για τον Στέφανο

του Θωμά Μούστου

Ένας χρόνος πέρασε δίχως τον Στέφανο Καραμήτρο. Γνώρισα τον Στέφανο ενώ ήμουν σε πολύ μικρή ηλικία και τον θυμάμαι μέχρι και τα μαθητικά μου χρόνια όπου έμενα στην Καρδίτσα. Μεγαλώνοντας, και όσο βάθαινε η εμπλοκή μου στον αγώνα, πολλές φορές ανακαλούσα στη μνήμη μου διάφορα κινηματικά γεγονότα (πορείες, συγκεντρώσεις, ομιλίες) και συνειδητοποιούσα κάποια πράγματα. Ο Στέφανος ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που μου ερχόταν στο μυαλό, κλασσική φιγούρα στους δρόμους της πόλης. Ήταν σχεδόν πάντα εκεί με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Με εκείνη την τραγιάσκα, εκείνο το γελαστό μουστάκι, την τιράντα του, μα πάνω από όλα με το φωτεινό του χαμόγελο. Στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια, στις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις και στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις.

Αγωνιστές σαν τον Στέφανο αποτελούν φωτεινό παράδειγμα για όλους όσους επιλέγουν τον δρόμο του αγώνα. Όχι μόνο για εκείνους που επιλέγουν να αγωνιστούν μέσα από την οργάνωσή του, το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε από διαφορετικό μετερίζι, με διαφορετική ιδεολογική και πολιτική τοποθέτηση. Η στράτευση, η αφοσίωση και η απεριόριστη πίστη του στην κομμουνιστική υπόθεση και στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία που έδειξε σε ολόκληρη τη ζωή του, αποτελούν για μας τους νεότερους πηγή έμπνευσης. Ιδιαίτερα στους σημερινούς καιρούς της απογείωσης της κρατικής και καπιταλιστικής επίθεσης και

της δυσκολίας του κινήματος να απαντήσει, αγωνιστές σαν τον Στέφανο μας λείπουν ακόμα περισσότερο.

Η στάση σε όλη τη διάρκεια της ζωής του αποδεικνύει ότι δεν διαχώριζε τη θεωρία από την πράξη, τα λόγια από τη δράση. Ότι το προσωπικό παράδειγμα και η στάση ενός ανθρώπου μέσα σε ένα συλλογικό υποκείμενο μπορεί και από μόνο του να πείσει, να εμπνεύσει, να επηρρεάσει και να αφυπνίσει. Μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης στην παρέμβαση, στην ευαισθητοποίηση, στην κοινωνική γείωση και αφύπνιση.

Πέρασε ένας χρόνος δίχως τον Στέφανο. Όμως, αυτός θα συνεχίσει να είναι δίπλα μας σε κάθε πορεία και σε κάθε αγώνα που δίνουμε. Θα είναι μέσα στις σκέψεις και στα βιώματά μας, να μας υπενθυμίζει με εκείνο το λαμπερό χαμόγελο ότι στον αγώνα χρειάζεται απεριόριστη πίστη και στράτευση, να μας υπενθυμίζει ότι «πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει».

Ο Στέφανος είναι ένας από αυτούς που μας λείπουν. Μας λείπουν γιατί «τόλμησαν να προτείνουν μια ζωή καλύτερη απ’ την αγελαία. Μας λείπουν γιατί είπαν πως ψωμί θα υπάρξει ή για όλους ή για κανέναν. Κοιτάζονταν στα μάτια με τρυφερή περηφάνεια, με βίαιη στοργή, με πάθος οπλισμένο με μέλλον, γιατί αυτοί που μας λείπουν ήταν αγωνιστές. Μας λείπουν γιατί άναψαν ένα φως μες στο σκοτάδι -έντονο ή χλωμό, δεν έχει σημασία γιατί η λάμψη του μας οδηγεί. Μας λείπουν γιατί στο μισοσκότεινο δωμάτιο ζύγωσαν το κρεβάτι του παιδιού, το χάιδεψαν, άφησαν στο μέτωπό του το αστεράκι του ήσυχου ύπνου, κι όταν βγήκαν από κει πέρασαν στη δράση, το έκαναν ξέροντας πόσο πολλά είχαν να χάσουν, και το έκαναν με την αποφασιστικότητα αυτού που ξέρει ότι έχει δίκιο. Ονειρεύτηκαν πως μπορεί να ζήσει κανείς όρθιος, ονειρεύτηκαν πως η μοίρα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι πάντα κάτεργο, ονειρεύτηκαν πως μπορεί να γίνουν ευτυχισμένοι όλοι οι άνθρωποι.»

Τιμή στον κομμουνιστή Στέφανο Καραμήτρο. Πάντα παρών μέσα στους αγώνες.