώσουν ακόμη καλύτερα το κλίμα τρομοκρατίας και φασιστικοποίησης, θέλουν να εντείνουν την ολομέτωπη επίθεση στα πολιτικά, συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Οι εξελίξεις αυτές δημιουργούν πιέσεις προς όλες τις πλευρές του αστικού πολιτικού προσωπικού. Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ που αισθάνεται την πίεση και νιώθει εκτεθειμένη. Αντίστοιχη πίεση δέχονται τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Διότι κατάλαβαν πολύ καλά (ή τους υπενθυμίστηκε με θορυβώδη τρόπο) τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι επίδοξοι διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας. Και δεν πρόκειται για δεσμεύσεις προς το λαό, αλλά προς τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά! Ιδιαίτερα για τον Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, το κρίσιμο στοιχείο δεν είναι το αν θα μετατοπιστεί περισσότερο προς συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ (που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο), αλλά το ότι πήραν το «μήνυμα».
Με μία έννοια οι βασικές αστικές πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται σε μια ιδιότυπη ομηρία, καθώς οι ιμπεριαλιστές «προστάτες» τους (όποιας πλευράς) φρόντισαν να υπενθυμίσουν ποιος κάνει πραγματικά κουμάντο στη χώρα. Και η μόνη επιλογή που έχουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι να ευθυγραμμιστούν ακόμη περισσότερο με τις ιμπεριαλιστικές επιλογές, να τα ακουμπήσουν στους ιμπεριαλιστές, να υπηρετήσουν δηλαδή ακόμη πιο πιστά την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας. Γι’ αυτό και το αν θα δοθεί συνέχεια στο ζήτημα και ποια, δεν εξαρτάται από την κυβέρνηση. Αυτή ούτε το άνοιξε ούτε και μπορεί να το κλείσει.
Και αυτό που πρέπει να κρατήσει ο λαός είναι ότι αυτοί που τον κυβερνούν, τον κυβέρνησαν ή ετοιμάζονται να τον κυβερνήσουν, τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών υπηρετούν και σε αυτούς δίνουν λογαριασμό. Γι’ αυτό και η πάλη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής περνάει μέσα από την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην εξάρτηση και τη φασιστικοποίηση της πολιτικής και δημόσιας ζωής, για ανεξαρτησία και την ελευθερία του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας να οργανώνονται και να αγωνίζονται.
 Τετάρτη 10 Αυγούστου 2022