προπαγάνδα και επίθεση

Φουλάρουν οι μηχανές της προπαγάνδας ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνησης για να γίνει το μαύρο άσπρο. Με το πιο σοβαρό ύφος ο Δραγασάκης , αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «επιχειρηματολόγησε» υπέρ της «καλής» κατάστασης της οικονομίας δηλώνοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε δάνεια ως το 2023, γιατί πήραμε δάνεια με το πρόσφατο δεκαετές και θα πάρουμε και άλλο δάνειο σύντομα με νέο ομόλογο»!! Πρόκειται για το θράσος που δίνουν οι ιμπεριαλιστικές πλάτες μαζί με την αίσθηση που έχουν ότι ο λαός «νικήθηκε για πάντα». Γι αυτό οι περίφημες «120 δόσεις» ενώ είναι μέτρο για να μαζέψουν λεφτά τα κρατικά ταμεία από το στραγγισμένο λαό, εμφανίζονται ως το απαύγασμα της φιλολαϊκότητας. Γι αυτό δεν διστάζουν παραμονές εκλογών να ψηφίζουν μέσα στο Πάσχα το νόμο-λαιμητόμο για τα δικαιώματα της νεολαίας στο σχολείο και στις σπουδές. Γι αυτό δε διστάζουν να αποκαλούν «προοδευτική συμμαχία» την επιχείρηση συγκρότησης ενός  κεντροδεξιού πυλώνα για λογαριασμό του συστήματος  της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Γι αυτό και ενώ έχουν ταυτιστεί ακόμα και σε επίπεδο προσώπων με το «παλιό» πολιτικό σύστημα εμφανίζονται με τη ρομφαία της κάθαρσής του, αξιοποιώντας προεκλογικά το «εύρημα» του FBI με τη Novartis, επιδιώκοντας μεταξύ άλλων και τον εκβιασμό των υπολοίπων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Με όλα αυτά κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκουν και φιλοδοξούν να καλύψουν τη δημοσκοπική απόσταση που έχουν από τη ΝΔ, στην οποία η νέα κόντρα Μητσοτάκη –Μεϊμαράκη, αλλά κυρίως η επίσκεψη Πάιατ στο «καραμανλικό κέντρο» των Σερρών επιβεβαίωσαν τα γνωστά προβλήματα συνοχής και δυναμικής που παρουσιάζει. Σε κάθε περίπτωση, θα επαναλάβουμε ότι έχουμε να δούμε ακόμα πολλά ως τις (βουλευτικές) εκλογές, καθώς τα κέντρα εξουσίας έξω και μέσα από τη χώρα από τη μια αναζητούν τους όρους συμβιβασμού και πλεύσης για τη χώρα και από την άλλη επιχειρούν να μαζέψουν τα «ασυμμάζευτα» του πολιτικού συστήματος. Αν αναλογιστούμε ωστόσο από τη μια τους τριγμούς της ΕΕ, τα προβλήματα των ιμπεριαλιστικών πυλώνων της, τη φάση των αντιθέσεων που αυτοί βρίσκονται με τις ΗΠΑ και από την άλλη την αδυναμία διαμόρφωσης νέων «κοινωνικών συμβολαίων» στη χώρα (πάλι προεκλογικά αύξησαν τον ΕΦΚΑ μιας σειράς ελεύθερων επαγγελματιών…) σε ένα συμπέρασμα θα καταλήξουμε: Οι πολιτικές λύσεις που θα δοθούν δεν θα είναι «μακρόπνοες» και θα είναι σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

Και η αριστερά;

Όμως, όπως πολλά είναι αυτά που έχουμε ακόμα να δούμε όσον αφορά στις επιλογές και τις διαμορφώσεις των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος, επίσης πολλά είναι αυτά που

έχουμε να δούμε και από τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα! Οι δυνάμεις αυτές σπεύδουν διαρκώς να επιβεβαιώσουν ότι δεν τα έχουμε δει όλα, ότι πάντα υπάρχουν και άλλα βήματα προσαρμογής και συμμόρφωσης στο σύστημα, ότι υπάρχει πάντα και άλλος δρόμος προς την κατεύθυνση εκφυλισμού!  Πρόσφατα για παράδειγμα, η ηγεσία του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ απαίτησε από τα αστικά δικαστήρια και με τον πιο στομφώδη τρόπο να κάνουν πράξη το σύνθημα …. «συνδικάτα εργατών , όχι των εργοδοτών»! Επίσης πρόσφατα, η ισχυρή -σε έδρες και ποσοστά- Αριστερά στην ΟΛΜΕ, του ΠΑΜΕ και των Παρεμβάσεων, συνυπέγραψε μαζί με ΣΥΝΕΚ και ΔΑΚΕ πλαίσιο… μη πάλης και αποδοχής του νόμου Γαβρόγλου, που απαγορεύει όχι μόνο την πρόσβαση στα Παν/μια για τα παιδιά των λαϊκών φτωχών οικογενειών αλλά τα διώχνει και από τα Γενικά Λύκεια!

Ταυτόχρονα οι δυνάμεις αυτές -και όχι μόνο αυτές- έχουν εξαπολύσει αγώνα … για έδρες παντού!  Στην Ευρωβουλή, στις Περιφέρειες, στους Δήμους! Ένα αγώνα που τα «αριστερά επιγράμματα του» δεν αρκούν για να τον ξεχωρίσουν από τον αντίστοιχο αγώνα των πολιτευτών του συστήματος.

Γιατί δεν είναι ένας αγώνας που αποκαλύπτει τον αντίπαλο και τον θέτει απέναντι στο λαό όπως είναι αναγκαίο στην περίπτωση των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών. Αλλά ένας «αγώνας» που εμφανίζει τις κατασκευές και τα όργανα του αντιπάλου ως λαϊκή υπόθεση, ως πεδίο δράσης και πάλης του λαού.

Γιατί επίσης δεν είναι ένας αγώνας στον οποίο καλείται ο λαός να συγκροτηθεί και να παλέψει, να αντισταθεί και να διεκδικήσει, όπως είναι αναγκαίο στις δημοτικές εκλογές, αλλά ένας «αγώνας» όπου το βασικό -αν όχι και το μόνο- καθήκον του λαού είναι να δώσει τη «σωστή» ψήφο!

Όχι λοιπόν! Η Αριστερά δεν απαντά το πρόβλημα της υποχώρησης της μαζικής πάλης κάνοντας τα πάντα για την εκλογική αναπαραγωγή της. Αυτά «τα πάντα», δηλαδή η αναπαραγωγή σε «αριστερή» εκδοχή των θέσεων και των απόψεων του συστήματος, αυτό που βασικά πετυχαίνει είναι το βάθεμα της υποχώρησης του λαού, τον παραπέρα πολιτικό-ιδεολογικό αφοπλισμό του κινήματος.

ΠΣ 20.04.2019